Στα λόγια είμαστε όλοι καλοί…

Της Νικολίνας Φραγκουλλίδου

Από μικρή ηλικία έπρεπε να μαθαίνουμε τι είναι ο ρατσισμός, ποιες είναι οι μορφές του και πώς να τον αντιμετωπίζουμε.

Ένα σημαντικό ερώτημα που τίθεται είναι το ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη ενός τέτοιου περιστατικού.
Τους τελευταίους μήνες ακούμε συνεχώς για τα παιδιά της ειδικής εκπαίδευσης που δύσκολα εντάσσονται στα σχολεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ακούμε τους ανθρώπους που ζουν αυτά τα προβλήματα, λέμε ότι τους καταλαβαίνουμε και εκφράζουμε τη συμπάθειά μας, αλλά ως εκεί… από πράξεις ακόμη υστερούμε.
Κάναμε όλοι σύνθημα το «μόνο αγάπη θέλουν», τι κάνουμε όμως για να βοηθήσουμε πραγματικά αυτά τα παιδιά να ζήσουν όσο πιο γίνεται φυσιολογικά τη ζωή τους;

Σκεφτείτε να ζούσε ο Μότσαρτ ή ο Μπετόβεν (δύο από τους μεγαλύτερους μουσικούς συνθέτες στην ιστορία), ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (πατέρας της Φυσικής) ή ο Στίβεν Χόκινγκ (πατέρας της Αστρονομίας), σε ποια κατηγορία άραγε θα τους κατατάσσαμε;

Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται με μια ιδιαιτερότητα, μια αναπηρία, ένα επιπλέον χρωμόσωμα, αυτό όμως δεν τα κάνει ανίκανα να αναπτύξουν διαφορετικές δεξιότητες απ’ ό,τι ένα «κανονικό» παιδί.
Αν το καλοσκεφτούμε, διαχωρίσαμε ποτέ τα παιδιά γιατί γράφουν με το αριστερό και όχι με το δεξί; Ποιος ορίζει ποιο χέρι είναι το καλύτερο; Διαχωρίσαμε ποτέ ένα παιδί γιατί φοράει γυαλιά μυωπίας; Γιατί και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί αναπηρία μιας και παρουσιάζει πρόβλημα όρασης. Ή μήπως αυτά τα απλά και καθημερινά δεν αποτελούν πρόβλημα;

Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά την έννοια του διαχωρισμού; Μπορεί κάποιοι να μην μπορούν να τρέξουν πιο γρήγορα από τους άλλους, να διαβάσουν μια πρόταση αντί μια ολόκληρη σελίδα, να μιλάνε με τα χέρια αντί με το στόμα, αλλά ποιος ξέρει για πόσα άλλα πράγματα θα ήταν ικανά.
Πράγματα για τα οποία πολλές φορές δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουν απλά και μόνο επειδή τους βάζουμε μια ταμπέλα «είσαι διαφορετικός».

Αν όμως τα παιδιά αυτά είναι απλά θύματα κάποιων εκπαιδευτικών; Όχι γιατί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά απλά επειδή δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να χειριστούν τις περιπτώσεις αυτών των παιδιών. Όμως και πάλι δημιουργούνται ερωτήματα. Για να είναι στη θέση της έδρας δεν θα έπρεπε να ξέρουν πώς να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του κάθε παιδιού; Είναι ίσως της παλιάς γενιάς που μεγάλωσαν με οπισθοδρομικές απόψεις; Γιατί αν αυτό είναι το πρόβλημα υπάρχει μια λίστα διορισμού στην οποία μπορείς να βρεις 500 νέους εκπαιδευτικούς που έχουν την παιδεία, αλλά και τη συνείδηση για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί. Όχι σε ένα διαφορετικό παιδί, αλλά σε ένα ξεχωριστό παιδί.