Η «πρόοδος» στον Δήμο Λεμεσού

Κάθετα/ Ορίζοντας

Η «πρόοδος» στον Δήμο Λεμεσού

Τις μέρες αυτές εγκαινιάζονται με πολιτιστικές εκδηλώσεις οι ανακαινισμένες Δημοτικές Εργατικές Κατοικίες στη Μισιαούλη και Καβάζογλου στη Λεμεσό που θα δοθούν αργότερα στην κοινότητα για κοινωνικής φύσεως χρήσεις. Το όλο έργο στην περιοχή εγκρίθηκε από τον προηγούμενο Δήμαρχο και Δημοτικό Συμβούλιο, οι Κατοικίες όμως δεν ήταν εξ αρχής στα σχέδια να παραμείνουν, υπήρχε πρόθεση να κατεδαφιστούν. Ξεσηκώθηκαν και τότε κάποιοι «οπισθοδρομικοί και συντηρητικοί», έλειπε και ο νυν Δήμαρχος να τους πεις «να μην φοβούνται την πρόοδο».  Πρόταξαν τη σημασία της διατήρησης των Κατοικιών αυτών, την αξία τους, ίσως όχι τόσο την αρχιτεκτονική αλλά την ιστορική, την ανάγκη να διατηρηθεί κάτι από το εργατικό παρελθόν της πόλης, το σεβασμό στην ιστορία, τη σημασία της ύπαρξης μιας συνέχειας σε μια πόλη. Ο τότε Δήμαρχος συνάντησε τις ομάδες πρωτοβουλίας, παρευρέθηκε σε συζητήσεις, έγινε διαβούλευση, άκουσε, πείστηκε, άλλαξαν τα σχέδια, το έργο έγινε και οι Κατοικίες ανακαινίστηκαν για να ποζάρει μπροστά τους πια το νυν Δημοτικό Συμβούλιο και ο νυν Δήμαρχος που αποκαλεί συντηρητισμό ό,τι δεν συμφωνεί με τη δική του «αντίληψη προόδου» στο θέμα των Παιδικών Χαρών του Δημόσιου Κήπου Λεμεσού.

ΕΤΕΚ, Τμήμα Δασών, Επίτροπος Δικαιωμάτων παιδιών, Περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, καλλιτέχνες, πολίτες τοποθετήθηκαν για τον περίφημο πια hi-tech Ποσειδώνα και τους Μονόκερους, μια αισθητική που ίσως σε κάποιον άλλο χώρο να συνάδε, δεν είναι αυτό το βασικό θέμα. Φορείς και πολίτες έθεσαν ζητήματα περιβαλλοντολογικά, αισθητικής, διατήρησης της ταυτότητας  του Κήπου, της μνήμης μιας πόλης, της προστασίας του τοπίου, της διαχείρισης του δημοσίου χώρου γενικότερα, των δικαιωμάτων των παιδιών αλλά και των νέων αντιλήψεων περί παιχνιδιών και κυρίως της απουσίας όποιας δημοσίας διαβούλευσης πριν την απόφαση, επικαλέστηκαν σύγχρονες αντιλήψεις και Συμβάσεις. Ο Δήμος, πέραν από τις δηλώσεις (με ειρωνικά σχόλια) του Δήμαρχου, απάντησε ουσιαστικά με πληρωμένα ποστ στα ΜΚΔ αλλά και ωραιοποιημένα ενθουσιώδη δελτία τύπου.

Δυστυχώς ούτε οι Δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης ένιωσαν την ανάγκη μετα τις αντιδράσεις να διαφοροποιηθούν από την «ομοφωνία» στην απόφαση. Μόνο η Δημοτική Ομάδα του ΑΚΕΛ (εξ όσων γνωρίζω) έβγαλε μια ανακοίνωση όπου μεν πολύ σωστά ξεκαθαρίζει ότι θα επιμένει πια σε δημόσια διαβούλευση σε κάθε επόμενο στάδιο της διαμόρφωσης του Κήπου και ενημερώνει πως για τους παιχνιδότοπους έχει πάρει διαβεβαιώσεις για κάποια από τα ζητήματα που ήδη τέθηκαν δημοσίως  για το θέμα.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Οι φορείς και οι πολίτες  αμφισβητούν αυτές τις διαβεβαιώσεις, θέτουν κανούργιες παραμέτρους και ζητούν αναστολή εργασιών για να τους δοθεί χώρος και χρόνος να ακουστούν, έστω και τώρα και σίγουρα όχι μετα την ολοκλήρωση των εργασιών. Γιατί δεν γίνεται αυτό; Με τη λογική του «αργότερα» οι Εργατικές Κατοικίες που αναφέραμε θα ήταν ερείπια όπως τόσα άλλα στην πόλη.

Όσο αφορά την «Πρόοδο» και την αναβάθμιση που επικαλείται ο Δήμος θυμήθηκα τo Κέντρο Πολιτισμού ίδρυμα Νιάρχου στην Αθήνα με τη Λυρική και τη Εθνική Βιβλιοθήκη και το μεγάλο πάρκο που τις περιβάλλει. Βρίσκεται κοντά στο σπίτι μια φίλης, έτσι κάποτε ο περίπατος μας στη γειτονιά καταλήγει εκεί. Με αφορμή τον Δημόσιο Κήπο Λεμεσού προσπάθησα να θυμηθώ τους παιχνιδότοπους του χώρου. Το αναφέρω σαν παράδειγμα κυρίως επειδή πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο και ένα Ίδρυμα που αν ήθελε δεν θα είχε το όποιο (οικονομικό) πρόβλημα να στήσει όχι ένα Ποσειδώνα αλλά όλο το Δωδεκάθεο.

Αναφέρει η ιστοσελίδα του Κέντρου για τις Παιδικές Χαρές, ότι «ο χώρος, σχεδιασμένος με τρόπο βιώσιμο και απολύτως φιλικό προς το περιβάλλον, αποτελείται από όργανα φτιαγμένα από ξύλο, το οποίο προέρχεται από υλοτομία που βασίζεται στην αειφόρο δασοκομία. Η επιλογή του υλικού για την κατασκευή αποτελεί συνειδητή απόφαση αφού το ξύλο ως δομικό υλικό διαφέρει ουσιαστικά από το μέταλλο ή το πλαστικό, απευθύνεται στις αισθήσεις, δίνει στα παιδιά το έναυσμα να παίξουν και αυξάνει σημαντικά την αξία του παιχνιδιού» Πόσο συντηρητισμός και αυτοί!!!

Όπως θα δείτε στο ίντερνετ δεν υπάρχουν εντυπωσιακά παιχνίδια που να επιβάλλονται στο χώρο για αυτό ίσως και δεν είχα ακριβή εικόνα και ας πέρασα συχνά από εκεί. Θυμάμαι όμως παιδιά να τρέχουν, να παίζουν σε πίδακες νερού, σε ξύλινες κατασκευές, σε διάδρομους ισορροπίας, στο χώμα, στην αμμοδόχο. Θυμάμαι χαρούμενα παιδιά σε αυτές τις Παιδικές Χαρές που η κατασκευή τους όμως συνάδει αρμονικά με τον χώρο που βρίσκονται και σέβονται το περιβάλλον και αυτό σημαίνει σήμερα αναβάθμιση, ποιότητα ζωής και πρόοδος.

Αντώνης Γεωργίου