Ποιήματα στον Ορίζοντα: Neşe Yaşın, Μάριος Αγαθοκλέους, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

Mε αφορμή την Μέρα Ποίησης ρίχνουμε ποιήματα στον Ορίζοντα

Ölüler Mi̇lleti̇

Yoksuluz

Ölüler milleti yizsavaşta

Mezarlıklardır vatanımız

 

Έθνος Νεκρών

Είμαστε άθλιοι

Έθνος νεκρών στον πόλεμο

Τα νεκροταφεία είν’ η πατρίδα μας.

 

Göç Yolu

Kalp bir mültecidir

bir yer arar kendine

 

Προσφυγιά

Ένας πρόσφυγας η καρδιά

ψάχνει τόπο για τον εαυτό της

 

İc Üşümesi̇

Savaşta geçti çocukluğum

Kırıktır içimin pencereleri

 

Κρυολόγημα Ψυχής

Τα παιδικά μου χρόνια πέρασαν στον πόλεμο

Είναι σπασμένα της ψυχής μου τα παράθυρα

Neşe Yaşın Νεσέ Γιασίν

Μετάφραση: Ανθή Καρρά

 

 

Ο Αήττητος

                           Στον Γιώργο Κοντοδήμο

Ένα  τίναγμα πεταλούδας στην Κίνα

και μια υποψία εδώ

μου ανοίγουν όλα τα ερωτήματα.

 

Οι αισθήσεις διαστέλλονται

και τίθεμαι  σ’ επιφυλακή

όπως αρμόζει σ’ έναν δειλό με συνέπεια.

 

Είχα μια γάτα μονόφθαλμη

που δεν πηδούσε τα καθώς πρέπει

και σώθηκε από το λανέητ των γειτόνων

έτσι έκλαψε με το βγαλμένο της μάτι

τα πέντε γενναία της αδέλφια.

 

Είχα έναν άγνωστο

που καθώς είδε τη σημαία στον ιστό, ψιθύρισε

«δεν ταιριάζει με το χρώμα τ’ ουρανού»

κι  έτρεξε να διορθώσει την αταξία

έτσι έγινε πρωταγωνιστής

σε καλά και κακά ποιήματα.

 

Είχα ένα φίλο αγνώστου ταυτότητας

που ήρθε με την μεραρχία

κι όλο παραπονιόταν

«Είμαι εδώ να πεθάνω για την Κύπρο

όχι από ένα αδέξιο οδηγό»

έτσι ζει στα Νέα Λιόσια

ασήμαντος για όσους δεν τον ξέρουν.

 

Ήμουνα κι εγώ εκεί

με την Ορνέλα τον Σολωμού και τον Κοντοδήμο

κι έτσι έμαθα να διαχειρίζομαι

τις καθημερινές μου ήττες

μέχρι που έγινα αήττητος.

Μάριος Αγαθοκλέους

 

Δεκαπενταύγουστος

Έρημη πόλη, μα όλοι

παραθερίζουν;

 

Θεριστική μηχανή

αποκόπτει βίαια

κάθε ελπίδα.

Η σοδειά:

στάχυα απόγνωσης.

 

Δεν προσδοκώ μεγάλο θαύμα όπως

Κοίμηση,

Ανάσταση,

Ανάληψη.

 

Το αυτοκίνητο

παρκάρει στο πάρκο της πόλης.

Περπάτημα χεράκι με τον καύσωνα.

Μονάχος μα με κάποιους:

περίμεναν υπομονετικά

κάτω απ’ το χώμα

για δεκαεπτά χρόνια

και τώρα που αναλήφθηκαν

τραγουδούν υπερήφανα το κύκνειό τους άσμα.

 

Μην παραπονιέστε για των τζιτζίκων τον βόμβο!

Είναι οι ύστατές τους μέρες!

Δικαιούνται να πεθάνουν τραγουδώντας!

 

Σκάβω μικρή τρύπα στον κορμό.

Το μπήγω μέσα.

Σε λίγες μέρες θα εκκολαφθεί.

Τα φωνήματα ενστικτωδώς θα κινήσουν

στο χώμα να χωθούνε.

 

Κι όταν το ποίημα αυτό ξυπνήσει σε δεκαεπτά χρόνια

θα με ψάχνει.

 

Μα εγώ θα έχω εξαερωθεί.

Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο,

στα σίγουρα λόγω κλιματικής αλλαγής.

Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου