Πολιτικοί τρόποι

Του Δρος Ευάγγελου Κωνσταντέλου*

Φιλοσοφικά, η «πολιτική» είναι έννοια η οποία περιλαµβάνει όλες τις δράσεις των υποκειµένων µέσα σε ένα κοινωνικο-ιστορικό γίγνεσθαι, διαµορφώνοντας τις διαδικασίες οργάνωσης και λειτουργίας µιας πολιτείας, µε κύριο στόχο τη διάρκεια ζωής της στο χρόνο. Παρόλο που η πολιτική λανθασµένα ταυτίζεται µόνο µε την εξουσία, εντούτοις διαθέτει κανόνες ανάδειξης ή επιλογής οµάδων, οι οποίες αποτελούν το µέσο ανάπτυξης ιδεών και νοοτροπιών, θεµελιώνοντας µε αυτόν τον τρόπο τους λόγους εκείνους που καθιστούν µια πολιτεία άξια να διατηρηθεί στο χρόνο.

Οι τρόποι ανάδειξης και επιλογής τέτοιων οµάδων ή ατόµων υπόκεινται σε µια εξελικτική διαδικασία, η οποία καθορίζει και το βαθµό πολιτικής ωριµότητας των πολιτικών υποκειµένων. […]

Η πολιτική, ως «εφαρµοσµένη επιστήµη», διαµορφώνει το ύφος, την αισθητική, τη ρητορική, την επικοινωνία κ.α., δηλαδή τις σχέσεις µεταξύ των µερών που θέλει να υπηρετεί και φιλοδοξεί να προάγει. Παραδείγµατος χάρη, οι τρόποι ανάδειξης βουλευτών και Προέδρου µπορεί να αποτελούν µέρος µιας γενικής πολιτικής πράξης, διαφέρουν όµως σε ποιοτικά χαρακτηριστικά, η ικανότητα διάκρισης των οποίων καθορίζει και την ωριµότητα όσων συµµετέχουν σε αυτή.

Πιο πρακτικά, θα λέγαµε πως οι βουλευτικές εκλογές, ως πολιτικός τρόπος, στοχεύει περισσότερο τα πολιτικά κόµµατα και την επιρροή που φιλοδοξούν να έχουν µέσα στην κοινωνία, ενώ οι προεδρικές εκλογές στοχεύουν (ή θα έπρεπε να στοχεύουν) στη γενικότερη παρουσία του κράτους µέσα σε ένα παγκόσµιο πολιτικό γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια ένας πολίτης καταξιωµένος στον τόπο του, τόσο επαγγελµατικά όσο και κοινωνικά, αποτελεί µια σοφή επιλογή, εάν η κοινωνία πρέπει να επιλέξει βουλευτή ή ο Πρόεδρος υπουργό.

Εάν όµως η επαγγελµατική καταξίωση αποτελεί πρωταρχικό και βασικό κριτήριο επιλογής ενός Προέδρου, τότε επικρατεί η τεχνοκρατική αντίληψη του κράτους, µε αποτέλεσµα να διασπά και να µειώνει τους τρόπους της πολιτικής επιβίωσης µιας πολιτείας, αφού η πολιτική διάσταση αποτελεί κάτι το συµπληρωµατικό.

Οι µέχρι τώρα επίσηµες υποψηφιότητες για την προεδρία της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας είτε έχουν κοµµατικό χαρακτήρα, είτε αφορούν ανθρώπους καταξιωµένους επαγγελµατικά και κοινωνικά.

Ο υποψήφιος προερχόµενος από το ∆ΗΣΥ φαίνεται να στοχεύει την προεδρία, προσπαθώντας είτε να καλύψει προσωπικές φιλοδοξίες, είτε κυρίως να εξοµαλύνει τις σχέσεις του κόµµατος µε τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι δικαίως νιώθουν απογοητευµένοι µε τη συµπεριφορά της πολιτικής τους ηγεσίας. Η επικράτηση δηλαδή του ∆ΗΣΥ αφορά την πολιτική επιβίωση του κόµµατος ή τις προσωπικές φιλοδοξίες του κ. Νεοφύτου και όχι την πολιτική υπόσταση της Κύπρου.

Απογοήτευση όµως ενδεχοµένως νιώθουν και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς, καθώς το ΑΚΕΛ δεν έχει προτείνει ακόµη επισήµως µια υποψηφιότητα για τις εκλογές, περιµένοντας ίσως τις επιλογές άλλων κοµµάτων. Μια τέτοια στάση όµως φθείρει περισσότερο την Αριστερά, καθώς οι πολιτικοί τρόποι, µέχρι στιγµής τουλάχιστον, µοιάζουν µε αυτούς των βουλευτικών εκλογών.

Το ΑΚΕΛ, ως κόµµα ριζοσπαστικών ιδεών, οφείλει να προτείνει υποψήφιο πολιτικού βάρους και όχι να ακολουθήσει µια τεχνοκρατική λύση. Ένα άτοµο το οποίο δεν θα είναι απάντηση σε κάποιον άλλο συνυποψήφιο, αλλά φορέας οράµατος, οµοψυχίας και αποφασιστικότητας, ικανό να αποκαταστήσει το όνοµα της χώρας στην παγκόσµια πολιτική σκηνή. ∆ιότι ο Πρόεδρος δεν θα κληθεί να λύσει κάποιο τεχνικό πρόβληµα του κράτους, αλλά το πρόβληµα που καθιστά την ίδια την Κύπρο… κράτος.

* Ακαδηµαϊκός – Εικαστικός