Της Ελένης Μαύρου
Ιούλης 2022. Η μνήμη, αν και τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά, στρέφεται αναπόφευκτα 48 χρόνια πίσω, στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Εικόνες και ήχοι από το πικρό παρελθόν επιστρέφουν αδυσώπητες. Τα εμβατήρια και τα ανακοινωθέντα στα ραδιόφωνα. Οι δολοφονίες. Τα βασανιστήρια σε αστυνομικούς σταθμούς και φυλακές. Τα τανκς στους δρόμους… Και λίγες μέρες μετά, οι βομβαρδισμοί, οι λεηλασίες, τα αντίσκηνα των προσφύγων. Οι μάνες με τις φωτογραφίες των αγνοουμένων.
Κι ας προσπαθούν οι κυβερνώντες να «ξαναγράψουν την Ιστορία». Όλοι εκείνοι (περιλαμβανομένης και της κρατικής ραδιοτηλεόρασης) που «ξεχνούν» ότι στην Κύπρο δεν είχαμε «εμφύλιο σπαραγμό», αλλά τη βίαιη υπόσκαψη της νόμιμης κυβέρνησης του τόπου. Που «ξεχνούν» ότι ούτε οι γεωστρατηγικοί στόχοι υποταγής της Κύπρου στα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα, ούτε οι επεκτατικοί τουρκικοί υπολογισμοί θα είχαν πετύχει αν δεν υπήρχαν πρόθυμοι δούρειοι ίπποι -η ΕΟΚΑ Β και η Χούντα των Αθηνών- για να τους υλοποιήσουν.
Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι το πραξικόπημα ήταν «άφρον», μια επιπόλαιη και απερίσκεπτη πράξη και όχι πράξη εσχάτης προδοσίας.
Κι ας απουσιάζουν υπουργοί και κομματάρχες από τα μνημόσυνα όσων έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία.
Κι ας καταθέτει στεφάνια η κυβέρνηση Αναστασιάδη, ο ΔΗΣΥ και το ΕΛΑΜ στους τάφους όσων συμμετείχαν στην επίθεση ενάντια στο Προεδρικό κατά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.
Κι ας επιμένει η κυβέρνηση και ο ΔΗΣΥ στην ανέγερση μνημείου για τον Γρίβα, τον ολετήρα της Κύπρου, με δημόσια κονδύλια.
Κι ας είναι έτοιμος ο ΔΗΣΥ να δώσει «γην και ύδωρ» στο ΝΑΤΟ, που με τους σχεδιασμούς και τις συνωμοσίες του οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.
Η πικρή αλήθεια που πρέπει να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι είναι ότι ως Κύπρος έχουμε τόσους ήρωες επειδή δυστυχήσαμε να έχουμε προδότες.
Όπως έγραψε κι ο Μακρυγιάννης, «όσοι εκάναν το κακό, τούς κακοφαίνεται. Γιατί και το κακό το θέλανε και το συμφέρον τους το θέλανε και καλούς πατριώτες θέλουν να τους λένε. Και αυτό δεν γίνεται».
Πώς γίνεται να είχαν όλοι ευθύνη για τα όσα έγιναν το 1974 -και εκείνοι που υπερασπίζονταν τη δημοκρατία και εκείνοι που την πολεμούσαν;
Η αναδρομή στην Ιστορία δεν είναι «παρελθοντολογία».
Η αναδρομή στην Ιστορία μπορεί να μη βολεύει κάποιους, αλλά είναι διαδικασία απαραίτητη. Η αγωνιστική διάθεση ενός λαού δεν μπορεί να στηρίζεται στην κενή συνθηματολογία, τη μισαλλοδοξία, το φανατισμό. Και γίνεται πιο απαραίτητη για ένα λαό που ζει ακόμα τις συνέπειες της προδοσίας, γιατί λαοί που ξεχνούν είναι υποχρεωμένοι να ξαναζήσουν τις τραγωδίες τους και η Κύπρος δεν αντέχει μια ακόμα τραγωδία. Κι εμείς πρέπει να αντιπαλεύουμε κάθε στιγμή ό,τι στέκεται εμπόδιο στην επανένωση του τόπου και του λαού μας.
Η αναδρομή στην Ιστορία είναι όμως και οφειλόμενη τιμή σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία και την ελευθερία αυτού του τόπου, στις μυριάδες των νεκρών μας «που δεν είναι δυνατό να πέθαναν για το τίποτα…»
Aκολουθήστε μας στο Google News
