Πολύχρωμη ανθρωπότητα

Της Ελένης Μαύρου

Από τα χέρια της 23χρονης τενίστριας Ναόμι Οσάκα μεταφέρθηκε την Παρασκευή η ολυμπιακή φλόγα στο βωμό του Ολυμπιακού Σταδίου του Τόκιο. Η Ναόμι Οσάκα, γνωστή ακτιβίστρια κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας εναντίον Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ, γεννήθηκε από Αϊτινό πατέρα και Ιαπωνίδα μητέρα. Αυτό όμως το σμίξιμο δεν ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτό από τη συντηρητική κοινωνία της Ιαπωνίας. Βρέθηκε λοιπόν, τριών μόλις χρόνων, στις ΗΠΑ.

Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς συμμετέχει, για δεύτερη φορά, η Ομάδα Προσφύγων με 29 αθλητές από 11 χώρες. Αθλητές που στη ζωή τους αντιμετώπισαν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από αυτές που θα ζήσουν τις επόμενες μέρες. Τη λευκή σημαία κρατούσε η Γιούσρα Μαρντίνι από τη Συρία. Η νεαρή κολυμβήτρια που βρέθηκε στα 17 της να τραβά κολυμπώντας μια βάρκα φορτωμένη πρόσφυγες για να καταφέρουν να φτάσουν ζωντανοί στις ακτές της Λέσβου. Από κει βρήκε στη συνέχεια καταφύγιο στη Γερμανία.

Σημαιοφόρος και ο Μίλαν Τραΐκοβιτς. Μετέφερε μαζί με την Άντρη Ελευθερίου την κυπριακή σημαία στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο. Ήρθε στη χώρα μας από τη Σερβία μόλις εννέα χρόνων, λίγο μετά που η πόλη όπου γεννήθηκε βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ.

Αυτούς και πολλούς άλλους χειροκροτήσαμε και θα χειροκροτήσουμε πολλές φορές ακόμα. Όχι μόνο για τις νίκες τους στο στίβο και τα γήπεδα. Αλλά για τις νίκες τους στη ζωή.

Όπως χειροκροτήσαμε πριν λίγες μέρες τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το αγόρι που γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς μετανάστες από τη Νιγηρία, αλλά για 18 χρόνια δεν ήταν πολίτης σε καμία χώρα. Το αγόρι που άντεξε τη φτώχεια και το ρατσισμό για να πανηγυρίζουν κάποιοι σήμερα για την «ελληνική ψυχή» που θριάμβευσε στις ΗΠΑ.

Πόσοι άλλοι σαν τον Γιάννη, τον Μίλαν, τη Γιούσρα, τη Ναόμι ζουν ανάμεσά μας; Πόσοι άλλοι σαν αυτούς είναι πίσω από τους φράχτες της Πουρνάρα γιατί κάποιοι νιώθουν ότι απειλούνται; Πόσα άλλα παιδιά σαν αυτούς στοιβάζονται στα σχολεία μας, αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους γιατί δεν μιλούν καλά τη γλώσσα; Πόσοι άλλοι σαν αυτούς περπατούν στην Τρικούπη ή την Αισχύλου και τους ταμπελώνουμε με ευκολία σαν αργόσχολους τεμπέληδες;

Θα μου πείτε «αυτοί είναι οι εξαιρέσεις» και είναι αλήθεια ότι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για πρωταθλητές. Ποιος ξέρει όμως αν ανάμεσά τους δεν βρίσκεται ένας ταλαντούχος μουσικός, ένας μάστορας, ένας επιστήμονας, ένας… αν δεν τους δοθεί ποτέ η ευκαιρία να ψάξουν τον εαυτό τους και να δείξουν τις ικανότητές τους;

Ίσως να μπορούσαμε να διδαχτούμε κάτι από τους ανθρώπους που φτάνουν με σαπιοκάραβα στην Κύπρο και τους στέλνουμε πίσω, από κει που ήρθαν, έστω και αν ξέρουμε ότι πολλών κινδυνεύει η ίδια η ζωή τους. Ίσως να μπορούσαμε να διδαχτούμε κάτι από τους ανθρώπους που μας δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και τους στοιβάζουμε στα κοντέινερς και τις φάρμες. Ίσως να μπορούσαμε να διδαχτούμε κάτι από τις γυναίκες που τους εμπιστευόμαστε τη φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων μας, αλλά δεν θα τις γυρέψουμε αν χαθούν.