Προσοχή, εύθραυστο!

Της

Ελένης Μαύρου

 

Δεν είναι τυχαία που λέγεται ότι η ιστορία κάνει κύκλους.

Πριν λίγες μέρες, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε, με μεγάλη πλειοψηφία, ψήφισμα ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς βίας στην ΕΕ. Το ψήφισμα ήρθε μετά από σειρά επιθέσεων από ακροδεξιές ομάδες, με πιο πρόσφατα τα πογκρόμ από νεοναζιστικές ομάδες στο Κέμνιτζ της Γερμανίας. Το Ευρωκοινοβούλιο εκφράζει την ανησυχία του για τη νεοφασιστική βία και την ατιμωρησία με την οποία δρουν νεοφασιστικές ομάδες σε κράτη-μέλη της Ένωσης και καλεί τις κυβερνήσεις να λάβουν μέτρα για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της ρητορικής και των εγκλημάτων μίσους.

Προχθές, ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ έστειλε επιστολή στον Υπουργό Παιδείας καταγράφοντας την ανησυχία του για την έξαρση του εθνικισμού – σοβινισμού στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Γράφει χαρακτηριστικά: «Σας γνωστοποιώ αυτά τα περιστατικά με την ελπίδα ότι δεν θα ληφθούν μόνο πρόσκαιρα και συγκυριακά τα δέοντα μέτρα αλλά πως θα αποτελέσουν την αφορμή για ευρύτερο προβληματισμό σε σχέση με το πώς τέτοιες φανατικές και μισαλλόδοξες συμπεριφορές θα ξεριζωθούν από τα μυαλά των παιδιών. Πως θα καταφέρουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας εκείνες τις πανανθρώπινες αρχές και αξίες που τους αρμόζουν. Άλλωστε, τιμώντας ιστορικές επετείους πρέπει να διδασκόμαστε και κάτι από αυτές».

Όσοι νόμιζαν ότι ο φασισμός μπήκε για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανακαλύπτουν με τρόμο ότι δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με το αυγό του φιδιού αλλά με το ίδιο το φίδι – αποκρουστικό και επικίνδυνο, όπως και τότε.

Το φίδι όμως δεν το τρέφουν μόνο ακραίες, δήθεν πατριωτικές, οργανώσεις. Σοβαρό ρόλο στον εκφασισμό μιας κοινωνίας διαδραματίζουν και εκείνοι που συμβάλλουν στην κανονικοποίηση του ρατσιστικού και ακροδεξιού λόγου, προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν τον κίνδυνο.

Δεν περιμένω λοιπόν ότι θα πάρει μέτρα ο Κ. Χαμπιαούρης. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη δήλωσή του για τα… κοινά ιδεώδη που μοιράζεται με το ΕΛΑΜ – τους εκπροσώπους στην Κύπρο της υπόδικης, εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Έχει περισσότερο να κάνει με τη στάση μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου -περιλαμβανομένης και της κυβέρνησης- απέναντι στο νεοφασισμό. Και ίσως αυτό να είναι το πιο ανησυχητικό.

Είναι φυσικό το ΕΛΑΜ να υπερασπίζεται τέτοιες προσεγγίσεις. Εκείνο που είναι επικίνδυνο, είναι όταν πολιτικές δυνάμεις κάνουν τα γλυκά μάτια στους φασίστες είτε γιατί νιώθουν μια ιδεολογική συγγένεια είτε γιατί βλέπουν σε αυτούς μια εν δυνάμει εκλογική πελατεία. Όταν μέσα μαζικής ενημέρωσης διοχετεύουν τον δηλητηριώδη λόγο τους εξυπηρετώντας ευκαιριακές επιδιώξεις. Όταν το κράτος επιτρέπει την ατιμωρησία σφυρίζοντας αδιάφορο (Από το 2011 που η Κυπριακή Δημοκρατία ποινικοποίησε τη ρητορική ρατσισμού και ξενοφοβίας, καμιά δίωξη δεν ασκήθηκε. Και αφορμές υπήρξαν, δυστυχώς, αρκετές).

Το προκλητικό είναι που συχνά αυτή η στάση κρύβεται πίσω από διακηρύξεις περί «ελευθερίας της άποψης».

Η δημοκρατία όμως είναι ένα πολύ εύθραυστο αγαθό. Και οφείλει, αυτούς τους δίσεκτους καιρούς, να οργανώσει την άμυνά της. Για να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η ακροδεξιά, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

Υστερόγραφο:

Όσο σημαντικά είναι εκείνα που λέμε, άλλο τόσο σημαντικά είναι εκείνα που δεν λέμε. Προχθές ήταν η κηδεία της ηρωομάνας Αγαθονίκης Παπαλαζάρου. Ούτε ένα τηλεοπτικό κανάλι δεν θεώρησε σημαντικό να αφιερώσει λίγα δευτερόλεπτα σε μια μάνα που έχασε δυο παιδιά στον αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Ίσως γιατί δεν θέλουν να θυμάται αυτός ο λαός πώς και γιατί χρειάστηκε, και χρειάζεται ακόμα, να αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατία και την ελευθερία μας.