Πού σπρώχνουμε τους Τουρκοκύπριους;

Του Κωστή Πιτσιλλούδη

 

Το αποτέλεσμα των «προεδρικών εκλογών» στα κατεχόμενα για την ανάδειξη του Τουρκοκύπριου ηγέτη θεωρείται οπισθοδρόμηση για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.

Λίγο πολύ γνωρίζουμε όλοι τις παρεμβάσεις της Τουρκίας και τον αγώνα της να εξοστρακίσει τον ηγέτη που πρέσβευε την ενοποιημένη Κύπρο μέσω της ΔΔΟ. Όλοι λίγο ή πολύ βλέπαμε και την απροθυμία του Προέδρου της Δημοκρατίας να συνεχίσει τις συνομιλίες από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά.

Ενώ η κυβέρνηση ροκάνιζε το χρόνο, χωρίς να επιδείξει ιδιαίτερη διάθεση επανέναρξης των συνομιλιών, στάθηκε αρνητική με την άλλη πλευρά της Κύπρου να αντιμετωπίσει την πανδημία από κοινού ή έστω δεν το επεδίωξε, χάνοντας άλλη μία ευκαιρία για να έρθουν κοντά οι δύο πλευρές.

Μέσα στη μέθη της αλαζονικής αυτής πολιτικής, ο ηγέτης των Τ/κ, Μουσταφά Ακιντζί, μαζί με όλες τις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις που τάσσονταν υπέρ της λύσης και της επανένωσης έδωσαν τη μάχη με αξιοπρέπεια και ήθος.

Το 48% της τουρκοκυπριακής κοινότητας που προκρίνει τη λύση δεν είναι ούτε αμελητέο ούτε ανίσχυρο. Είναι ένα μεγάλο ποσοστό, το οποίο αντιλήφθηκε την κρισιμότητα των καιρών στο Κυπριακό, δηλώνοντας επίσης ότι δεν είναι διατεθειμένο να αποδεχθεί την ισλαμοποίηση των κατεχόμενων εδαφών μας.

Οπόταν, το ποσοστό αυτό των Τουρκοκυπρίων, που κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μεγαλύτερο εάν δεν υπήρχε η εξόφθαλμη τουρκική παρέμβαση, είναι οι «φυσιολογικοί» μας σύμμαχοι. Αυτοί οι σύμμαχοι που ορθώνουν ανάστημα στις πιέσεις της Τουρκίας και του κάθε εθνικιστή, μέσα μάλιστα από τη φωλιά του κατοχικού στρατού.

Η δική μας πλευρά έχει υποχρέωση να επιδείξει τάχιστα πραγματικό ενδιαφέρον για να παρευρεθούμε σε συνομιλίες και να δείξει ότι οι προθέσεις μας προς τους Τ/κ είναι η επίτευξη μιας λύσης για μια κοινή πατρίδα.

Η πλευρά μας πρέπει να αναθεωρήσει την πολιτική του κλεισίματος των οδοφραγμάτων, να συστήσει και να προωθήσει επιτροπές μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και για το θέμα της πανδημίας αλλά και για θέματα πολιτιστικών, επιστημονικών και ερευνητικών συνεργασιών.

Ο ΠτΔ και η κυβέρνησή του αναζήτησαν να βρουν συμμάχους και υποστηρικτές για την πολιτική τους, εκλιπαρούσαν και εκλιπαρούν πρωθυπουργούς, πρεσβευτές και αξιωματούχους για να εκδώσουν μισή νερόβραστη ανακοίνωση, ξεχνώντας τους μόνους φυσιολογικούς μας συμμάχους και υποστηριχτές στον αγώνα για εξεύρεση λύσης του Κυπριακού.

Η εγκατάλειψη των Τ/κ όχι μόνο τους σπρώχνει προς τις αγκάλες της Τουρκίας, αλλά ισοδυναμεί και με την αυτοκτονία των δικών μας θέσεων. Αυτή τη στιγμή, που βρίσκονται στη δυσκολότερη θέση στη μετα-ντεκτασιακή εποχή, περιμένουν κινήσεις από εμάς.

Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να επιτευχθούν χρησιμοποιώντας εθνικιστική ρητορική και ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες από τη μία και τουρκικές από την άλλη.