Πάρις Ερωτοκρίτου: Δεν μπορώ να συνεχίσω ως σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στον κόσμο

Συναντήσεις/ Ορίζοντας

Πάρις Ερωτοκρίτου: Δεν μπορώ να συνεχίσω ως σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στον κόσμο

Ο Αντώνης Γεωργίου συναντάει τον Πάρι Ερωτοκρίτου και μιλάνε για το Red Sky Morning του Tom Holloway, που σκηνοθετεί με την  ομάδα του Fresh Target Theatre Ensemble

Χρειαζόμαστε την τέχνη για να μην πεθάνουμε από την καθημερινότητα

Πως από τον Ριχαρδο Γ , ένα κλασικό έργο του Σαίξπηρ που σκηνοθέτησες το 2019 έφτασες σε ένα «μεταδραματικό» κείμενο όπως χαρακτηρίζεις το Red Sky Morning. Η επιλογή του έχει να κάνει και με την αποχή σου από την σκηνοθεσία; Άλλαξε η θεώρηση σου για κάποια πράγματα;

Όντως είναι πολύ διαφορετικά κείμενα ως προς τη δομή και γραφή τους. Κι όμως ως προς την ανθρώπινη εμπιερία και κυρίως αυτήν της μοναξιάς και είναι πολύ κοντά. Κοίτα οι αλλαγές στον κόσμο έχουν επιταχυνθεί ή ακόμα και φανερωθεί λόγω αυτής της πανδημίας. Τα πράγματα έχουν ‘κουνηθεί’ και δεν γνωρίζουμε ακόμα πώς θα βγούμε  από αυτή την περιπέτεια, είναι πολύ νωρίς.   Προσωπικά και σ’ότι με αφορά δεν μπορώ να συνεχίσω ως σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στον κόσμο. Μέσα σ’ αυτό είναι και το θέατρο. Και όχι μόνο ως προς το τι ιστορίες διαλέγουμε να παρουσίάσουμε ή να καταπιαστούμε όσο και με τον τρόπο / φόρμα παρουσίασής τους. Αυτό το εγχείρημα – Red Sky Morning – το θεωρώ ως το πρώτο βήμα σε ένα καινούριο μονοπάτι – σκηνοθετικό, δραματουγικό, υποκριτικό – που επιθυμώ να βαδίσω, χωρίς ακόμα να γνωρίζω ακριβώς που οδηγεί.

 Η καραντίνα και ο τρόπος που υπήρξε το θέατρο κατά τη διάρκειά της επηρέασαν πολύ τον τρόπο ανεβάσματός του

Τι σε ελκύει σε ένα τέτοιο έργο;

Το γεγονός ότι πρόκειται περί μιας παρτιτούρας που αποτελείται από λόγο αντί νότες. Είναι τρείς διαφορετικές φωνές όμως στην ουσία πρόκειται για μια φωνή. Είχα την εμπειρία να ακούσω αυτό το έργο παλαιότερα σε αναλόγιο στην  αγγλική γλώσσα και δεν θα ξεχάσω την αίσθηση που είχα με το τέλος του. Ίσως να είμαι και δέσμιος αυτής της αίσθησης διαλέγοντας να προτείνω αυτό το έργο. Την ίδια στιγμή προσωπικές περιστάσεις έφεραν – ή τουλάχιστον πιστεύω πως έφεραν – αυτό το έργο ακόμα πιο κοντά μου.

Οι οικογενειακές σχέσεις είναι περίπλοκες λόγω των σχέσεων εξάρτησης που τις διακρίνουν;

Όλες οι σχέσεις είναι περίπλοκες αν θέλουμε να τις δούμε ως τέτοιες. Οι οικογενειακές σχέσεις είναι πολύ δύσκολες, πόσο μάλλον σε μια κλειστή και ακόμα συντηρητική κοινωνία όπως την δική μας. Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα κατα την άποψή μου είναι να μιλήσει κανέις για το πώς αισθάνεται μέσα σ’ αυτές και να βρεί το θάρρος της γνώμης του, ‘το θάρρος του εαυτού του’ ας μου επιτραπεί η έκφραση. Γίνε αυτό που είσαι είπε ο Νίτσε. Αυτό είναι το εφαλτήριο και γραμμή εκκίνησης για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι ασφυκτιούν μέσα σε τέτοιες σχέσεις – οικογενειακές ή μη.

Η τέχνη μας τρέφεται από την καθημερινότητα

Η παραγωγή σύμφωνα με το δελτίο τύπου «συνδυάζει στοιχεία από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τη μουσική και το θέατρο».  Είναι μέρος του έργου κάποια από αυτά τα στοιχεία ή είναι και επιρροές από την πανδημία / καραντίνα;

Η μουσική αλλά και οι αναφορές στην τηλεόραση είναι μέρος του έργου, όμως έχεις απόλυτο δίκιο η καραντίνα και ο τρόπος που υπήρξε το θέατρο κατά τη διάρκειά της επηρέασαν πολύ τον τρόπο ανεβάσματός του. Κάτι που δεν έγινε συνειδητά αλλά βλέποντας τώρα το πώς είναι ‘στημένη’ η παραγωγή μπορώ να δώ τις επιρροές της καραντίνας και του νέου τρόπου ύπαρξής μου μέσα σ΄ αυτήν.

Λίγο στριμωγμένο το θέατρο; (με την κλασική του έννοια). Θεωρείς πως πρέπει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε ως θεατές αλλά και ως καλλιτέχνες;

Ναι είναι στριμωγμένο, δεν ξέρω πώς αλλά είναι μια αίσθηση, ότι κάτι έχει αλλάξει και όλοι προσπαθούμε είτε να κατανοήσουμε τι έχει αλλάξει – και άρα να το ελέγξουμε – ή να αντισταθούμε σ’ αυτην την αλλαγή κάνοντας ότι τα πράγματα συνεχίζουν από εκεί που τα αφήσαμε το 2020.

 Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα είναι να μιλήσει κανείς για το πώς αισθάνεται μέσα σ’ αυτές τις οικογενειακές σχέσεις

Που διαφέρει και που μοιάζει μια τραγωδία της καθημερινότητάς από μια «μεγάλη» τραγωδία;

Στην κλίμακα και στην εσωτερική ένταση η οποία δυσκολεύεται να εξωτερικευθεί σε αντίθεση με τις ‘μεγάλες’ τραγωδίες όπου υπάρχει διόγκωση και εξωτερίκευση του πάθους. Χαρακτηρίζω αυτό το έργο ‘τραγωδία δωματίου’

Ποια η σχέση τέχνης- καθημερινότητας;

Χρειαζόμαστε την τέχνη για να μην πεθάνουμε από την καθημερινότητα, αυτό άρχισα να αντιλαμβάνομαι. Την ίδια στιγμή η τέχνη μας – αυτή του θεάτρου – τρέφεται από την καθημερινότητα. Κι όμως η πραγματική ζωή είναι γεμάτη αυταπάτες. Πολύ εύκολα ξεγελούμε και ξεγελιόμαστε, χωρίς να μπορούμε να δούμε όσο καθαρά νομίζουμε πως βλέπουμε. Και το παράδοξο – ή αυτό που ακούγεται ως τέτοιο –  είναι ότι πάμε στο θέατρο, σ’ ένα τόπο ψευδαισθήσεων, για να μπορέσουμε να δούμε την πραγματική ζωή. Μέσω αυτής της θεατρικής ψευδαίσθησης καταλήγει ο καθένας στην αλήθεια – με την έννοια της απουσίας της λήθης – της δικής του ζωής.

Ζήνα Πάλας Λευκωσία

12, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22 και 23 Δεκεμβρίου 

Καθημερινές: 20:00,  Κυριακές 18:00

Fresh Target Theatre Ensemble

Σκηνοθεσία: Πάρις Ερωτοκρίτου

Μετάφραση: Μαρία Κυριάκου, Σκηνικό: Έλενα Κοτασβήλι, Κίνηση: Φώτης Νικολάου, Κοστούμια: Λύδια Μανδρίδου, Σχεδιασμός Ήχου: Γιάννης Χριστοφίδης, Σχεδιασμός Φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης, Σύνθεση / Μουσική Διδασκαλία:  Ελένη Ηρακλέους, Video Direction: Σταύρος Χαραλάμπους, Α’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Δάφνη Μιλτιάδου, B’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Μασώνου, Συντονισμός Παραγωγής: Ελένη Νικολάου,Οπτική επικοινωνία: Δημήτρης Σωτηρίου, Photos and Trailer: Clicks N‘ Films

Ερμηνεύουν: Θανάσης Γεωργίου, Νίκη Δραγούμη, Kestrel Farin Leah, Μαρία Μασώνου, Φώτης Νικολάου, Παναγιώτα Παπαγεωργίου, Αντωνία Χαραλάμπους