“Ρώτα με όταν ξυπνήσω”, η ιστορία πίσω απ’ το έργο

Ανοιχτός ορίζοντας/ Ορίζοντας

Ρώτα με όταν ξυπνήσω, η ιστορία πίσω απ’ το έργο

 Κι εμείς που κάποτε υπήρξαμε έφηβοι, άραγε μεγαλώσαμε ποτέ; κι αν ναι, με ποιο τίμημα;

Πως γράφεις ένα έργο για εφήβους σήμερα; τι έχεις να πεις που να τους φανεί ελάχιστα ενδιαφέρον; ομολογείς  την αλήθεια – την όποια αλήθεια-  ή τους αφήνεις να την βρούνε από μόνοι τους; τους δείχνεις το δρόμο ή τους επιτρέπεις να χαθούν; δίνεις έναν χάρτη και ακριβείς συντεταγμένες ή απλά δανείζεις μια πυξίδα; το παίζεις ανήσυχος γονιός, παντογνώστης μέντορας ή ανίδεος φίλος;

ένα χρόνο πριν, ίσως και λίγο περισσότερο, μου έγινε η πρόταση. «Μην ανησυχείς, ένα έργο για εφήβους, είναι ένα έργο όπως όλα τα άλλα, με τη διαφορά ότι οι κύριοι χαρακτήρες πρέπει είναι έφηβοι». Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε ένα άρθρο που με είχε κάποτε στοιχειώσει: μία νεαρή πρόσφυγας στη Σουηδία, σε παρατεταμένη αναμονή ασύλου ή απέλασης- μια έφηβη που, αφού δεν κρατάει η ίδια τη μοίρα στα χέρια της, παραιτείται αργά και σταθερά κι εν τέλει αποκοιμιέται. Η αρχική σκηνή του έργου ήρθε απλά, σχεδόν αυτόματα: ένα κορίτσι που τη νύχτα των γενεθλίων της, πέφτει για ύπνο και δεν λέει να ξυπνήσει. Οι γονείς απορούν κι εξίστανται, ο περίγυρος αναρωτιέται και σχολιάζει, ενώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: κανείς δεν ξέρει γιατί δεν ανοίγει τα μάτια της. Η καλύτερη της φίλη αποφασίζει να ψάξει τη λύση του μυστηρίου. Μαζί με αυτήν, αρχίζω να ψάχνω κι εγώ: τι είναι αυτό που μπορεί να πάει στραβά στην εφηβεία; οι ραγδαίες σωματικές αλλαγές; οι αυξημένες σχολικές απαιτήσεις; οι ευθύνες που επιρρίπτονται, οι προσδοκίες που προβάλλονται σε ένα παιδί που πρέπει να μεγαλώσει αν όχι χθες, σήμερα; Μήπως είναι κάτι πιο απλό και συνηθισμένο: η πρώτη ερωτική απογοήτευση, η απόρριψη απ τους συνομηλίκους, η αφόρητη μοναξιά; Είναι όμως αυτό αρκετό για να πέσει ένα παιδί σε έναν ύπνο χωρίς τέλος ή μήπως επιβάλλεται κάτι πιο δραματικό όπως μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, κάτι εξόχως βίαιο και καθοριστικό όπως η κακοποίηση; εν κατακλείδι, ποια είναι η ιδανική λύση του μυστηρίου του έργου, ποια μπορεί να είναι μια ικανοποιητική απάντηση στο αίνιγμα της εφηβείας; Ο πειρασμός να δοθεί μια αιτία παρόμοια με αυτές που αραδιάζουν σωρηδόν τα δελτία ειδήσεων είναι υπαρκτός, αλλά απορρίπτεται τόσο γρήγορα, όσο το δίλημμα αν αυτό που γράφουμε είναι θέατρο ή ντοκιμαντέρ. Στην τελική για ποιο πράγμα θέλω να μιλήσω: για τα καθέκαστα ή για όσα αισθάνομαι παντοτινά; για το καθημερινό τοπίο σήψης και αποσάθρωσης ή για την αιώνια αναζήτηση ταυτότητας και ελπίδας σε έναν κόσμο χωρίς νόημα;

Να κλείσω λοιπόν με μια σαφή απάντηση ή με ένα αδυσώπητο ερωτηματικό;

Πότε ένα παιδί κλείνει τα μάτια του – πότε αποφασίζει να τα ανοίξει; Γιατί μία έφηβη παίρνει την απόφαση να κοιμηθεί; Και κυρίως τι είναι αυτό που την κάνει να ξυπνήσει;

Κι εμείς που κάποτε υπήρξαμε έφηβοι, άραγε μεγαλώσαμε ποτέ; κι αν ναι, με ποιο τίμημα; γίναμε αυτό που ονειρευόμασταν; σε κάθε περίπτωση, έχουμε τα μάτια ανοιχτά ή κλειστά; ζούμε ή αργοπεθαίνουμε; έχουμε όντως ξυπνήσει ή το αφήνουμε για τους επόμενους;

Χαράλαμπος Γιάννου

Σκηνοθεσία: Αλεξία Παπαλαζάρου

Δραματουργία: Ελένη Μολέσκη, Σκηνικά-Κοστούμια: Stavri Papa, Μουσική: Αντώνης Αντωνίου, Κίνηση: Εύα Καλομοίρη, Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Κουκουμάς, Βοηθός σκηνοθέτριας: Μαρία Πισιήλη

Παίζουν: Φάνος Θεοφάνους, Ραφαέλλα Καβάζη, Μάρκος Καλλής, Άνθη Κάσινου, Κωνσταντίνος Τσίτσιος, Μυρσίνη Χριστοδούλου

Στο πλαίσιο των Δράσεων «Νέ@ σε έρημο νησί», Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Ειρήνη Ανδρέου, Γιάννης Καραούλης, Ελένη Μολέσκη

 

Λευκωσία, Θέατρο Αποθήκες ΘΟΚ

Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 18:00