Ποιοι φταίνε για το «μπάχαλο»;

Της
Ελένης Μαύρου

«Μπάχαλο η Βουλή», «Ρεζιλίκια από τους βουλευτές», «Χαμηλού επιπέδου η Βουλή», ήταν τα σχόλια που ακολούθησαν την προχθεσινή Ολομέλεια.

Να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους: Δεν έκαναν ρεζιλίκια όλοι οι βουλευτές, ούτε είναι η Βουλή συλλήβδην χαμηλού επιπέδου. Τα όσα είδαμε προχθές ήταν μια επίδειξη τραμπουκισμού από τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους και το ΕΛΑΜ και δεν αντανακλούν σε όλους.

Δεν θα σταθώ στην πρόταση νόμου που ήταν η αφορμή για τον οχετό που παρακολουθήσαμε. Η πρόταση νόμου δεν «καθοδηγείτο από αρρωστημένο εγκέφαλο». Κατατέθηκε από το 2019 από τον πρόεδρο των Οικολόγων, Χαράλαμπο Θεοπέμπτου. Συζητήθηκε πολλές φορές. Δόθηκε σε πολλούς εμπλεκόμενους η ευκαιρία να ακουστούν και να υποβάλουν προτάσεις. Κανείς (σοβαρός) δεν είπε ότι πρόκειται για «πορνική και ομοφυλοφιλική θύελλα»! Όσα επικαλέστηκαν τις τελευταίες βδομάδες διάφοροι, περιλαμβανομένου του Υπουργού Παιδείας αλλά και βουλευτών, για να οδηγήσουν την πρόταση στις ελληνικές καλένδες, δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίας.

Το ότι, όμως, το 2022, στην εποχή του διαδικτύου, αντιδρούν ακόμα κάποιοι στην ανάγκη να μιλήσουμε επιτέλους επιστημονικά και συγκροτημένα στα παιδιά για το σεξ και τα φύλα, πραγματικά με ξεπερνά!

Το θέμα είναι άλλο.

Ο σεξισμός, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, δεν είναι μαγκιά. Είναι άσκηση βίας. Και το γεγονός ότι η Βουλή, το κράτος, επιτρέπουν να ακούγεται δημόσια αυτή η χυδαία, ρατσιστική, σεξιστική και ομοφοβική ρητορική, χωρίς να παίρνονται μέτρα, δεν είναι μόνο όνειδος για τη δημόσια ζωή, αλλά επιβεβαιώνει τον κατήφορο που έχουμε πάρει ως κράτος. Και οι ευθύνες όσων έχουν οδηγήσει τον τόπο σε αυτόν τον κατήφορο είναι μεγάλες.

Υπάρχει όμως ακόμα κάτι.

Το να μπαίνουν όλοι στο ίδιο καλάθι με αόριστες γενικεύσεις (η Βουλή, οι βουλευτές) είναι κανονικό ξέπλυμα. Άστε που όταν αποφεύγουμε να δαχτυλοδείξουμε τα σάπια μήλα και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους αποδυναμώνουμε και κάθε προσπάθεια άρθρωσης διαφορετικού λόγου.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν υποβαθμίζονται παρόμοια περιστατικά. Όταν, για παράδειγμα, ο τότε Γενικός Εισαγγελέας αποφάσιζε να μην προχωρήσει σε δίωξη βουλευτή για τη σεξιστική επίθεσή του ενάντια σε συνάδελφό του, γιατί το θέμα ήταν «… ήσσονος σοβαρότητας». Ή όταν η Αρχή Ραδιοτηλεόρασης περιοριζόταν σε μια απλή «προειδοποίηση» σε τηλεοπτικό σταθμό για την ομοφοβική και ρατσιστική συνέντευξη του τέως Αρχιεπισκόπου. Ή όταν το κράτος δεν βρίσκει την τόλμη να απαντήσει καν σε καταγγελίες για εφαρμογή της νομοθεσίας για τη ρητορική μίσους.

Η δημοκρατία είναι πολύτιμη. Όμως δεν είναι το πολίτευμα που δηλώνουμε εκείνο που καθορίζει τη ζωή μας, δεν είναι το πολίτευμα που αποφασίζει για την ποιότητα της έκφρασής του. Είναι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται το ιστορικό και πολιτικό του υλικό που καθορίζουν με τις πράξεις τους το ηθικό του υπόβαθρο και οριοθετούν τη νομική του υπόσταση. Χρειάζεται λοιπόν πολλή και ακατάπαυστη προσπάθεια από όλους, ιδιαίτερα από εκείνους που διαχειρίζονται την εξουσία, για να μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι έχουμε δημοκρατία.

Και δυστυχώς, οι διαχειριστές της εξουσίας τα τελευταία δέκα χρόνια δεν μας επιτρέπουν να είμαστε περήφανοι ούτε για τη δημοκρατία μας ούτε για το κράτος μας.