Σχόλιο για την ποιητική συλλογή «ελάχιστα περισσότερο άδειο» του Ανδρέα Γεωργαλλίδη

Σχόλιο για τη δίγλωσση ποιητική συλλογή «ελάχιστα περισσότερο άδειο/barely more empty» του Ανδρέα Γεωργαλλίδη

Δύσκολη και απαιτητική η συνύπαρξη φιλοσοφίας και ποίησης. Δύο θεότητες που μπορούν σ’ ένα ποιητή να δώσουν την αθανασία, αλλά δύνανται και να τον ρίξουν στο βάραθρο, καταματωμένο και άδοξο.

Την εύνοια των θεοτήτων επιζητά να αποσπάσει η ποιητική συλλογή «ελάχιστα περισσότερο άδειο» (εκδόσεις Ίαμβος 2018) που προστέθηκε πρόσφατα στο δύσβατο ποιητικό πεδίο. Η συλλογή αποτελεί πόνημα του ποιητή που ακούει στο όνομα Ανδρέας Γεωργαλλίδης και ο οποίος με ευγένεια και ευψυχία για έβδομη φορά καταθέτει δείγμα «αντι-ποίησης».

Οι τίτλοι των προηγούμενων έξι συλλογών του είναι: Αντικείμενες Ημιευθείες (Κύπρος 1998), Παγωμένο Κενό στους 516 ◦C (Κύπρος 2001), Κλειδωμένες Θάλασσες (Κύπρος 2003), Όταν Βυθίζεται το Πιάνο (Power Publishing, Λευκωσία 2004), Χρώματα Απέναντι (Troubador, Leicester 2007) και Το Πιάνο Κόπασε (TGA, Αθήνα 2011).

Συνυφαίνοντας την αφαιρετική εικονοποιεία με την εσωτερική μουσική των αντι-στίχων και τη λεκτική λιτότητα, ο ποιητής «ως ψαράς μιας στεγνής θάλασσας», όπως γράφει σε ποίημα, αλιεύει συναισθήματα, ενθυμίσεις, ανακλήσεις φιλοσοφιών ευδόκιμων επεξεργασιών, ευφρόσυνες πνευματικές συγκινήσεις σαν πλανητικές στάλες αλήθειας και περίσκεψης στον καύσωνα του 21ου αιώνα. Έμμεσες πλην ευδιάκριτες γίνονται οι κοινωνικές αναφορές της ποιητικής του Γεωργαλλίδη («η σιωπή/ δεν μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό της [mezzo piano]», «η ανακατανομή του άδειου/και ο πλούτος της έννοιας της έννοιας/ του ασθενούς τίποτα», «αίσθηση/ υπηρετώντας το χάος προσευχήθηκα σε μια τρικυμία»). Συνυπάρχουν με αναφορές σε πρόσωπα και θεωρίες της Επιστήμης, της Επιστημολογίας, της Φιλοσοφίας.

Οι αντι-στίχοι, παρά την επιγραμματικότητα, διαθέτουν βάθος και βάρος ειδικό. Ο ίδιος ο δημιουργός σημειώνει, μεταξύ άλλων: «Αυτό το βιβλίο αποτελείται από μετρημένες λέξεις, οι οποίες δεν κατόρθωσαν να συναντηθούν σε στίχους ενός ποιήματος, στίχους που να μιλούν αληθινά για τον εαυτό τους». Προτρέπει, τρόπον τινα, τον αναγνώστη: «οι αντι-στίχοι του βιβλίου αυτού δεν φιλοδοξούν την κατανόησή τους και δεν διεκδικούν καμιά φιλοξενία στο χώρο του νοήματος». Κι αυτή η σκέψη αποτελεί την αφετηρία μιας ειδικής πνευματικής παρέμβασης στα κοινωνικά και επιστημονικά συντελούμενα γεγονότα. Συνεχίζει μέχρι την υπαρξιακή εξατομίκευση του συλλογισμού: «Αφού ο αναγνώστης αναγνωρίσει αυτήν την ανυποχώρητη ιδιαιτερότητα, είναι δυνατό να υποψιαστεί πως μπορεί να δραπετεύσει αμετανόητα από εκείνο το άπειρο δάσος των θολών σκιών του Είναι».

Γιώργος Κ. Μύαρης
Η ποιητική συλλογή έχει μεταφραστεί από τον Άγγελο Ευαγγέλου (University of Kent, UK) και την έχει επιμεληθεί ο Ανδρέας Αντζουλής (καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση και επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου). Tο εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί μία λεπτομέρεια από τον πίνακα με τίτλο Το αδιαμαρτύρητο Κενό της Αγγέλας Κυριάκου (Lecturer in the Department of Fine Art, Alexander College, Larnaca) και στο οπισθόφυλλο παρατίθενται σύντομα σημειώματα από τους Peter Read (Professor of Modern French Literature and Visual Arts, University of Kent, UK) και Samuel Thomas (Assistant Professor of English Literature, Durham University, UK).

*

ξανάρχομαι ελάχιστα λίγο, φορώντας κατάσαρκα.

την ιδιότητα του ξένου

*

κομμάτια σ ι ω π ή ς, μιας βαθιάς ανείπωτης γραμματικής

*

αταίριαστες ραγισμένες λέξεις –

φτιαγμένες – από ανισομορφικές σκιές

*

λίγο αδιατίμητο χάος.

ένα οικόπεδο στον αέρα να καίγεται ανάποδα

*

η πρώτη ασύμμετρη σιωπή σχεδόν ειπώθηκε▪

ενδιάμεσα μια ξεχασμένη ανεμώνη

*

κομμάτια του είναι –

ποτέ νοούμενα – ως απόθεμα

η ραγισμένη μορφή των πραγμάτων να στάζει

*

ο νόμος της μη-πληρότητας υφίσταται.

υποκλίνομαι στην απόδειξη του Gӧdel

*

μετά το μ ε τ ά;

*

δεν φεύγεις περισσότερο από το λίγο – αυτό το

πρόσεξα πολύ – μια ασταθής μετατόπιση,

ένα ασήκωτο τίποτα

*

η αποστολή ενός ανεπίδοτου σημειώματος – εσύ ξέρεις

*

στον χώρο των αφαιρέσεων αυτοπροαφαιρούμαι –

ψαράς μιας στεγνής θάλασσας.

ξανασκάβω το καθαρό νερό

*

ξεθωριάζω όσο κοιτάω το πνιγμένο μελάνι

αυτού του σκοτεινού σημειώματος

*

μια συνάρτηση του τίποτα και του αντι-τίποτα –

ένας υπόγειος ουρανός – μια θάλασσα βρεγμένη

να επιπλέει σε κουρασμένο νερό

*

ένα κομμάτι χιόνι – ξαναμαζεύω δύσκολα

αυτά που πέταξες

*

ο ανακόλουθος ανάστειος αχυράνθρωπος εκεί.

να περιμένει τον πεθαμένο άνεμό του

*

επικρατούσα τιμή: ένα πουλί δραπέτης

ενός άπειρου δάσους

*

αντι-λέξεις και αντι-ύλη – ένα περιορισμένο όλο-

λίγο χάος, ένα συγύρισμα βουβό

*

λίγη ανυπεράσπιστη σιωπή μαζί με σιωπή

δραπετεύουν από την αταραξία

του μη-απόλυτου κενού –

αφήνομαι σε ένα μακρύ ταξίδι

*

αυτοεξόριστος

με ένα αντίδοξο ποίημα για αποσκευές

*

μια υπερδιπλωμένη παζαρεμένη κουβέντα

με τους Franz Brentano και Edmund Husserl – Θυμάσαι;

*

le Penseur – Bonjour monsieur Auguste Rodin

*

la Seine – κρατάω τους φασματικούς ήχους

μιας ταξιδεμένης κιθάρας –

το τρένο απομακρύνεται απάνεμα –

πώς να συλλαβίσω αυτό τον στεναγμό;

*

ο κρύος καφές στην Place de la Sorbonne –

το βαρύ βιβλιοπωλείο –

οι αχρείαστες κακογραμμένες υποσημειώσεις

και η σκιά του πράσινου δέντρου στη γωνία

με τους υποσχόμενους καρπούς εκείνου του χειμώνα

*

στη Βιέννη μια συνάντηση –

όλο το μυστήριο σε ένα σχεδόν άδειο σπίτι –

ένα χαλασμένο πιάνο

*

από όλα τα είδη της σιωπής διαλέγω το πιο σιωπηρό. εσύ;

*

η αντι-αρχιτεκτονική μιας απολογίας –

αν μπορούσα να γράψω κάτι καθαρά,

θα περιέγραφα τη σιωπή μου

*

αυτό το πιάνο χρειάζεται περισσότερα χέρια

*

απόκληρος▪πίσω από τα μάτια,

το κλειδί μιας πέτρινης πόρτας –

ένας ακίνητος ποταμός

*

πώς θα ξαναμιλήσει αυτή η θάλασσα;

*

οι τραυματισμένες αναπνοές

και η σιωπηρή συγχορδία

*

αίσθηση:

υπηρετώντας το χάος προσευχήθηκα σε μια τρικυμία

*

ψάχνοντας την εικόνα της αντι-εικόνας

έμαθα να μην βάζω ζάχαρη στον καφέ

*

ξαναφεύγω ελάχιστα λίγο

με την ιδιότητα του αληθινά αληθινού ξένου