Ρίτα Αντωνοπούλου: Έχει πόνο και χαρά μεγάλη η δημιουργία

*Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής σε ό,τι παρουσιάζω και για να το πετυχαίνω αυτό χρειάζεται να έχω συνομιλήσει πολύ με μένα.

Συνέντευξη στη Μαρία Φράγκου

Όσο σε γοητεύει με την ερμηνεία της, άλλο τόσο σε συναρπάζει με την κουβέντα της. Η Ρίτα Αντωνοπούλου δεν χρειάζεται συστάσεις. Μιλά γι’ αυτήν η δουλειά της και η παρουσία της στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας. Επέλεξε να υπηρετεί ένα χώρο στη μουσική δύσκολο και απαιτητικό, ένα είδος που απευθύνεται σε ανθρώπους με άποψη για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Κι αυτός είναι ίσως ακόμη ένας λόγος για την εκτίμηση που τρέφει γι’ αυτήν το μουσικόφιλο, και όχι μόνο, κοινό και για την εμπιστοσύνη που επιδεικνύουν προς αυτήν σπουδαίοι συνθέτες. Δεν υπήρξε θέμα επιλογής για την ίδια. Ο δρόμος ήταν σαφής από την αρχή, γιατί μόνο σε αυτό το τραγούδι ένιωθε και νιώθει καλά. Και έτσι δίνει, σε όλους όσοι από εμάς επιλέγουμε αυτή τη μουσική και αυτά τα τραγούδια, τη χαρά και την ικανοποίηση να την ακούμε και να γεμίζει η ψυχή μας.

Αν ήταν να αλλάξω δρόμο, θα άλλαζα δουλειά

Η μουσική που εσείς υπηρετείτε, απευθύνεται περισσότερο σε σκεπτόμενους ανθρώπους. Ανθρώπους με άποψη για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Κι όμως, καταφέρατε και να επιβιώσετε και να καταξιωθείτε σε αυτό το χώρο, όταν οι πάντες γνωρίζουν πως το σύστημα «πολεμά» ή δεν θέλει αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι…

Ναι, γιατί αυτοί οι σκεπτόμενοι άνθρωποι που αναφέρετε ευτυχώς υπάρχουν και είναι πολλοί. Άρα όσο αποκλεισμένοι είμαστε εμείς στο μουσικό πεδίο, άλλο τόσο νιώθουν κι οι ίδιοι στο περιθώριο. Έτσι είναι μεγαλύτερη η ανάγκη επαφής μεταξύ μας.

Θελήσατε ή σκεφτήκατε ποτέ να αλλάξετε δρόμο;

Όχι. Ποτέ. Αν ήταν να αλλάξω δρόμο, θα άλλαζα δουλειά.

Κάποιος που δεν σας γνωρίζει, μπορεί να σας γνωρίσει μέσα από τα τραγούδια σας;

Να με γνωρίσει εντελώς φυσικά όχι, αλλά από τον τρόπο που τραγουδάω, αν θελήσει να παρατηρήσει, φαντάζομαι όλο και κάτι θα καταλάβει για το μέσα μου. Εξάλλου όταν τραγουδάω αυτό εκφράζω.

Αυτό που σας χαρακτηρίζει είναι το πάθος και το δόσιμο στην ερμηνεία των τραγουδιών σας. Πόσο εύκολο είναι αυτό για έναν καλλιτέχνη ή παίρνει χρόνο για να το πετύχει;

Αυτό δεν έχει να κάνει με το χρόνο. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Μπαίνω με τον ίδιο τρόπο μέσα στα τραγούδια από την εποχή που τραγουδούσα κλειδωμένη στο δωμάτιό μου.

Η κάθε επόμενη επιλογή σας, το κάθε επόμενο βήμα σας, το νιώθετε και ως μονόδρομο, είπατε σε μια συνέντευξή σας. Αυτό πώς να το ερμηνεύσει κανείς; Ως ευθύνη ή σιγουριά γι’ αυτό σας το βήμα;

Μονόδρομος είναι η πορεία που ακολούθησα. Συνδέοντάς το και με την προηγούμενη ερώτησή σας για το αν θα άλλαζα δρόμο… δεν υπήρξε θέμα επιλογής για μένα. Ο δρόμος ήταν σαφής από την αρχή, γιατί μόνο σε αυτό το τραγούδι ένιωθα καλά. Σε ό,τι άλλο ήμουν εκτός, οπότε κατάλαβα ότι για να έχει νόημα αυτό που κάνω, εγώ οφείλω να ακολουθώ το μέσα μου. Άρα όταν οι επιλογές μου γίνονται με αυτό το κριτήριο, νιώθω ασφαλής. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνω και λάθη. Κι αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι. Αλλά θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής σε ό,τι παρουσιάζω και για να το πετυχαίνω αυτό χρειάζεται να έχω συνομιλήσει πολύ με μένα. Έχει πόνο και χαρά μεγάλη η δημιουργία.

Νιώθετε σιγουριά πάνω στη σκηνή; Σας πήρε καιρό να το νιώσετε;

Πήρε καιρό, ναι. Όχι πάρα πολύ, αλλά πήρε. Ακόμη και τώρα κάποιες φορές μπορεί να έχω για κάποιο λόγο φρικτό τρακ πριν βγω στη σκηνή. Το έχω όμως συνηθίσει και ξέρω ότι μετά το 5ο τραγούδι θ’ αρχίσει να υποχωρεί και θα με ξαναβρώ. Δε γίνεται να μην υπάρχει κι αυτό… είναι μεγάλη έκθεση η σκηνή… τρομακτικά μεγάλη.

   Το κάθε τραγούδι θέλει και τρόπο για την ερμηνεία του κι αυτή είναι η μαγεία

 

Το κάθε τραγούδι θέλει και τρόπο για την ερμηνεία του;

Ναι. Κι αυτή είναι η μαγεία! Αυτό προσπαθώ να διδάξω στα μαθήματα που κάνω. Είναι σπουδαίο να μπαίνεις στη διαδικασία να ανακαλύψεις το κάθε τραγούδι και να βρεις το δικό σου τρόπο μέσα σε αυτό.

Διάβαζα μια συνέντευξή σας -όχι πρόσφατη πάντως, αντιθέτως- που λέγατε για ένα τραγούδι που αγαπήσατε πολύ, του Χικμέτ: «Για μένα, το λοιπόν,/ το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,/ είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,/ είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε…». Ισχύει ακόμη; Και τι το κάνει να ξεχωρίζει; Η διαχρονικότητά του, μήπως;

Ισχύει ακόμη όσο δε φαντάζεστε. Για την ακρίβεια είναι ο κεντρικός πυρήνας της παράστασης που έχω ετοιμάσει και θα παρουσιάσουμε και στο Ριάλτο. Ξεχωρίζει γι’ αυτό που νιώθω κάθε φορά που το τραγουδάω. Ταράζομαι ολόκληρη και συγκινούμαι βαθιά.

Είδατε «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη;

Δυστυχώς έλειπα στην πρεμιέρα και έκτοτε ψάχνω ευκαιρία να πάω να τη δω. Θέλω πολύ, γιατί για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία… Είχαμε μιλήσει με τον Παντελή Βούλγαρη γι’ αυτή την ταινία όσο ακόμη δεν είχε ξεκινήσει γυρίσματα και την είχε σκεφτεί. Η αισθητική του είναι εξαιρετική και ανυπομονώ να δω το αποτύπωμά της…

Μονόδρομος είναι η πορεία που ακολούθησα… δεν υπήρξε θέμα επιλογής για μένα

 

«Το τρένο των 9 και 5» τι άφησε στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας;

Νομίζω είναι μια παράσταση που θα τη θυμόμαστε για χρόνια. Κι όποιος την είδε θα την κουβαλάει μέσα του… Θα είναι… θυμάσαι τότε το 9 και 5;… Κάπως έτσι είναι και για εμάς που συμμετείχαμε. Για μένα είναι ιστορική παράσταση κι αυτό θα φανεί. Μένει να γίνουμε εμείς αυτό που περιμένουμε.

Μια αγκαλιά, συνοδεία πιάνου

Τι θα μας πείτε στην παράστασή σας στο Ριάλτο;

Δεν έχει σημασία τι θα σας πω. Αλήθεια. Σημασία έχει πώς θα σας το πω. Συνοδεία πιάνου του εκπληκτικού Θοδωρή Οικονόμου. Είναι το έτερόν μου ήμισυ πάνω στη σκηνή. Θα δείτε λοιπόν δύο ανθρώπους που δίνουν το 100% της ψυχής τους. Αυτό είναι πάνω από κάθε περιγραφή της παράστασης. Η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτό που παρουσιάζουμε είναι συγκινητική. Νομίζω ότι έρχονται έτοιμοι, προετοιμασμένοι να αφεθούν κι αυτό είναι απίστευτό! Από την αρχή μέχρι το τέλος νιώθω ότι είμαστε όλοι ένα. Μια αγκαλιά. Αυτό δεν ξεπληρώνεται. Τους ευχαριστώ όλους έναν έναν και περιμένω να το ζήσουμε και στο Ριάλτο!!

«Το τρένο των 9 και 5» είναι μια παράσταση που θα τη θυμόμαστε για χρόνια. Κι όποιος την είδε θα την κουβαλάει μέσα του

 

* Η Ρίτα Αντωνοπούλου συναντά τον πιανίστα Θοδωρή Οικονόμου, έναν από τους πιο καταξιωμένους νέους Έλληνες συνθέτες θεατρικής και κινηματογραφικής μουσικής. Τρυφερές εικόνες, όπου εύθραυστες μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι δίνουν τη θέση τους σε ροκ μπαλάντες των Αγγελάκα και Παυλίδη, εντυπωσιακά ερμηνευμένες με ένα πιάνο και με μια εσωτερική δύναμη που καθηλώνει. Ο κόσμος του Θάνου Μικρούτσικου συνυπάρχει με τον Leonard Cohen, τη μελωδικότητα της Edith Piaf, τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το μέγεθος του Μίκη Θεοδωράκη, την οικειότητα του Σταμάτη Κραουνάκη, καθώς και με τραγούδια νέων δημιουργών. Την Παρασκευή, 8 Δεκεμβρίου, στις 8.30 μ.μ. στο Ριάλτο.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy