Του Κυριάκου Λοΐζου
Την τελευταία δεκαετία και μετά την άνοδο ακροδεξιών και συντηρητικών κομμάτων στην εξουσία, έχει πολυφορεθεί το «επιχείρημα» περί εχθρών της δημοκρατίας που «δεν θέλουν την πρόοδο, αλλά την οπισθοδρόμηση».
Οι ογκωδέστατες διαδηλώσεις και η έκρηξη της οργής στη Γαλλία -κυρίως στο Παρίσι- είναι το αποτέλεσμα των σκληρών πολιτικών, εθνικών και ευρωπαϊκών, οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια σπρώχνουν με ταχύτητα τον πλούτο εκεί όπου «ανήκει». Αντιθέτως, ο γαλλικός λαός με την αδικία που υφίσταται βγαίνει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, να διεκδικήσει.
Οι μετρήσεις και οι δημοσκοπήσεις στη Γαλλία δείχνουν ότι πέραν των 2/3 των πολιτών συμφωνούν με τις κινητοποιήσεις, ασχέτως αν δεν βρίσκονται όλοι και όλες στο δρόμο. Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν έξω στην προτελευταία κινητοποίηση απαιτώντας δικαιοσύνη και ποιότητα ζωής, κάτι που δείχνει πως μόνο μια μικρή μειοψηφία δεν είναι αυτοί. Παράλληλα, σαν να είναι πολλοί αυτοί οι αντιδραστικοί που καίνε κάδους στους δρόμους του Παρισιού.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν κινητοποιεί άλλες δυνάμεις για να περάσει το Συνταξιοδοτικό και παράλληλα κάνει χρήση άρθρων του γαλλικού συντάγματος. Ωστόσο, ό,τι είναι νόμιμο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ηθικό ή ότι δεν είναι εναντίον του λαϊκού συμφέροντος. Ο Γάλλος Πρόεδρος προσπαθεί πλέον να αποδομήσει τη λαϊκή οργή με άσχετα επιχειρήματα, που τρόπον τινά αγγίζουν και τα ακροδεξιά αντανακλαστικά.
Η οργή, λοιπόν, είναι σχεδόν καθολική και ευτυχώς οι Γάλλοι το δείχνουν όταν η ιστορία το απαιτεί, χωρίς να έχει σημασία η κατάληξη, αν δηλαδή περάσει ή όχι το Συνταξιοδοτικό. Εχθροί της δημοκρατίας δεν είναι οι άνθρωποι που ζητούν να μην τους αφαιρούνται τα δικαιώματά τους, αλλά εκείνοι που κλέβουν τους πολλούς για χάρη των λίγων.
Τα νομοσχέδια που στερούνται νομιμότητας, αλλά μπορούν να περάσουν με προεδρικά διατάγματα, είναι μια μορφή αυταρχισμού με εσάνς νόμιμων και καθαρών εκλογικών διαδικασιών. Ο Μακρόν ζήτησε τις ψήφους του κόσμου για να μη διολισθήσει η χώρα στην ακροδεξιά και τώρα προσπαθεί να επιβάλει ό,τι πιο αντιλαϊκό υπάρχει, με το βοναπαρτισμό του να μην έχει ταβάνι.
Οι Γάλλοι και οι Γαλλίδες, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι νέοι, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι κατακλύζουν τις πόλεις της χώρας για να αντισταθούν στο τσουνάμι του νεοσυντηρητισμού που έχει σκεπάσει ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη.
Η Κύπρος μπαίνει με αργά, αλλά πολύ φοβάμαι σταθερά βήματα σε αυτό το μονοπάτι, ενώ η Ελλάδα έχει πλέον περάσει στο άλλο άκρο. Ολόκληρη η Ευρώπη στενάζει από την αδικία και ήρθε ο καιρός, έστω να προσπαθήσουμε να αντισταθούμε με όποιο μέσο έχουμε. Να γίνουμε κι εμείς «εχθροί της δημοκρατίας».
Aκολουθήστε μας στο Google News
