Γιάννης Κατσούρης
της Χρίστινας Γεωργίου
Σε θυμάμαι να κάθεσαι στην πολυθρόνα του γραφείου μ’ ένα γάτο θρονιασμένο στην κοιλιά σου και να μιλάς μ’ ενθουσιασμό για κάποιο νέο θεατρικό θησαυρό της Κύπρου, που ξέθαψες κατά τη διάρκεια της πολυετούς έρευνάς σου. Να μου διαβάζεις με γλαφυρότητα αποκόμματα που αφορούσαν στο θέατρο από εφημερίδες παμπάλαιες, να μιλάς εμπνευσμένα για τις δυνατότητες και τις προοπτικές νέων ανθρώπων, ν’ ακούς προσεκτικά και με υπομονή ιδέες, σχόλια και προβλήματα, να συμβουλεύεις με πρακτικότητα και διορατικότητα, να επιχειρηματολογείς με επιδεξιότητα, μα πάντα με αλαφράδα. Να εργάζεσαι με συγκέντρωση κι αφοσίωση, υπομονή, επιμονή και μεράκι, κι όμως πάντοτε να βρίσκεις χρόνο για ν’ αφηγηθείς κάποιο επεισοδιακό περιστατικό με ανθρώπους του θεάτρου. Τι κι αν καθημερινά στο τραπέζι της κουζίνας σε περίμεναν αραδιασμένα μια ντουζίνα χαπάκια, που κάποτε κιόλας ξεχνούσες αν τα είχες ήδη πάρει και τα ξανάπαιρνες, τι κι αν το σώμα σου σε πρόδιδε ολοένα και περισσότερο. Το πνεύμα σου ήθελε συνεχώς να δημιουργεί, να εξερευνά, να ενθαρρύνει, να δίνει ευκαιρίες σε ανθρώπους νέους και ικανούς. Ξαπλωμένος στο νοσοκομείο, μιλούσες για ένα μυθιστόρημα, που δεν είχες προλάβει να γράψεις. «Σε χρειαζόμαστε», σου είχε πει η Ντίνα εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Εμείς. Ο τόπος. Κι ευτυχώς, σε είχαμε, Γιάννη Κατσούρη.
Η 27η Μαρτίου γιορτάζεται ως η Παγκόσμια Mέρα Θεάτρου και αποφασίσαμε να ζητήσουμε από ανθρώπους που σχετίζονται με το θέατρο να μας μιλήσουν για μια σημαντική για τον καθένα/την καθεμιά στιγμή –μια στιγμή που είτε την έζησαν, είτε άκουσαν ή διάβασαν γι’ αυτήν– ή για ένα σημαντικό γι’ αυτούς πρόσωπο του κυπριακού θεάτρου.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
