Ψυχής μέγας χαλινός εστίν ο νους**

Του Ανδρέα Παπαχαραλάμπους*

Αυτό το ρητό καταδεικνύει τη μεγάλη επίδραση που ασκεί ο νους στον άνθρωπο, ο οποίος όταν ενεργεί χωρίς λογική σκέψη, ή όταν δεν χαλιναγωγείται από το νου, γίνεται συνήθως έρμαιο των ταπεινών παθών του και αίτιος πολλών συμφορών.

Το νου μας, κατά τον διαπρεπή φιλόσοφο Αναξαγόρα, πρέπει να τον έχουμε ηγεμόνα, που να μας καθοδηγεί σωστά σε όλες μας τις ενέργειες, διαφορετικά θα παραπαίουμε διαρκώς και δεν θα διαφέρουμε από τα ζώα, τα οποία στερούνται λογικού και ενεργούν μονάχα με το ένστικτο.
Τον Οκτώβριο του 1931 ο κυπριακός λαός εκδήλωσε με δύναμη τη θέλησή του γι’ αυτοδιάθεση και ένωση με αρκετά συνεπακόλουθα.

Το 1950 και πάλι ο κυπριακός λαός σύσσωμος ζήτησε με δημοψήφισμα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Το 1955 ο κυπριακός λαός με ηγέτες του τον Μακάριο και Διγενή άρχισε ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα με ένα και μοναδικό σκοπό. Την ένωση. Ο αγώνας αυτός κράτησε τέσσερα χρόνια. Κοντολογώντας, για είκοσι οκτώ χρόνια ο λαός της Κύπρου είχε στο νου του την ένωση και τίποτε άλλο.
Οι δε ηγέτες του, κληρικοί και μη, γέμισαν το μυαλό του ότι η ένωση είναι απλή πέραν του δίκαιη.
Όλα αυτά τα χρόνια δίναμε εθνικιστικά ερεθίσματα στους Τουρκοκύπριους. Επιπρόσθετα κάθε μέρα που περνούσε εισέπρατταν οι Τουρκοκύπριοι ότι κουμάντο εδώ κάνουν οι Ελληνοκύπριοι.

Καταφέραμε να υπογράψουμε τις εθνικιστικές και διαιρετικές συμφωνίες της Ζυρίχης διά χειρός Μακαρίου.
Αυτές οι συμφωνίες αναβάθμισαν τους Τουρκοκύπριους, τους έφεραν πιο κοντά στην Τουρκία και άρχισαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να σπέρνουν μίσος.
Από το 1960 και εντεύθεν οι Τουρκοκύπριοι έγιναν Τούρκοι με τουρκική σημαία και ύμνο και οι Ελληνοκύπριοι Έλληνες με ελληνική σημαία και ύμνο. Και οι δύο πλευρές είχα το δικό τους στόχο.

Μας προέκυψαν τα γεγονότα του 1963 και του 1974, το πραξικόπημα και η εισβολή. Το 1974 βρέθηκε η Τουρκία από θέσεως ισχύος με ένα πρόβλημα να διαιωνίζεται και χιλιάδες κόσμος, Ελληνοκύπριοι, να υποφέρουν.
Οι πολιτικές μας ηγεσίες μιλούν για λύση, ενώ δεν θέλουν ούτε και ξέρουν ποια λύση θέλουν.
Πρόσφατα ήμασταν μάρτυρες της γενικής συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλιπαρούσε τους παρευρισκόμενους για να παρατείνουν τη θητεία της UNFICYP στην κυπριακή επικράτεια.

Την 1ην Οκτωβρίου προβήκαμε σε στρατιωτικές παρελάσεις για την ανεξαρτησία της Κύπρου με σωρεία κυπριακών σημαιών. Στην εν λόγω παρέλαση υπερίπταντο και δύο ελληνικά αεροπλάνα F16, με δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων ότι η Ελλάδα είναι παρούσα.
Το 1974 υπήρξα μάρτυρας ενός περιστατικού το οποίο με αναγκάζει να μη δώσω συγχώρεση. Και τούτο γιατί ενώ συναγωνιστής μου καταδρομέας ξεψυχούσε στη μάχη, ρωτούσε αν ήλθαν τα ελληνικά αεροπλάνα. Δυστυχώς έχουμε το θάρρος και θράσος να λέμε λόγια πολλά χωρίς να σκεφτόμαστε, να γιορτάζουμε μόνο για να επωφελούμαστε τις αργίες.

Φορτώνουμε το ημερολόγιό μας με εθνικές επετείους, ενώ βρισκόμαστε σε μίαν ημικατεχόμενη πατρίδα. Πανηγυρίζουμε για την 25ην Μαρτίου, για την 28ην Οκτωβρίου, για την 1ην Απριλίου και για την 1ην Οκτωβρίου.
Διερωτώμαι πραγματικά ποιο κράτος (ημικατεχόμενο) έχει τέσσερις εθνικές επετείους; Ως προς τι να υπάρχουν τέσσερις επέτειοι; Μας φτάνει μια και μπορώ να πω ότι είναι και αρκετή. Η όλη διαγωγή μας στο εθνικό είναι μόνο για φτύσιμο.
Έχουμε όμως το θράσος να λέμε συνέχεια ότι φταίνε οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι, οι Ισραηλίτες, η μάνα μας, ο κύρης μας, ο αδελφός μας και το κέρατό μας.

Ας δούμε τις πραγματικότητες. Οι επέτειοι δεν προσθέτουν, αφαιρούν. Αρκετά αφαιρέσαμε αυτού του λαού. Τον καταντήσαμε να μην ξέρει τι θέλει, να μην ξέρει την αλήθεια, να μην ξέρει τι είναι κράτος, να μην ξέρει τι είναι σημαία, τι είναι εθνικός ύμνος, τι είναι Κύπρος και τι είναι Ελλάδα.
Από το 1931 αυτός ο λαός αγωνίζεται με το συναίσθημα και όχι με το μυαλό. Και πού φτάσαμε. Φτάσαμε στο σημείο να ικετεύουμε κάποιους που δηλώνουν πάντοτε ότι είναι φίλοι μας να παραμείνει στην Κύπρο η UNFICYP.

Γιατί ανησυχούμε; Και αν πρέπει ν’ ανησυχούμε, γιατί δεν το λέμε στους πρόσφυγες και μη πρόσφυγες, στους νεόπτωχους και νεόπλουτους;
Γιατί δεν λέμε στον κόσμο ότι φεύγοντας η UNFICYP η νεκρή ζώνη θα είναι η μόνη διαφορά μας με Τουρκία; Ναι, φίλοι μου, θα συζητούμε σε ποιο ανήκει η νεκρή ζώνη. Κι αν παρ’ ελπίδα γίνει κτήμα της Τουρκίας η νεκρή ζώνη, η Ελλάδα θα είναι παρούσα;
Συμφωνώ απόλυτα με τον φιλόσοφο Αναξαγόρα. Τον νου μας πρέπει να τον έχουμε ηγεμόνα, που να μας καθοδηγεί σωστά σε όλες τις ενέργειες. Λυπούμαι φίλοι μου, αλλά μας λείπει.
** Ο νους είναι μεγάλος ρυθμιστής της ψυχής

*Δικηγόρος