Πορεία προς τον όλεθρο

Του Άριστου Αθηνάκη*

Ήταν γύρω στο μεσημέρι μερικές μέρες πριν και καθώς διέσχιζα περπατητός την κεντρική οδό της κοινότητας Πάχνας, βρέθηκα αντιμέτωπος με το πιο αποκρουστικό θέαμα της ζωής μου.

Ήταν η στιγμή στην οποία κάποιος υπάλληλος ανεβασμένος σε μια σκάλα είχε σαν αποστολή την αποσυναρμολόγηση της πινακίδας στην οποία αναγράφονταν τα αρχικά Σ.Π.Ε. και ασφαλώς δίπλα από τα αρχικά αναγράφετο επίσης και το όνομα της κοινότητας.

Και αντικρίζοντας αυτό το θλιβερό θέαμα, μου ήταν αδύνατο να παραμείνω στο σημείο εκείνο ούτε για ένα δευτερόλεπτο, αλλά θα έπρεπε να απομακρυνθώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Γιατί μου ήταν αδύνατο ποτέ να φανταστώ ή να πιστέψω ότι σε ελάχιστο χρόνο η πινακίδα της Σ.Π.Ε της κοινότητάς μου θα σωριάζετο νεκρή στο έδαφος, ύστερα από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που θα εδέχετο, με τελική κατάληξη ίσως σε κάποιο σκουπιδότοπο, ενώ μια άλλη καινούρια φωτεινή και σε όλο της το μεγαλείο θα έπαιρνε τη θέση της παλιάς και αυτή δεν ήταν άλλη απ’ αυτήν της Ελληνικής Τράπεζας.

Είναι κάποιες στιγμές που σου κόβουν την ανάσα. Είναι στιγμές που όχι μόνο σπάνε καρδιές, αλλά στιγμές που ραγίζουν ακόμα και οι πέτρες.

Και καθώς απομακρυνόμουν από τη σκηνή με γρήγορο ρυθμό, ο χρόνος εστρέφετο ολοένα προς τα πίσω. Και στη σκέψη μου δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά μόνο τις σκιές όλων εκείνων που έστησαν στο παρελθόν αυτό το οικοδόμημα με ιδρώτα και αίμα, να ξυπνούν απ’ τη χειμερία νάρκη και να στέκουν περίλυποι, παρακολουθώντας αμήχανοι την κατρακύλα και το κατάντημα της σημερινής κοινωνίας.

Και ενώ απ’ τη μια πλευρά δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά μόνο φτωχούς αγρότες του μόχθου και της βιοπάλης, ρακένδυτα παιδιά καθώς και τις μάνες της παλιάς εποχής που δεν ήξεραν ποιον να πρωτοκλάψουν αφού τα παιδιά τους πουλιούνταν για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ κάποια άλλα κατέληγαν στο σανατόριο είτε στα φτωχά στενοσόκακα των πόλεων όπου κυκλοφορούσαν σαν αδέσποτα σκυλιά, στην αντίπερα όχθη και στην απέναντι πλευρά που εκείτετο πλέον νεκρή η πινακίδα της Σ.Π.Ε. διέκρινα όλους τους τοκογλύφους και απατεώνες της παλιάς εποχής να ξυπνούν από βαθύ λήθαργο και να γίνονται ένα με τους σημερινούς χρηματοπαίκτες, τους χρηματολάτρες, τους τζογαδόρους και τους κάθε λογής μαφιόζους -και όλοι μαζί να στήνουν ένα τρελό πανηγύρι κανιβάλων, έτοιμοι να χορέψουν το χορό του Ησαΐα στο άψυχο κουφάρι του Συνεργατισμού, που έβαζε πάντοτε φρένο και φραγμό στα δόλια και πονηρά σχέδια όλων εκείνων που πάντοτε νοσταλγούσαν το αμαρτωλό παρελθόν.

Θα πρέπει όμως όλοι αυτοί να ξέρουν ότι αυτό το άψυχο αντικείμενο, στο οποίο αναγράφετο η Σ.Π.Ε. της κοινότητος και το οποίο θα ερίχνετο προδομένο και καταφρονημένο σε κάποιο σκουπιδότοπο, έχει όνομα, έχει και φωνή αλλά και μια ένδοξη ιστορία. Και εκεί που θα βρίσκεται θα δακτυλοδείχνει για πάντα τους ηθικούς αυτουργούς, τους νεροκουβαλητές αλλά και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού, οι οποίοι την 8η Ιουλίου 2018 και την 3η μεσημβρινή επικύρωναν στην πράξη τη συναλλαγή του αίσχους και του ξεπουλήματος του Συνεργατισμού αλλά και τη ληξιαρχική πράξη θανάτου, ενώ ταυτόχρονα εθυσιάζετο ένα ολόκληρο δάσος για να σωθεί ένα ρημαγμένο δέντρο.

Όσο για τους νεροκουβαλητές που έκαναν αγώνα δρόμου για να φέρουν σε πέρας το δύσκολο έργο, παίρνοντας δύσκολες αποφάσεις όπως οι ίδιοι ομολογούν, θα πρέπει να ξέρουν ότι σε αυτό τον κόσμο καθώς όλα τελειώνουν κάποια άλλα ξαναρχίζουν πάλι απ’ την αρχή, διαγράφοντας τρόπον τινά ένα κύκλο.

Και τη σημερινή τους ευφορία και επίπλαστη ακμή θα ακολουθήσει ή παρακμή και μετά το ανέβασμα θα αρχίσει η πτώση.

Και τέλος, όσον αφορά τους ηθικούς αυτουργούς, τώρα που όλα έχουν πια τελειώσει, θα θέσουν σε εφαρμογή και το τελευταίο τους πλάνο. Θα απομακρυνθούν οι διάφοροι νεροκουβαλητές και τη θέση τους θα πάρουν κάποιοι άλλοι για να δοθεί μια καλύτερη εικόνα στον λαό. Ακολούθως θα δοθεί λίγο καρότο στο λαό ύστερα από το σκληρό και ανελέητο μαστίγωμα που προηγήθηκε -και η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

«Τζ’ ατσίππωτα στην εκκλησια δκιούν πρόσφορα τζαι νάμαν. Τζείνοι που κάψασιν τους λας τζ’ εσύρτην τόσον κλάμαν»

Αχ αθάνατε Λιπέρτη! Πόσο επίκαιροι είναι οι στίχοι σου και πόσο μοιάζουν οι εποχές..

*Σκεπτόμενος πολίτης