Παραμένει μια θάλασσα μαγική που ενώνει τόσες πολλές κουλτούρες

Παραμένει μια θάλασσα μαγική που ενώνει τόσες πολλές κουλτούρες

Δελφίνια, αλμύρα, Αφροδίτη και Ποσειδώνας, γοργόνες, ο Φάρος στην Κάτω Πάφο, ο Κόλπος των Κοραλλίων, τα Λουτρά της Αφροδίτης, τα κάστρα στην άμμο, ο χάρτης της Γεωγραφίας με τη Μεσόγειο, η κρουαζιέρα στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ (πριν μάθω για τις αιματοχυσίες), στη Ρόδο… τουρκουάζ, αφρός, ο παπάς μου να πιάνει “πεταλλίνες” της θάλασσας, οι τσούχτρες, οι αχινοί, οι ροζ σημαδούρες, αυτά ήταν η Μεσόγειος για μένα όταν ήμουν παιδί.

Η θάλασσα είναι ελευθερία. Είναι ελπίδα. Είναι το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είναι το αγαπημένο μου Ο γέρος και η θάλασσα του Χέμινγουεϊ. Είναι η Έλλη Λαμπέτη στο Τελευταίο Ψέμα. Η Βουγιουκλάκη στη βάρκα μοναχή. Είναι έρωτες κρυφοί και αμαρτωλοί. Είναι αεράκι μοναδικό. Είναι έμπνευση. Είναι η αφορμή που γεννήθηκε το “Ενώνοντας τη Μεσόγειο Θάλασσα” που έφερε στη ζωή μου αμέτρητα δώρα και πολλή έμπνευση και σε μένα και σε όλους τους συντελεστές. Eίναι το Μαραμπού του Καββαδία. Το “χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία”. Είναι η ελπίδα των προσφύγων, των ξεριζωμένων. Είναι το τραγούδι της γοργόνας. Είναι οι ερωτικοί ναύτες του Φασμπίντερ στην ταινία Ο Καβγατζής, τα τατουάζ γοργόνες στα μπράτσα, είναι η γιαγιά του φίλου μου που από έρωτα έβαλε μια πέτρα στο λαιμό και έπεσε μέσα, είναι θρόισμα, είναι απανεμιά και φουρτούνα. Είναι η ζωή.

Θυμάμαι τη μάνα μου να τραγουδά “πάρε με ναύτη πάρε με μαζί σου εκεί που πας για τον ωκεανό/ εχθρούς και φίλους να μην ξαναδώ/”. Νομίζω είναι η εικόνα της απόλυτης αγάπης για μένα. Για μένα η Μεσόγειος σήμερα παραμένει μια θάλασσα μαγική που ενώνει τόσες πολλές κουλτούρες Όσον αφορά τους ανθρώπους της είναι μια αίσθηση, το να είσαι από μια μεσογειακή χώρα δεν εξηγιέται με λέξεις. Μέσα από τα ταξίδια και τις επαφές μου έχω απλώς να πω πως είναι κάτι στο βλέμμα. Μια συγκεκριμένη αίσθηση αλμύρας στο βλέμμα.

Τα συστήματα εξουσίας κάμνουν ό,τι κάμνουν για να μην είναι γενικά οι άνθρωποι κοντά. Είμαι κοντά με όλους τους ανθρώπους. Είμαι ενωμένος από το ότι γεννήθηκα και θα φύγω. Με τους Μεσόγειους κατά τη διάρκεια τούτης της αλήθειας είναι και μια κοινή θάλασσα να μας παρηγορεί για το φθαρτό της ύπαρξης και το άφθαρτο της ψυχής.

Η Τέχνη γενικά μπορεί να ρίχνει φως και να θεραπεύει. Όπως η εκκλησία κάμνει τα Θεοφάνεια και ρίχνει τον σταυρόν για να αγιάσει τα νερά, εμείς κάμνουμε τούτον το έργο για να φωτίσουμε τα νερά της Μεσογείου. Να τα θεραπεύουμε με τον δικό μας τρόπο. Είδε πολύ πόνο η Μεσόγειος τα τελευταία χρόνια με το ρεύμα προσφύγων που προσπάθησε και προσπαθεί να τα διασχίσει για επιβίωση. «Ενώνοντας τη Μεσόγειο Θάλασσα» θα μπορούσε και να έχει τον τίτλο «Φωτίζοντας τη Μεσόγειο Θάλασσα». Είναι μια τελετή κάθαρσης για μένα. Από τελετές ξεκίνησε άλλωστε το θέατρο. Αυτός ήταν πάντα ο ρόλος του. Να δίνει κάθαρση.

Μάριος Ιωάννου (Πάφος, Κύπρος)

UNITING THE MEDITERRANEAN SEA (PAFOS 2017)