ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ: Ιδανική ερμηνεύτρια – ιδανική περσόνα

Μια συνομιλία με τον συνθέτη και την ερμηνεύτρια της δισκογραφικής δουλειάς «Ζωή μου μην αργείς»

ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ: «Τον Γιώργο σαν δημιουργό τον αγαπώ και πραγματικά είχα μεγάλη επιθυμία να συνεργαστούμε»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ: «Η Ρίτα ανήκει σε μία κατηγορία τραγουδιστριών που γαλουχήθηκαν και εξελίχθηκαν με τη συνέργεια δημιουργών»

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΥΡΗ

 

Ο Γιώργος Ανδρέου και η Ρίτα Αντωνοπούλου συνομιλούν με τον Χρήστο Μαυρή.

Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Ανδρέου τιτλοφορείται «Ζωή μου μην αργείς» και όλα τα τραγούδια τα ερμηνεύει η γνωστή τραγουδίστρια Ρίτα Αντωνοπούλου. Ο δίσκος «Ζωή μου μην αργείς», όπως μας είπε ο συνθέτης, είναι μία μουσική δουλειά μέσα από την οποία προβάλλουν «οι περιπέτειες, οι καημοί, οι αγωνίες, οι προβληματισμοί» και «γενικά η συνολική στάσης μιας νέας γυναίκας, γύρω στα 30, στο μεταμοντέρνο αστικό τοπίο».

Ο Γιώργος Ανδρέου και η Ρίτα Αντωνοπούλου βρέθηκαν την περασμένη Τετάρτη στα γραφεία της «Χαραυγής» και σε συνομιλία που είχαμε μαζί τους αναφέρθηκαν και στη νέα δισκογραφική δουλειά τους.

-Ποιο είναι το μουσικό στίγμα της καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς σας. Δηλαδή σε ποια μουσικά πλαίσια κινείται;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ: Θα έλεγα πως είναι μία δουλειά που κινείται στα μουσικά πλαίσια που έχουν να κάνουν μ’ εμένα ως δημιουργό. Δηλαδή, απ’ τη μια μεριά είναι η σχέση μου με την ακαδημαϊκή δυτική παράδοση και από την άλλη είναι η αγάπη μου για τη μεσογειακή και ελληνική μουσική. Υπάρχει ένας ενιαίος άξονας που είναι οι περιπέτειες, οι καημοί, οι αγωνίες, οι προβληματισμοί, η συνολική στάση μίας νέας γυναίκας, γύρω στα 30, στο μεταμοντέρνο αστικό τοπίο.

-Σε μία μεγαλούπολη…

-Ακριβώς. Και σε αυτή λοιπόν τη μεγαλούπολη βλέπουμε πώς συμπεριφέρεται αυτή η γυναίκα, πως επικοινωνεί με το παρελθόν της, με τη μάνα της και γενικά με τους γονείς της, αλλά και με το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζει. Βλέπουμε ακόμη πως αγανακτεί, πώς διαδηλώνει, πώς συμβουλεύει ένα νέο άτομο, πώς βάζει το ερωτικό αίτημά της και όλα αυτά. Και αυτό το κάνω γιατί στην Ελλάδα, τουλάχιστον, οι γυναίκες είναι το πιο δραστήριο και το πιο ενεργό κομμάτι του πληθυσμού αυτή τη στιγμή. Πολύ πιο δυναμικές από τους άνδρες που τους έχει απορροφήσει η μπάλα.

-Πέραν από το μουσικό στόχο, εκπληρώνετε με αυτή τη δουλειά σας και κάποιον κοινωνικό στόχο;

-Σαφέστατα. Ο δίσκος, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι υπό την ευρεία έννοια και πολιτικοκοινωνικός, ως σχόλιο και ως τάση. Και συνειδητά από μένα έχει υπάρξει αυτός ο χρόνος μέχρι τη νέα δουλειά μου. Μιλάμε για οκτώ χρόνια, από το 2006, που εξέδωσα το «Μυστήριο τραίνο» με τον Χρήστο Θηβαίο. Ηθελα να γράψω ένα σύνολο τραγουδιών τωρινών, με τη δική μου ματιά στην Ελλάδα, μετά την κρίση και με την ψυχολογική στάση των ανθρώπων. Γι’ αυτό διαχειρίζομαι την ψυχική και κοινωνική στάση ενός νεότερου ανθρώπου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι γυναίκα, όπου υπάρχουν στοιχεία διεκδίκησης ακόμη πιο ουσιαστικά. Και η Ρίτα είναι ακριβώς η ιδανική ερμηνεύτρια και ιδανική περσόνα.

-Μιλάτε για τη φωνή της κυρίας Αντωνοπούλου;

-Οχι μόνο. Μιλάμε για την ηλικία της, γιατί είναι μια ανεξάρτητη γυναίκα στη μεγαλούπολη, που δουλεύει μόνη της, έχει παιδί, συντηρείται, συνομιλεί, αγανακτεί κ.λπ. Παίρνει πολιτικές θέσεις, έχει κοινωνική δράση κ.λπ. Δεν ζει μέσα σε σκυλάδικα η Ρίτα Αντωνοπούλου.

-Ηθελα να σας ρωτήσω κυρία Αντωνοπούλου αν είναι εύκολο, τη μια μέρα να τραγουδάτε Θάνο Μικρούτσικο και την άλλη Γιώργο Ανδρέου, που μπορεί να έχουν κοινά μουσικά σημεία, όμως είναι δύο εντελώς διαφορετικοί μουσικοί πόλοι.

-ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ: Δεν είναι τόσο δύσκολο, επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η πολύ γερή βάση που έχει να κάνει με τη μουσική γενικά που αγαπάμε. Αυτή η μουσική έχει στηριχθεί σε αυτά που έχει φτιάξει ο Θάνος, αλλά και αυτά που κάνει ο Γιώργος. Για τα τραγούδια που τραγουδάω εγώ όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει η κοινή αγάπη ή μάλλον η κοινή αίσθηση για το τι μας αρέσει.

Από την άλλη, όντως είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι οι δύο αυτοί δημιουργοί και για μένα ήτανε πρόκληση και όσο περνάει ο καιρός, τόσο μέσα από τη διαδικασία, τη δημιουργική, τη στουντιακή που κάναμε με τον Γιώργο και ήταν εξαιρετική, αλλά και τώρα με την τριοβίστα λάιβ συνεχώς νιώθω ότι μου ανοίγονται και νέοι δρόμοι. Και επειδή μου αρέσει πάρα πολύ το να ανακαλύπτω το καινούργιο και να βλέπω πού μπορεί να πάει αυτό το πράγμα για μένα ερμηνευτικά, το αντιμετωπίζω πάντα και σαν σχολείο.

-Φυσικά το καινούργιο δεν είναι και ποιοτικό. Εσείς επιμένετε στο ποιοτικό τραγούδι. Εχει ανταπόκριση στο ελληνικό κοινό η δουλειά σας;

-Ευτυχώς υπάρχει ένα κοινό πιστό το οποίο στηρίζει και ακολουθεί αυτό που κάνουμε. Το αγαπά και το πιστεύει. Δεν είναι η πλειοψηφία, ας μην γελιόμαστε, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση.

-Μου θυμίσατε εδώ τον Μάνο Χατζιδάκι και εκείνη την ιστορική συναυλία του στην «Αρχαία αγορά» που έβαλε υψηλό εισιτήριο για να πάνε μόνο όσοι ήθελαν να τον ακούσουν.

-Φυσικά, γιατί αν έλθουν οι άλλοι, που δεν θέλουν να μας ακούσουν, δεν θα αφήσουν να μας ακούσουν και εκείνοι που θέλουν να μας ακούσουν.

-Για τη μουσική του Γιώργου Ανδρέου έχετε να μας πείτε κάτι;

-Τον Γιώργο σαν δημιουργό τον αγαπώ όλα αυτά τα χρόνια και το λέω και το ξαναλέω ότι πραγματικά είχα μεγάλη επιθυμία να συνεργαστούμε. Και η αλήθεια είναι ότι ακριβώς λόγω διαφορετικού κόσμου από τον Θάνο πίστευα ότι δεν θα με επέλεγε ποτέ για να συνεργαστούμε, δισκογραφικά τουλάχιστον. Δηλαδή, η όποια συνεργασία μας, φανταζόμουν ότι θα έχει να κάνει με κάποια παραγωγή ή ενορχήστρωση. Οταν μου το πρότεινε με ξάφνιασε πάρα πολύ ευχάριστα γιατί ένιωθα ότι είδε κάτι σε μένα που ήλπιζα να δει.

-Τι είναι εκείνο το ξεχωριστό που υπάρχει στη φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου, κύριε Ανδρέου;

-Κατ’ αρχήν, η Ρίτα ανήκει σε μία κατηγορία τραγουδιστριών που γαλουχήθηκαν και εξελίχθηκαν με τη συνέργεια δημιουργών. Ξεκίνησε με τον Πλέσσα, συνέχισε με Κραουνάκη, πέρασε στον Θάνο Μικρούτσικο και τώρα ήλθε σε μένα. Εννοώ μέσα από το έργο μας. Απ’ ό,τι φαίνεται έχει μία ισχυρή εκτίμηση σε αυτό που λέγεται ιεράρχηση, με την ουσιαστική σημασία, της δημιουργίας στο ελληνικό τραγούδι. Διότι υπάρχει ένα συνθέτης, ένας στιχουργός και ένας ερμηνευτής. Δηλαδή υπάρχει ένα τρίγωνο. Υπάρχει μία συνέργεια την οποία η Ρίτα σεβάστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Και δεν επιδίωξε να κάνει μια, ας πούμε, προσωποποιημένη καριέρα ψάχνοντας κάποια εύκολα τραγουδάκια για να τα περάσει σε ένα πιο απλό, ας το πούμε ακροατήριο.

Επίσης κατάγεται από μία πλευρά γυναικείων τραγουδιστριών που είναι πιο σπάνιο στην ελληνική κοινωνία. Είναι πνευματικό παιδί της Φαραντούρη και της Μαρίας Δημητριάδη. Αυτή είναι η αρχική της κίνηση. Δηλαδή γυναίκες που υπήρξαν τραγουδίστριες του αστικού τοπίου, τραγουδίστριες ποιητών, τραγουδίστριες δύσκολων αλλά και εξαίσιων στίχων, που δεν ήταν τόσο οι τραγουδίστριες του λαϊκού τόνου.

Η Ρίτα όμως έχει και κάτι πολύ δικό της. Εχει μια ισχυρή θεατρικότητα. Μια θεατρικότητα ότι αφορά την περσόνα της, όχι τη φθηνή επί σκηνής παρουσία της θεατρικότητας. Εχει μία βαθύτερη αίσθησης της περφόρμανς η οποία την κάνει πολύ ευέλικτη ως ερμηνεύτρια.

Ταυτόχρονα, η Ρίτα, έχει περισσότερες συνδέσεις με το λαϊκό τραγούδι και με τις λαϊκές τραγουδίστριες αλλά και επιρροές έστω και μικρές από το δημοτικό τραγούδι. Ετσι έχει και μία οικειότητα με την οποία μπορεί να πρεσάρει οτιδήποτε. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι δεν αργεί η ώρα που θα πει δημοτικά και λαϊκά τραγούδια με το δικό της τρόπο. Δηλαδή δεν είναι κλεισμένη μόνο σε έναν κόσμο αστικό τραγουδιού. Επιπλέον, έχει και μία ισχυρή λαϊκότητα και αυτό αποδεικνύεται από τον κόσμο. Και ο κόσμος την ξεχωρίζει και την αγαπά.