Πάτερ, θέλω να σου μιλήσω για τη λίμπιντο…

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

«Οι Νορβηγοί είναι επίσης μετανάστες -από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Πολωνία, τη Σομαλία, τη Σουηδία, τη Συρία. Οι παππούδες μου μετανάστευσαν από τη Δανία και την Αγγλία 110 χρόνια πριν. Δεν είναι πάντα εύκολο να πούμε από πού προερχόμαστε. Σε ποια εθνικότητα ανήκουμε. Όμως το σπίτι είναι εκεί όπου βρίσκεται η καρδιά μας. Και αυτό δεν μπορεί να τοποθετηθεί πάντα κάπου με σύνορα. Οι Νορβηγοί είναι κορίτσια που αγαπούν κορίτσια, αγόρια που αγαπούν αγόρια, και αγόρια και κορίτσια που αγαπιούνται μεταξύ τους. Πιστεύουν στον Θεό, στον Αλλάχ, στα πάντα και σε τίποτα. Με άλλα λόγια, είστε η Νορβηγία. Είμαστε η Νορβηγία. Όταν τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο, θυμόμαστε ότι τον τραγουδάμε ο ένας για τον άλλο, επειδή εμείς είμαστε αυτή η χώρα. Η μεγαλύτερη μου ελπίδα για τη Νορβηγία είναι ότι θα καταφέρουμε να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον. Ότι μπορούμε να βασιζόμαστε σε εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και γενναιοδωρία. Ώστε να νιώθουμε ότι παρά τις διαφορές μας, είμαστε ένας λαός».

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Βασιλιά Χάραλντ Ε’ της Νορβηγίας σε ομιλία του το 2016 και αποτελούν μνημείο αποδοχής και συμπερίληψης, σε έναν κόσμο και κυρίως μια Ευρώπη όπου το μίσος, η ακροδεξιά, η συντήρηση και το μένος ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες κυριαρχούν.

Η προχθεσινή ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για τις ψευδοθεραπείες μεταστροφής έχει τρία χαρακτηριστικά: μίσος, υποκρισία και έντονη πόλωση. Θύματα, πάντοτε, οι άνθρωποι που θέλουν να ζουν ελεύθεροι με όλη τη σημασία, και όχι με την ελευθερία που επιβάλλει η επικρατούσα άποψη ή… η Εκκλησία. Προσπάθησε λοιπόν η Ιερά Σύνοδος να κρατήσει το μέτρο, ωστόσο φαίνεται ότι δεν μπορεί, διότι είναι αδιανόητο να πάει ενάντια στη «φύση» της, αλλά επιβάλλει στους άλλους να πηγαίνουν ενάντια.

Το βασανιστήριο της ψευδοθεραπείας μεταστροφής ελκύει την Εκκλησία, αφού είναι ένας τρόπος να κρατήσει το μαύρο ποίμνιο, εκείνους και εκείνες που για τους λόγους τους γονατίζουν στα σκαλιά της για να μη δουν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως ο κόσμος, η κοινωνία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που με μανία και μίσος προσπαθεί η Εκκλησία να συντηρήσει.

Ο καθένας και η καθεμιά έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να διοχετεύει τη σεξουαλική του ενέργεια και λίμπιντο εκεί όπου νιώθει ασφάλεια και ελευθερία, και όχι εκεί που επιβάλλει ένας μαύρος κόσμος γεμάτος μίσος για τον ελεύθερο άνθρωπο. Διότι στο τέλος της ημέρας αυτό είναι ένας πόλεμος ενάντια στην ελευθερία σε όλες της τις μορφές. Ως γνωστό, Ιερά Σύνοδος-Εκκλησία και ελευθερία δεν πάνε μαζί, αντιθέτως.