“Έτσι ζήσαμε την κόλαση του Πουρνάρα” – Μαρτυρίες και φωτογραφίες μέσα από το Κέντρο

Μαρτυρίες και φωτογραφίες μέσα από το Κέντρο, διαψεύδουν τις βαρύγδουπες δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας περί του “άριστου έργου που επιτελεί ο υπουργός Εσωτερικών, Νίκος Νουρής”. 

 

Εξαγγελίες, επίσημες επισκέψεις με φωτογράφους και κάμερες, χαιρετούρες και ένα σόου για τα μάτια του κόσμου. Σε αυτό το πλαίσιο έλαβε χώρα η προ ολίγων ημερών επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη, στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών Πουρνάρα, σε μία ομολογουμένως αιφνιδιαστική κίνηση. Μία κίνηση, ωστόσο, η οποία έδειξε με εκκωφαντικό τρόπο τόσο την αντίληψη όσο και την κατανόηση του ανθρώπινου πόνου και δράματος. Πάντως, οι κάμερες και οι φωτογραφικοί φακοί έδειξαν αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός, «όσα βλέπει η πεθερά». Δηλαδή αυτά που φαίνονται με την πρώτη ματιά για να υπάρχει μία πρώτη, καλή εντύπωση. Μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα, καθώς η πραγματικότητα είναι άκρως αποκαλυπτική και σπαραξικάρδια.

Άνθρωποι που έζησαν την εμπειρία στο Πουρνάρα δίνουν την εικόνα του «άριστου έργου» που επιτελεί το Υπουργείο Εσωτερικών και ο αρμόδιος υπουργός.

«Έφτασα με τον γιο μου στις 25 Νοεμβρίου 2021 στο Πουρνάρα και μετά από μία τεράστια ταλαιπωρία και περιμένοντας για ώρες κάτω από μία τέντα, καταφέραμε να βρούμε δωμάτιο μαζί με άλλες δύο οικογένειες. Είχαμε τέσσερις κουβέρτες και το βράδυ κοιμηθήκαμε στο πάτωμα», λέει στη «Χαραυγή» η Μπάτι, Αφρικανή μετανάστρια, δίνοντας παράλληλα την εικόνα για τις συνθήκες υγιεινής: Άθλιες συνθήκες, υπήρχαν παντού μύγες, ενώ το νερό από την τουαλέτα βρισκόταν παντού στο έδαφος.

Όσο για το φαγητό, αν αναλογιστεί κανείς ότι εκεί μέσα ζουν μικρά παιδιά, η Μπάτι λέει ότι τους έδιναν ρύζι, τις περισσότερες φορές ωμό. «Έπρεπε να αποταθώ σε λίγους φίλους για οικονομική στήριξη, επειδή το φαγητό που μας έδιναν δεν ήταν καλό. Πολλές φορές απλά σκέτο ρύζι, το οποίο δεν ήταν ούτε καλά μαγειρεμένο. Με έκανε να θέλω να κάνω εμετό και ούτε ο γιος μου μπορούσε να το φάει. Γι’ αυτό έπρεπε να αγοράσουμε φαγητό από άλλους αιτητές ασύλου, οι οποίοι μαγείρευαν και πουλούσαν φαγητό μέσα στο καμπ. Από το φαγητό που μας δινόταν στο κέντρο, μερικές φορές έπαιρνα μόνο το πρωινό ψωμί, νερό και μανταρίνια. Αλλά για αυτούς που δεν μπορούσαν να αγοράσουν φαγητό ήταν μια λυπητερή ιστορία. Δεν είχαν άλλη επιλογή».

Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βρει ανταπόκριση όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στο Κέντρο; Όπως αναφέρει η Μπάτι, δεν υπάρχει συγκεκριμένο άτομο/υπεύθυνος για να μιλούμε μαζί του για τα προβλήματά μας. «Πρέπει να αναφέρω τη Ζ., η οποία πάντα έβρισκε χρόνο να ακούσει τα γενικά θέματα/προβλήματα μας».

Πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στο Πουρνάρα δεν βρίσκουν τη βοήθεια που αναζητούν, καθώς, όπως λέει η Μπάτι, αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν εκεί.

Σχετικά με την ασφάλεια, τονίζει ότι αν και υπάρχουν φρουροί, ένιωθε ότι ο καθένας και η καθεμία είναι υπεύθυνοι για την προσωπική τους ασφάλεια, αφού σε αρκετές περιπτώσεις που ξεσπούσαν διαμάχες δεν υπήρχε πραγματική προστασία. «Κανείς δεν φρόντιζε ώστε να είμαστε ασφαλείς εμείς και τα μικρά παιδιά».

Για το ζήτημα της υγείας και την Covid-19, η Μπάτι εξήγησε ότι χορηγήθηκαν στο γιο της δύο δόσεις εμβολίου, ωστόσο πριν δεν της επέτρεψαν να τους αναφέρει αν είχε ιστορικό εμβολιασμού το παιδί. «Στο γιο μου χορηγήθηκαν 2 δόσεις από το ίδιο εμβόλιο το οποίο είχε κάνει ήδη στην Αφρική και κανένας δεν ρώτησε για το ιστορικό εμβολιασμού του ούτε μου δόθηκε η επιλογή να αποφασίσω ή να εξηγήσω. Το βρήκα πολύ ενοχλητικό. Μετά το εμβόλιο αρρώστησε πολύ για 5 μέρες. Και σε μένα χορηγήθηκε διπλή δόση του BCG (για φυματίωση) και όταν το δέρμα μου αντέδρασε στο Maddox test, έπρεπε να κάνω ακτινογραφία».

Πολλές φορές, προσθέτει, η Αστυνομία περικύκλωνε το καμπ καθιστώντας δύσκολο το να βγούμε έξω για να ψωνίσουμε από το κοντινό σουπερμάρκετ. «Όταν δεν υπήρχε αστυνομία γύρω μας, τρέχαμε βιαστικά σε ένα κοντινό σουπερμάρκετ για να αγοράσουμε φαγητό και προϊόντα προσωπικής περιποίησης».

Στις αρχές Φεβρουαρίου η Μπάτι μαζί με το γιο της έφυγαν από το Πουρνάρα και μεταφέρθηκαν σε ένα σπίτι στον Άγιο Δομέτιο, παίρνοντας από τις κρατικές υπηρεσίες το ποσό των 200 ευρώ για τα τρέχοντα έξοδα των ημερών. Έκτοτε, κανείς δεν έχει επικοινωνήσει μαζί της, πρακτική την οποία συναντήσαμε και σε άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που τους παραχωρήθηκε στέγη, πολλές φορές… τρώγλη.

«Επειδή επαγγέλλομαι κοινωνική λειτουργός, δεν έπρεπε να λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Ο κάθε άνθρωπος αξίζει να τον σέβονται και να τον αντιμετωπίζουν ως ίσο με τους υπόλοιπους ανθρώπους».

Επιπλέον, όπως μας ανέφερε ο Μπάκο, ο οποίος βρέθηκε στο Κέντρο για 40 μέρες, ήταν οι χειρότερες συνθήκες που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.  «Έφτασα στο σημείο να προσποιούμαι ότι βρίσκομαι σε ταξίδι και ότι μία μέρα θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης».

Ληγμένες τροφές, κρύο και ρατσισμός

«Η χειρότερη εμπειρία σχετίζεται με το χώρο που κοιμόμαστε, μέσα σε ένα αντίσκηνο. Έκανε πολύ κρύο και κοιμόμασταν σε μια άδεια χάρτινη κούτα. Μια μέρα που έβρεχε, έπεφτε νερό μέσα στη σκηνή και δεν μπορούσε να κοιμηθεί κανείς. Το φαγητό ήταν επίσης ένα άλλο πρόβλημα. Μας δίνουν τρόφιμα που έχουν λήξει, όπως ψωμί», αναφέρει στη «Χαραυγή» η Κανέκα, επίσης Αφρικανή μετανάστρια. Μία μαρτυρία που ουδεμία σχέση έχει με τη «ρετουσαρισμένη» εικόνα που παρουσιάζουν τα επίσημα στόματα.

Και στην περίπτωση της Κανέκα, η ανταπόκριση σε οτιδήποτε παρουσιαζόταν ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. «Aν και μερικοί φρουροί μάς ακούν, οι περισσότεροι από αυτούς όταν έχεις κάποιο πρόβλημα και προσπαθείς να παραπονεθείς, δεν ανταποκρίνονται. Σε παραπέμπουν στη διοίκηση, ενώ όσοι βρίσκονται στην πύλη δεν σου επιτρέπουν να εισέλθεις. Μπορεί να στέκεσαι για ώρες στην πύλη μόνο και μόνο για να καταφέρεις να μπεις μέσα. Επίσης, οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν διακρίσεις με βάση το χρώμα του δέρματός μας. Περισσότερη “προτίμηση” δίνεται στους λευκούς πρόσφυγες παρά στους μαύρους».

Μιλώντας για ρατσισμό και διακρίσεις, η Κανέκα αναφέρει πως σε ό,τι αφορά τους ανήλικους, οι υπεύθυνοι γι’ αυτούς δημιουργούν αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε όσους έχουν λευκό και μαύρο δέρμα, καθώς προσπαθούν να προβάλλουν ως ανώτερους τους λευκούς.

Σχετικά με την ιατρική φροντίδα, η μαρτυρία της Κανέκα είναι αποστομωτική: Μπορεί να είσαι άρρωστος και να πας εκεί, αλλά ο γιατρός, ειδικά το βράδυ, δεν θα ανοίξει καν την πόρτα για να σε δει. Αν θέλουν, θα σου δώσουν ένα δισκίο παρακεταμόλης, ακόμα κι αν παραπονιέσαι για πονόδοντο. Όταν έχεις οποιοδήποτε ιατρικό πρόβλημα, μπορεί να χρειαστούν μήνες για να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεών σου».