Του Γιώργου Ζήσιμου
Προ ημερών ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού σε ανακοίνωσή του αναφέρθηκε στην ετοιμότητα του υπουργείου του ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς. Η ανακοίνωση, η οποία πλέον είναι αναμενόμενη τέτοια περίοδο κάθε χρόνο, αντικατοπτρίζει αφενός τη γνήσια έγνοια του υπουργού, ως πολιτικού προϊσταμένου αλλά και των υπηρεσιών του να οργανωθούν έγκαιρα για τη νέα σχολική χρονιά. Αφετέρου, η ανακοίνωση εκπέμπει μια λογική “περιορισμένης ευθύνης” που θέλει να δείχνει μεν “επιχειρησιακή” ετοιμότητα, αλλά ότι το υπουργείο έκανε τη δουλειά του και τώρα η ευθύνη είναι αλλού!
Ειρήσθω εν παρόδω, παρόμοιες ανακοινώσεις θυμούμαι αρκετές την τελευταία δεκαετία από τους εκάστοτε υπουργούς της παιδείας. Και αν δεν ήταν η ημερομηνία στο άνω μέρος της ανακοίνωσης, θα ήταν δύσκολο για οποιονδήποτε να προσδιορίσει σε ποια σχολική χρονιά αναφέρονται. Και αυτό διότι η θεματολογία, η γλώσσα αλλά και το ύφος των ανακοινώσεων παραμένει το ίδιο.
Θυμάμαι συγκεκριμένα παρόμοιες ανακοινώσεις την περίοδο 2005-2008 όταν διετέλεσα Γενικός Γραμματέας της ΟΕΛΜΕΚ με θέματα και πάλι την έγκαιρη κάθοδο των βιβλίων στα σχολεία, την έγκαιρη στελέχωση, την υλικοτεχνική υποδομή και κάπου κάπου και κανένα πιλοτικό πρόγραμμα (στην Κύπρο πιλοτικό πρόγραμμα εννοείται συνήθως το πειραματικό πρόγραμμα χωρίς όμως να λέμε ότι οι αποδέκτες του είναι πειραματόζωα!) για να δείχνουμε τη βιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Ομολογουμένως παρόμοια ήταν και η θεματολογία που θέταμε στον υπουργό και εμείς ως εκπαιδευτικές οργανώσεις. Παρόμοια και η θεματολογία από πλευράς των οργανώσεων γονέων.
Πέραν λοιπόν από τη συλλογική ευθύνη και καθυστέρησή μας, θεωρώ ότι ένα Υπουργείο της Παιδείας οφείλει πλέον να έχει τουλάχιστον αντίληψη του βασικού ρόλου και ευθύνης του. Και αυτή η ευθύνη πρέπει να αντικατοπτρίζεται στα λεγόμενά του. Ακόμα και αν δεν μπορεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του, τουλάχιστον οφείλει να την αντιλαμβάνεται. Και η ευθύνη του δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανάπτυξη της δημόσιας παιδείας και πρωτίστως της βελτίωσης του δημόσιου σχολείου τουλάχιστον για την υποχρεωτική εκπαίδευση. Ακριβώς επειδή ο όρος υποχρεωτική εκπαίδευση αναφέρεται πρώτα στην ευθύνη του κράτους ενώπιον ανήλικων μαθητών (και όχι στη διά νόμου ευθύνη των γονέων να στέλλουν τα παιδιά τους σχολείο). Αυτή η ευθύνη προϋποθέτει ότι το υπουργείο πριν και πέραν οποιουδήποτε άλλου οργάνου ή φορέα, οφείλει να υπερασπίζεται την παροχή δημόσιας ποιοτικής παιδείας στα παιδιά. Υπερασπίζεται δηλαδή τούτο το δικαίωμα όλων ανεξαιρέτως των παιδιών.
Είναι στην υπεράσπιση τούτου του δικαιώματος που πρέπει να δομείται η όποια συζήτηση (πολιτική, συνδικαλιστική ή εκπαιδευτική) για προετοιμασία του σχολείου και όχι στη βάση της «έγκαιρης ετοιμότητας» για την ημερολογιακή λήξη και έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, ωσάν η λειτουργία του σχολείου και της παιδείας να αποτελεί ένα ακόμα πρότζεκτ με αρχή και τέλος.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
