“Η νεκρή μας ζώνη¨, του Γιώργου Μολέσκη

Κάθετα/Ορίζοντας

Η νεκρή μας ζώνη

Σαν ρήγμα ανάμεσα σε δυο τεκτονικές πλάκες

που διαρκώς αποκλίνουν

η νεκρή μας ζώνη ολοένα επεκτείνεται

προς τη μια και προς την άλλη πλευρά.

Σηκώνει σκόνη τοξική της ερήμου,

εκπέμπει δηλητηριώδη αέρια,

μολύνει τη γη βαθιά και τα νερά,

θέλει να καταλάβει όλο τον τόπο,

να μας μετατρέψει σε δυο νησιά

που μεταξύ τους όλο απομακρύνονται.

 

Σπαρμένη με κόκκαλα νεκρών η νεκρή μας ζώνη

που όλο ασπρίζουν στη βροχή και στον ήλιο

κι όλο αδειάζουν από τις ιστορίες και τα ονόματα τους.

Στην κάθε της πλευρά περπατά η Λήθη.

Άνθρωποι κάποτε ζωντανοί περνούν το κατώφλι

και γίνονται μνήμες.

Τα σπίτια ξεχνούν τους κατοίκους τους,

τα περιβόλια ξεχνούν τους καρπούς τους,

τα δέντρα τους ίσκιους τους,

τα τριαντάφυλλα το άρωμά τους,

το λάδι τους οι ελιές, οι ανθοί το μέλι τους…

 

Μηνύματα θανάτου τη διαπερνούν, ταξιδεύουν μακριά,

μπαίνουν σε σπίτια, σε γραφεία,

σε αυτοκίνητα κι αεροπλάνα, φτάνουν σε ξένες χώρες:

Απεβίωσε ο Κώστας, ο Γιάννης, η Μαρία,

ο Φικρέτ, ο Γιουτζέλ, ο Χικμέτ,

του τάδε, του δείνα, του άλλου…

Η κηδεία του αύριο, μεθαύριο, την επόμενη μέρα,

στο τάδε χωριό, στην τάδε πόλη, στην τάδε χώρα…

Τώρα μόνο νεκρός θα επιστρέψει στη γη του

και θα περιφέρεται ανέστιος και βωβός.

 

Και η ελπίδα μας όλο να λιγοστεύει,

να φεύγει ο καιρός που κατεβαίναμε με τα όνειρά μας,

καθόμασταν επάνω της σαν τα πουλιά

και φυτεύαμε σπόρους τα ποιήματά μας:

Ν’ αφοπλίσουμε τις νάρκες,

να γίνουν παιχνίδια παιδικά,

το πράσινο να σκεπάσει το αίμα,

οι νεκροί να σηκωθούν

και να φωνάζουν τα ονόματά τους,

να κατεβούν τα περιστέρια να τσιμπολογούν

τους σπόρους της ειρήνης.

Οι εξόριστοί μας στίχοι

να επιστρέψουν στο ποίημα.

Γιώργος Μολέσκης