Σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες

Της  Ελένης Μαύρου

 

Όταν στις 19 του Φλεβάρη 2017 η Βουλή έπαιρνε (με μόνη διαφωνία εκείνη του ΑΚΕΛ) τη γνωστή απόφαση για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, είχαμε πει ότι αυτό δεν θα έβγαινε σε καλό, ότι αντί να κοιτάζουμε μπροστά, γυρίζουμε το βλέμμα πίσω σε εποχές που διχάζουν. Δεν είναι άλλωστε στο όνομα της Ένωσης που κάποιοι κατέλυσαν τη δημοκρατία το 1974 και άνοιξαν την κερκόπορτα στον Αττίλα; Είχαμε πει ότι είναι «πολιτική σχιζοφρένεια», την ώρα που διαπραγματευόμαστε λύση ομοσπονδίας για την επανένωση του τόπου, να επαναφέρουμε συνθήματα που η Ιστορία έχει εδώ και καιρό καταχωνιάσει στο χρονοντούλαπό της.

Ίσως γιατί η απόφαση ξύπνησε στ’ αλήθεια παλιούς φόβους των Τουρκοκυπρίων για την Ένωση, ίσως γιατί η τουρκική προπαγάνδα αποφάσισε ότι δεν θα άφηνε το «δώρο» αυτό να πάει ανεκμετάλλευτο, την απόφαση της Βουλής ακολούθησε το πάγωμα των διαπραγματεύσεων. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα, έγιναν ακόμα πιο δύσκολα για την υπόθεση της Κύπρου.

Το ΑΚΕΛ από την πρώτη στιγμή είπε ότι η απόφαση ήταν λανθασμένη. Και παρά το ότι θεωρούσαμε υπερβολικές τις αντιδράσεις της τουρκοκυπριακής ηγεσίας τονίζαμε ότι έπρεπε να ακυρωθεί το όποιο πρόσχημα δόθηκε στην τουρκική πλευρά για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις. Γιατί δεν υπάρχει άλλη οδός για επίλυση του Κυπριακού πέρα από τις συνομιλίες. Και έχουμε υποχρέωση απέναντι στις επόμενες γενιές να επανενώσουμε τον τόπο και το λαό μας.

Κάποιοι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά. Καμώνονταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν ότι η ρητορική της Ένωσης έχει να κάνει με την ουσία της λύσης του Κυπριακού και έθεταν δήθεν θέμα αμοιβαιότητας και για αντίστοιχη κίνηση καλής θέλησης από την άλλη πλευρά.

Βγήκαν στο βήμα της Βουλής για να εκφράσουν την… αγωνία τους. Ότι «η σημερινή απόφαση της Βουλής ίσως να λειτουργήσει αρνητικά στην υπόθεση της λύσης» και ότι «με τη σημερινή σας απόφαση μας απομακρύνετε από τη λύση του Κυπριακού».

Τις βδομάδες όμως που προηγήθηκαν, ο αυτο-αποκαλούμενος πατριωτικός χώρος πουλούσε «πατριωτισμό» με τη σέσουλα και προκαλούσε. Ίσως γιατί ντρέπονταν που έγιναν ουρά του ΕΛΑΜ και προσπαθούσαν να στρέψουν την προσοχή αλλού, ίσως γιατί με τη σειρά τους θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη στάση της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και να συντηρήσουν το αδιέξοδο. Σε αυτή την πορεία όμως έχασαν το μέτρο.

Επέμεναν να παρουσιάζουν την απόφαση της Βουλής ως αποτέλεσμα απειλών και εκβιασμών της Άγκυρας και του Ακιντζί, προσποιούμενοι ότι δεν άκουσαν τη θέση του ΑΚΕΛ από την πρώτη στιγμή. Μιλούσαν για δουλικότητα και εθνικό εξευτελισμό, για «υποτακτικούς στις ορέξεις της Τουρκίας», για αυτοκατάργηση της Βουλής και άλλα πολλά. Χώρισαν και πάλι το λαό σε πατριώτες και μη, σε αγωνιστές και προδότες.

Και σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το φανατισμό, την ένταση και τους τραμπουκισμούς προχθές στη Βουλή. Μα, τα όσα έγιναν μέσα κι έξω από τη Βουλή είναι αποτέλεσμα της ρητορικής μίσους που για βδομάδες χρησιμοποιούσαν. Και είναι υπεύθυνοι για το διχαστικό και φανατισμένο κλίμα που καλλιέργησαν.

Το ΑΚΕΛ δεν έχει ανάγκη πιστοποιητικά πατριωτισμού από κανέναν. Τα έχει κερδίσει με αίμα σε αμέτρητες στιγμές της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας – από το κάλεσμα για αντιφασιστικό αγώνα το 1943, στον αντιαποικιακό αγώνα, στις πολιτικές δολοφονίες Αριστερών το 1958, στη δολοφονία του Καβάζογλου – Μισιαούλη το 1965, στην αντίσταση στο πραξικόπημα και την εισβολή το 1974.