Passenger: Χρειάζεται να μιλήσουμε την αλήθεια μας, έστω και για μια φορά
Με αφορμή την πρώτη παράσταση της θεατρικής ομάδας “Passenger” που ανεβάζει το θεατρικό έργο του Βασίλη Αλεξάκη Εγώ δεν σε σκηνοθεσία Ονησίφορου Ονησιφόρου μέλη της Ομάδας μιλάνε στον Ορίζοντα:
Η προσπάθεια για επικοινωνία είναι όντως απέλπιδα, όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου; Γιατί συνεχίζουμε τότε να προσπαθούμε;
Αντρέας Κούτσουμπας: Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να υπάρξουμε. Μόνο μέσα από την προσπάθεια. Μέσα από τον αγώνα για σύνδεση με τους ανθρώπους γύρω μας και με το περιβάλλον. Γιατί πριν χαθούμε για πάντα από αυτό τον κόσμο χρειάζεται να μιλήσουμε την αλήθεια μας, έστω και για μια φορά.
Η τέχνη μας δείχνει πως μπορούμε να ανακτήσουμε ουσιαστικές σχέσεις
Πώς το συγκεκριμένο έργο του Αλεξάκη συνδέεται με την θέση αυτή;
Αντρέας Κούτσουμπας: Την δίψα αυτή για επικοινωνία και εξομολόγηση την συναντάμε και στον ήρωα του Αλεξάκη. Εκείνη την εξομολόγηση που για να την ανακαλύψεις πρέπει να καταδυθείς βαθιά μέσα σου, μα όταν την βρεις οι λέξεις είναι λίγες για να την εκφράσουν.
Το έργο έχει να κάνει επίσης με το θέατρο. Ποια η σχέση ζωής και τέχνης;
Ευαγόρια Δαπόλα: Σε μια εποχή αυξανόμενης αποξένωσης, ατομικισμού και μοναξιάς – συμπτώματα του ολοένα και πιο αστικοποιημένου τρόπου ζωής του κόσμου μας – η τέχνη μας δείχνει πως μπορούμε να ανακτήσουμε ουσιαστικές σχέσεις, αγάπη, μια ισχυρή συναισθηματική δύναμη και έναν έντονο ψυχολογικό δεσμό που δίνει νόημα στην ζωή μας, με τρόπους που καμία άλλη αλληλεπίδραση, «αντικείμενο» ή εμπειρία μπορεί. Άρα η τέχνη γίνεται ζωή και η ζωή τέχνη. Δεν υπάρχει χρόνος για απελπισία, δεν υπάρχει χρόνος για αυτολύπηση, δεν υπάρχει ανάγκη για σιωπή, δεν υπάρχει χώρος στον φόβο. Στο θέατρο μιλάμε, γράφουμε, γινόμαστε οι ίδιοι μια γλώσσα. Έτσι θεραπεύονται οι κοινωνίες σε ένα βαθμό, έτσι αποκτά χρώμα η ζωή.
Η καραντίνα μας έφερε αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Η περίοδος της πανδημίας και της καραντίνας άλλαξε κάτι στο πως αντικρύζουμε αυτή τη σχέση;
Κρίστη Χαραλάμπους: Η ζωή και η τέχνη ένα με την έννοια ότι τροφοδοτεί το ένα το άλλο. Η καραντίνα μας έφερε αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Κάναμε μια βουτιά προς τα μέσα και μέσω μιας εσωτερικής διαδικασίας προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε από την αρχή όρους όπως ουσία, αξία, νόημα. Επίσης μας ανάγκασε να κάνουμε μια παύση και να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας απέναντι στα πράγματα και να σταθούμε με μια κριτική ματιά στις καταστάσεις. Η τέχνη δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από όλο αυτό. Πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες που αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε αφού η απόσταση έγινε η νέα συνθήκη, σίγουρα υπήρξαν αλλαγές ως προς την δημιουργική διαδικασία και τους στόχους. Η ανάγκη για επαφή, για ουσιαστική επικοινωνία έγινε εντονότερη και στην τέχνη. Χρειαζόμαστε νέους τρόπους άλλους κώδικες. Ανατρέξαμε στα πρωταρχικά υλικά, τον ηθοποιό και τα εργαλεία του, τον λόγο, το κείμενο. Στην ακραία αυτή συνθήκη που όλος ο πλανήτης συγχρονίστηκε και βίωσε ταυτόχρονα τα ίδια συναισθήματα, το προσωπικό και το συλλογικό έγιναν ένα, και ξαφνικά η απόσταση εκμηδενίστηκε. Έγινε λοιπόν ακόμα πιο καθαρό ότι η τέχνη μόνο ως μέσο συλλογικής εμπειρίας μπορεί να επικοινωνήσει, να ανακουφίσει και να εμπνεύσει τον θεατή.
Δεν υπάρχει χρόνος για απελπισία, δεν υπάρχει χρόνος για αυτολύπηση, δεν υπάρχει ανάγκη για σιωπή, δεν υπάρχει χώρος στον φόβο
Τι καινούριο θέλει/μπορεί να φέρει στον χώρο του θεάτρου η θεατρική ομάδα “Passenger” ;
Ονησίφορος Ονησιφόρου: Ας ξεκινήσουμε με το ότι δεν επιλέχθηκε τυχαία το όνομα της ομάδας. Δηλώνουμε απλοί επιβάτες σε ένα αέναο ταξίδι. Το θέατρο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει με ή χωρίς εμάς. Μελετάμε τους μεγάλους δασκάλους του θεάτρου, τους δικούς μας δασκάλους, τους αγαπάμε και ταυτόχρονα συγκρουόμαστε μαζί τους σε μια διαλεκτική διαδικασία. Ήδη σε αυτή την παράσταση ένας από τους άξονες μας είναι η σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών ρευμάτων της τέχνης. Εμπιστευόμαστε πολύ την δημιουργική διαδικασία και την διαφοροποίηση μας μέσα από αυτήν. Οπότε και για να απαντήσω τίποτα το καινούριο δεν έχουμε σαν στόχο. Αν προκύψει κάτι κατά την διάρκεια του ταξιδιού θα το αφήσουμε στο βαγόνι την ώρα που θα αποχωρούμε.
Τίποτα το καινούριο δεν έχουμε σαν στόχο. Αν προκύψει κάτι κατά την διάρκεια του ταξιδιού θα το αφήσουμε στο βαγόνι την ώρα που θα αποχωρούμε.
Πόσο εύκολο είναι το εγχείρημα για μια νεοσύστατη ομάδα;
Κατερίνα Χριστοδουλίδου: Το να είσαι μέλος μιας ομάδας σημαίνει ότι επωμίζεσαι όλη την ευθύνη του να φέρεις κάτι επάνω στην σκηνή, καρπώνεσαι όμως και όλη την χαρά που σου δίνει το να επικοινωνείς την δημιουργία σου με το κοινό. Η ομάδα καλείται να βρει την κοινή γλώσσα για να επικοινωνήσει και να δημιουργήσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα υπάρχει. Αυτό δεν είναι πάντοτε μια εύκολη διαδικασία. Η χαρά της δημιουργίας όμως, η στιγμές που αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα αρχίζουν να λειτουργούν, οι στιγμές που μοιράζεσαι με τους συναδέλφους σου στην σκηνή έχοντας στην μνήμη σου όλη την φάση της δημιουργικής διαδικασίας, έρχονται να σου θυμίσουν ότι η κάθε δυσκολία άξιζε τον κόπο.
Aκολουθήστε μας στο Google News
