Ποια πατρίδα για τους κατατρεγμένους

Της Ελένης Κωνσταντίνου

 

 

Πέραν των 100 εκατομμυρίων είναι οι αναγκαστικά εκτοπισμένοι σύμφωνα και με την Έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.

Οι αριθμοί συνταρακτικοί, όμως πίσω από αυτούς είναι άνθρωποι, εκατομμύρια άνθρωποι που βρέθηκαν στην ανάγκη να φύγουν από τους τόπους τους.

Παρότι υπήρξαν κάποια σημάδια προόδου, ο αναγκαστικός εκτοπισμός ξεπερνάει σε ταχύτητα και ρυθμό την εύρεση λύσεων για τους πρόσφυγες.

Μέχρι τα τέλη του 2021, όπως αναφέρει η Έκθεση, ο αριθμός των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, των διώξεων και των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχε φτάσει στα 89,3 εκατομμύρια, μεγαλύτερος κατά 8% από την περασμένη χρονιά και τουλάχιστον διπλάσιος σε σχέση με δέκα χρόνια πριν.

Περισσότερα από τα δύο τρίτα (69%) προέρχονται από πέντε μόλις χώρες: τη Συρία (6,8 εκατ.), τη Βενεζουέλα (4,6 εκατ.), το Αφγανιστάν (2,7 εκατ.), το Νότιο Σουδάν (2,4 εκατ.) και τη Μιανμάρ (1,2 εκατ.).

Eνώ στο όλο τοπίο έχουν προστεθεί και τα εκατομμύρια των Ουκρανών προσφύγων μετά τη ρωσική εισβολή στη χώρα τους.

Δυστυχώς, η ταχύτητα και ο όγκος του εκτοπισμού εξακολουθεί να υπερβαίνει τις διαθέσιμες λύσεις για τους εκτοπισμένους -τέτοιες λύσεις είναι η επιστροφή, η επανεγκατάσταση ή η ένταξη στην κοινωνία υποδοχής.

Άνθρωποι αφήνουν τα πάντα πίσω τους για να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και των διώξεων. Κάθε μέρα εκατοντάδες επιβιβάζονται μεταξύ άλλων στα σαπιοκάραβα του τρόμου για να βρουν ένα καλύτερο αύριο. Από το 2001, η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων τιμάται κάθε χρόνο στις 20 Ιουνίου. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο αφιερώνουν λίγο από το χρόνο τους για να αναγνωρίσουν και να τιμήσουν τη συμβολή όλων όσων ξεριζώθηκαν με τη βία από τα σπίτια τους. Στην Κύπρο το γνωρίζουμε πολύ καλά από πρώτο χέρι αφού οι επιπτώσεις της εισβολής και κατοχής συνεχίζουν μέχρι σήμερα να στερούν από ανθρώπους τα σπίτια τους. Μόνο αυτό θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να δεχόμαστε με περισσότερη κατανόηση τους σημερινούς πρόσφυγες. Όλους αυτούς που «ξεμένουν» στη χώρα μας στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου και όχι μόνο. Με τη σκέψη ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν να επιλέξουν μεταξύ θανάτου και ενός άλλου «θανάτου» θα έπρεπε να κλείναμε με αποφασιστικότητα την πόρτα στην ξενοφοβία και το ρατσισμό.

Αθώα παιδικά βλέμματα που από τους βομβαρδισμούς και το γκρίζο χρώμα του πολέμου βρέθηκαν σε ένα καΐκι και από κει σε αντίσκηνα. Δυστυχώς, οι μάζες των προσφύγων των εμφυλίων πολέμων, της αθλιότητας και των «οικονομικών μεταναστών» φανερώνουν το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Επιβεβαιώνουν ότι όσο υπάρχουν πόλεμοι και φτώχεια, οι αριθμοί των προσφύγων θα αυξάνονται και η ανθρωπότητα καλείται να βρει εκείνες τις λύσεις για ανακούφιση των προσφύγων από τη μια και των κοινωνιών από την άλλη.