Του Πάνου Τριγάζη*
Πριν από δέκα χρόνια η ανθρωπότητα συγκλονιζόταν από το τριπλό τροµοκρατικό χτύπηµα της Αλ Κάιντα στην καρδιά των ΗΠΑ, µε χιλιάδες νεκρούς και ισοπέδωση του Κέντρου Παγκόσµιου Εµπορίου στη Νέα Υόρκη. Μια τροµοκρατική επίθεση χωρίς προηγούµενο, που αποτέλεσε την αρχή µιας σκοτεινής περιόδου, µε τον λεγόµενο «πόλεµο κατά της τροµοκρατίας» εκ µέρους της τότε κυβέρνησης των ΗΠΑ.
«Η κοινή γνώµη σε όλο τον κόσµο -δήλωνε ο πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος- είναι αποσβολωµένη, συγκλονισµένη και βαθιά προβληµατισµένη για αυτά που συνέβησαν, για αυτά που διαδραµατίζονται, τα οποία θα έχουν βάθος χρόνου. Καµιά ιδεολογία, καµιά θρησκεία -συνέχιζε- καµιά πολιτική ή παραπολιτική θεώρηση, κανένας πολιτισµός δεν νοµιµοποιεί την τροµοκρατία και από την άλλη πλευρά δεν υπάρχουν ιεροί πόλεµοι, δεν υπάρχουν µιλιταριστικοί ανθρωπισµοί, δεν υπάρχουν ανθρωπιστικοί βοµβαρδισµοί. Η αντιµετώπιση της τροµοκρατίας πρέπει να γίνει µε έµφαση στις πολιτικές αρχών».
Από την πλευρά της, η Οµάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο προειδοποιούσε ότι «η επικράτηση της λογικής του πολέµου, στο πλαίσιο της οποίας κινούνται οι δηλώσεις του Προέδρου Μπους, καθώς και η ενεργοποίηση του άρθρου 5 από τον Γενικό Γραµµατέα του ΝΑΤΟ, θα οδηγήσουν τη διεθνή κοινότητα σε σειρά από γεγονότα µε ανυπολόγιστες συνέπειες. Η ΕΕ οφείλει να κάνει ό,τι µπορεί για να σταµατήσει αυτή την επικίνδυνη πορεία, χωρίς να ενδώσει σε καµιά περίπτωση στις σχετικές πιέσεις».
∆υστυχώς η θεωρούµενη «µόνη υπερδύναµη» απάντησε σχεδόν αµέσως µε τον πόλεµο στο Αφγανιστάν, που συνεχίστηκε επί δύο δεκαετίες, µε ταπεινωτικό αποτέλεσµα για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Επιπλέον, στο όνοµα της καταπολέµησης της τροµοκρατίας και µε βάση το ψευτοδίληµµα ασφάλεια ή δηµοκρατία, υπήρξαν πλήγµατα για τα ανθρώπινα δικαιώµατα παγκοσµίως, µε ανεξίτηλο στίγµα τις φυλακίσεις στο Γκουαντάναµο, όπου κρατήθηκαν άνθρωποι χωρίς δίκη ως ύποπτοι για τροµοκρατικές πράξεις και προθέσεις.
Εκείνες τις σκοτεινές µέρες της καχυποψίας και του φόβου, ακόµα και κυβερνήσεις χωρών της Ευρώπης, της Ελλάδας συµπεριλαµβανοµένης, έγιναν συνεργοί απαγωγών και µυστικών πτήσεων της CIA για τη µεταφορά υπόπτων για τροµοκρατία, που κατά κανόνα εντοπίζονταν ανάµεσα στους µετανάστες και πρόσφυγες.
Σύµπασα η διεθνής Αριστερά είχε καταδικάσει το πολύνεκρο τροµοκρατικό χτύπηµα εις βάρος των ΗΠΑ, µε την εξαίρεση κάποιων περιθωριακών οµάδων που το θεώρησαν πλήγµα κατά του αµερικανικού ιµπεριαλισµού. Πρώτη το καταδίκασε η αµερικανική Αριστερά, η οποία και οργάνωσε µεγάλα αντιπολεµικά συλλαλητήρια µετά τις φιλοπόλεµες δηλώσεις του Προέδρου Μπους του νεότερου, υπενθυµίζοντας τη ρήση του κήρυκα της µη βίας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «το οφθαλµόν αντί οφθαλµού θα µας κάνει όλους τυφλούς».
∆υστυχώς ο πόλεµος στο Αφγανιστάν συνοδεύτηκε το 2003 από τον αµερικανοβρετανικό (Μπους-Μπλερ) στο Ιράκ, που ήταν εντελώς αδικαιολόγητος διότι το καθεστώς του Σαντάµ ούτε τροµοκράτες φιλοξενούσε ούτε πυρηνικά όπλα διέθετε.
* Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συµµαχία
Aκολουθήστε μας στο Google News
