Sniff, η ιστορία πίσω από το έργο

Ανοιχτος ορίζοντας /Ορίζοντας

Sniff,

η ιστορία πίσω από το έργο

Η ιδέα για το θεατρικό έργο Sniff  γεννήθηκε,  όταν μετά από πολλά χρόνια, βρέθηκα μπροστά στο σπίτι που έζησα τα φοιτητικά μου χρόνια. Ένα μικρό διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Συγκινήθηκα πολύ που έβλεπα ξανά εκείνο το σπίτι. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, μια γκαρσονιέρα ήταν, ένα τίποτα. Ένα τίποτα  γεμάτο όμως με τις μορφές αγαπημένων φίλων, ποτισμένο με τα όνειρα μας, με  δάκρυα, με τις απογοητεύσεις, με τους πεθαμένους  έρωτες μας, με τη ψυχή μας.

Σκέφτηκα πως θα έδινα πολλά για να γύρναγα έστω για λίγο σε εκείνο το τότε. Στο τότε για να μην κάνω πράγματα ή για να κάνω ακόμα παραπάνω, για να μην ξεστομίσω κάποια λόγια ή για να ουρλιάξω πολλά άλλα και για  να μην πω κανένα μεγάλο όχι, κανένα μεγάλο ναι. Να μην ανοίξω την πόρτα και να φύγω ή  να μην την ανοίξω για να μπω.

Έγραψα το sniff για να ταΐσω κάποια νηστικά φαντάσματα και το έγραψα  γελώντας, κλαίγοντας, θέλοντας,  σαν να ήμουν νέος.

Κρυφοκοίταξα μέσα από το μισάνοικτο παράθυρο και είδα πως  στους τοίχους,  δεν ήταν πια  κρεμασμένα τα δικά μου όνειρα, ήταν τα όνειρα  κάποιου άλλου φοιτητή, μπορεί και να μην ήταν φοιτητής, να ήταν κάποιος μετανάστης, δεν ξέρω. Δεν άντεξα να μένω άλλο στο δρόμο που «μεγάλωσα» να κοιτάω το σπίτι «μου» και έφυγα. Στην επιστροφή μου στο ξενοδοχείο,  σκέφτηκα πως το σπίτι «μου» ήταν τώρα το σπίτι κάποιου άλλου, πως αυτός ο κάποιος άλλος ελπίζει στην πραγματοποίηση των δικών του ονείρων, πως αυτός ο κάποιος,  πιθανότατα να έχει  παρόμοια όνειρα με αυτά που είχα εγώ κάποτε  και πως τελικά  τα όνειρα, είναι λίγο πολύ κοινά.  Έβαλα λοιπόν το ηρώα μου να επιστρέφει στην Αθήνα, στο σπίτι του, γιατί ξέρετε αυτά τα σπίτια συνεχίζουν να είναι  δικά μας. Έχουν θαμμένα μέσα τους τη νιότη μας, ένα κομμάτι από την καρδιά μας. Τον έβαλα λοιπόν να επιστρέφει και να ζει ξανά το τέλος, του έδωσα την ευκαιρία να πει το μεγάλο όχι, το μεγάλο ναι. Να ξεστομίσει  αυτό  που δεν είπε τότε. Του έδωσα την ευκαιρία να αλλάξει αυτό που είναι σήμερα.

Έγραψα το sniff για να ταΐσω κάποια νηστικά φαντάσματα και το έγραψα γελώντας, κλαίγοντας, θέλοντας, σαν να ήμουν νέος. Το έγραψα για να πω φαντασιακά πάντα, μια συγνώμη, για να ακούσω μια άλλη συγνώμη, μα πιο πολύ το έγραψα σαν ένα μνημόσυνο σε όλους αυτούς που χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν, όλους αυτούς που σκόρπισαν σαν σκόνη  στον άνεμο  μαζί με τα όνειρα τους και που δεν τους θυμήθηκε ποτέ κάνεις. Και μιλάω για όλους εκείνους που χάθηκαν από την καταραμένη αρρώστια,  από το aids. Μιλάω για αυτούς  που έφυγαν μόνοι,  απομονωμένοι, χωρίς ελπίδα,  χωρίς κάποιο χέρι να κρατάει το δικό τους την ώρα του αποχωρισμού. Για αυτούς τους φίλους που πίστευα πως κατάφερα να θάψω εύκολα την απώλεια τους, αλλά που  μέχρι και σήμερα,  η εικόνα τους, η απελπισία τους, συνεχίζουν να βασανίζουν το μυαλό μου.

Τέλος, έγραψα το θεατρικό αυτό έργο,  γιατί είχα την ανάγκη να ξυπνήσω μια άλλη εποχή. Μια αγαπημένη εποχή. Το τέλος της δεκαετίας του 80, τις αρχές του 90. Να ξαναζήσω τις αγωνίες του τότε, να ξανακούσω τη μουσική του τότε, να ταξιδέψω με τη σκέψη μου στα μπαράκια της Αθήνας. Μιας άλλης Αθήνας.  Πίστευα  πως  με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να αποχτήσω τα παλιά μου ρουθούνια και να μυρίσω στον αέρα σαν τότε. Ήθελα  να νοιώσω ξανά αυτά που πρωτοένοιωσα, να βρεθώ ξανά στη θέση του αθώου, του άβγαλτου, αυτού που γεύεται για πρώτη φορά τον έρωτα, τον πραγματικό, δυνατό, έρωτα. Αυτού του χαζούλη νέου, του γεμάτου φιλοδοξίες και πάθη.

Σκέφτηκα πως με αυτό το έργο θα κατάφερνα να ξυπνήσω τη νοσταλγία σε όλους αυτούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση με μένα και να τους προβληματίσω για εκείνες τις αποφάσεις που πήραν νέοι και που μέχρι σήμερα τις απολαμβάνουν ή τις μετάνιωσαν.

Μιχάλης Παπαδόπουλος

Θέατρο Versus, Σκηνοθεσία: Μαρίνος Ανωγυριάτης, Σκηνικά / Κοστούμια: Μιχάλης Παπαδόπουλος, Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλεξάντερ Γιότοβιτς, Μουσική Επιμέλεια: Αλεξία Καρακάννα
Παίζουν: Βασίλης Βασιλάκης, Λουκάς Ζήκος, Ελεάνα Παπαδοπούλου και Βαρβάρα Χριστοφή

Θέατρο Ένα, Λεμεσός

 κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Κυριακή, 20:30