Πού πάμε τελικά;

Του Ειρηναίου Πίττα

 

Η κατάσταση με την πανδημία, τις απόψεις και τις «απόψεις» οδεύει σε επικίνδυνες ατραπούς. Εδώ και καιρό έχει «κανονικοποιηθεί» η αμφισβήτηση των επιστημόνων, των επιστημονικών ευρημάτων και δεδομένων. Επιστήμονες έχουν μπει στο στόχαστρο σχεδόν από την αρχή της πανδημίας.

Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι αυτοί ήταν οι κατάλληλοι για να ενημερώνουν τον κόσμο σχετικά με τα της πανδημίας, ωστόσο από κάποια φάση και έπειτα, όταν οι πολιτικές αποφάσεις «μπλέχτηκαν» με τα επιστημονικά δεδομένα και τις προτάσεις των ειδικών, το πράγμα έγινε κάπως περίεργο. Καλούνταν οι επιστήμονες να δικαιολογήσουν μέτρα και αποφάσεις, οι οποίες ήταν καθαρά πολιτικές και στην προσπάθειά τους αυτή έμοιαζαν σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι και τραβούσαν ένα «βάρος», το οποίο ούτε τους αναλογούσε ούτε και ενδεχομένως να είχαν ευθύνη για αυτό. Βέβαια για την κατάσταση που δημιουργήθηκε ευθύνη φέρουμε και εμείς ως δημοσιογράφοι, διότι θέταμε ερωτήματα σε αυτούς τους ανθρώπους, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το αντικείμενό τους. Δεν μπορούσε για παράδειγμα να απαντήσει ένα μέλος της επιστημονικής επιτροπής γιατί το κέρφιου ήταν η ώρα 9 ή γιατί τα μηνύματα ήταν 2. Τέτοιου είδους αποφάσεις ήταν καθαρά πολιτικές, ωστόσο καλούνταν να τις δικαιολογήσουν τα μέλη της Επιτροπής.

Παρόλο που το πράγμα φάνηκε από την αρχή προς τα πού πάει, οι υπεύθυνοι δεν προστάτευσαν τη Συμβουλευτική Επιστημονική Επιτροπή. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, με επιστήμονες ακόμα και γιατρούς να δέχονται, όχι απλά απαξιωτικά σχόλια αλλά μέχρι και απειλές. Αν είναι δυνατόν! Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί που «μιλά» το απρόσωπο πληκτρολόγιο. Εκεί και αν υπάρχουν εμετικές «τοποθετήσεις», με «ευχές» για καρκίνους και ψόφους. Αν αυτό δεν είναι μεσαίωνας, τότε τι είναι;

Αντί αυτή η παγκόσμια υγειονομική κρίση να βρει τον κόσμο ενωμένο, με τέτοιο τρόπο που θα τελειώναμε με το κακό μια ώρα γρηγορότερα, ο κορονοϊός, τα μέτρα, τα εμβόλια αποτελούν άλλη μια αφορμή για διχασμό. Από αυτό που γουστάρουμε ιδιαίτερα εδώ στην Κύπρο. Διαλέγεις στρατόπεδο και δίνεσαι ψυχή τε και σώματι στην «καταστροφή» του αντιπάλου. Την ίδια στιγμή, και εν μέσω αυτού του τοξικού κλίματος, έρχονται οι αποφάσεις της κυβέρνησης για να διαιωνίσουν ακόμα περισσότερο την πόλωση μέσα στην κοινωνία. Τελευταίο παράδειγμα η χρέωση των rapid tests. Το τραγικότερο της υπόθεσης, για να επανέλθω και στο θέμα, είναι ότι ακόμα και για αυτή την απόφαση τα «ακούνε» οι επιστήμονες, και ας οι ίδιοι λένε ότι ούτε δική τους πρόταση ήταν, ούτε σύμφωνους τους βρίσκει.

Το ερώτημα που μένει είναι, πού πάμε και τι θα μας μείνει τελικά; Θα ξεκινήσει να αμφισβητείται η επιστήμη, η πρόοδος αιώνων και οι γιατροί;