Ποιήματα στον Ορίζοντα: Ρωξάνη Νικολάου, Τζακ Κέρουακ, Βύρωνας Λεοντάρης, Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Κάθετα/ Ορίζοντας

Να μην αδικήσω

Άνθρωπο να μην αδικήσω

μήτε ζώο, πετούμενο, πράγμα

στη γη φυτεμένο, νεκρό

ζωντανό με κομμένες τις ρίζες

ή χωμένες βαθιά στα νερά τα τρεχούμενα

τα βαλτωμένα, τα ήσυχα, τα θεριεμένα.

 

Άνθρωπο να μην αδικήσω, μήτε ζώο,

πετούμενο, πράγμα

στη γη φυτεμένο, νεκρό, ζωντανό

 

να μην αδικήσω Θεέ μου

 

την ώρα εννιά

τις τρεις και εικοσιπέντε

 

ούτε ώρα καμιά μέρας ή νύχτας.

 

Ο Γενάρης φριχτός

κι ο Φλεβάρης

μα όχι μη

μην

αδικήσω

ούτε μήνα

 

∆ευτέρα ή Τρίτη

ούτε μέρα

 

άνεμο ή φωτιά

ούτε χρώμα

 

να μην αδικήσω

 

το χώμα που ήμουν

τη στάχτη.

Ρωξάνη Νικολάου

Επιλογή: Αντώνης Γεωργίου

 

Φώτιση

Στο πάρκο το μνημείο

για το ίδρυμα των τυφλών

επειδή δεν το βλέπουν

είναι στ΄αλήθεια σπουδαίο.

 

Να μπορούσα ένα για τον θεό να φτιάξω

με τα χέρια μου

καλλιτεχνικά τόσο υπέροχο όσο αυτό.

Τζακ Κέρουακ

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Επιλογή: Γιώργος Καλοζώης

 

Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν
γιατί πια δεν τις κατοικούν τα βάσανά μας.
Τις εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή έκρηξη.
Ανάσα και χειρονομιά καμμιά μέσ’ στα αδειανά φωνήεντα
κι ούτε ένα τρίξιμο απ’ τα σύμφωνα
και μήτε τρέμισμα κορμιού ή κεριού
και μήτε σάλεμα σκιών στους τοίχους.

Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά
πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων
όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά
μιλάει μόνο με σχήματα
μέσ’ στην οχλαγωγία της ερημιάς
στις φαντασμαγορίες του τίποτε.

Έτσι κι εμείς αδειάσαμε
και μας ψέκασαν με αναισθητικό
έτσι που αποξενωθήκαμε απ’ τον πόνο
– αυτό δα είναι κι αν είναι αποξένωση… –
κι η ποίηση έγινε κραυγή έξω απ’ τον πόνο.
Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές
σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό
Αλλά το τρομερό καραδοκεί.

Ό, τι δεν είναι τέχνη μέσ’ στην τέχνη
αυτό
το ανθρώπινο
αυτό
κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει.

Βύρωνας Λεοντάρης

Επιλογή: Βάκης Λοϊζίδης

 

Παιδιά κοχύλια 

Παιδιά νεκρά κοχύλια

ξέβραζε η θάλασσα

εκεί που απλώναμε δήθεν αθώοι

την ομορφιά του κόσμου

κόκκινο φανελάκι

παντελονάκι μπλε βαθύ

τόσο βαθύ και μπλε

δήθεν δακρύσαμε

και τόσο κόκκινο που αιμορραγεί

δήθεν πονέσαμε

Ψέματα τέλος

Τα πνίξαμε κι ύστερα φτιάξαμε κολιέ

με το μαργαριτάρι

τους δήθεν πενθούντες»

Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Επιλογή: Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου

Με αφορμή  τη μέρα ποίησης ρίχνουμε ποιήματα στον Ορίζοντα, ξανά σε όλες τις στήλες του, χωρίς φτιασίδια, δεν τα χρειάζεται η ποίηση, όπως δεν χρειάζεται και κάποια ειδική μέρα η αλήθεια. Ποιήματα για να αναμετρηθούν με το εφήμερο μιας εφημερίδας, με το γύρισμα των σελίδων ένα πρωινό Κυριακής, δίπλα από ειδήσεις, δηλώσεις και ρεπορτάζ, είναι εποχή δύσκολη, είναι εποχή για ποίηση αναρωτιόμαστε κοιτάζοντας γύρω μας και απαντούμε «ναι», χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε περισσότερο.

Τα ποιήματα αυτή τη χρονιά επιλέγουν ποιητές από τους οποίους ζητήσαμε να διαλέξουν ένα αγαπημένο ποίημα ή/τρίας, από Κύπρο κατά πρώτο λόγο ή από οποιουδήποτε άλλου θέλουν.

Τα ποιήματα πλαισιώνουν έργα από την ομαδική έκθεση χαρακτικής η οποία ήταν αφιερωμένη στα 25 χρόνια από την ιδρυση του Πρότυπου Εργαστηρίου Χαρακτικής ΕΚΑΤΕ και παρουσιάστηκαν στο περιοδικό Νέα Εποχή  (τεύχος 343/ Χειμώνας 2020)

 

Έργο: Μιχάλης Φαντάρος, Λευκωσιάτης, 2014