ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΙΟΛΑΣ: Στη ζωή ξεχνάς μόνο ό,τι αρνείσαι

• Η μάχη ανάμεσα στη μνήμη και τη λησμονιά είναι συνεχής

Τραγούδησε το 2006 «Της άρνης το νερό» και έστρεψε όλα τα βλέμματα πάνω του. Με την ιδιαίτερη, σχεδόν απόκοσμη, φωνή του, με τους στίχους του τραγουδιού του, με τη μουσική του… Ο Σταύρος Σιόλας έδωσε τότε τα καλύτερα διαπιστευτήρια. Και ήρθε για να μείνει στη μουσική σκηνή της Ελλάδας. Το βραβείο του άνοιξε το δρόμο της γνωριμίας και με το κοινό και με τον καλλιτεχνικό κόσμο. Δεν έπεσε στην παγίδα των εκπτώσεων, όμως, γι’ αυτό και συνεχίζει και σήμερα να προκαλεί τα ίδια συναισθήματα με την κάθε νέα του δουλειά. Καλλιτέχνης χαμηλών τόνων αλλά και πολύ ψηλών απαιτήσεων, λοιπόν, ο Σταύρος Σιόλας συνεχίζει να συναρπάζει με την ερμηνεία και τις επιλογές του. Και σε κερδίζει ακόμα περισσότερο όταν μιλάς μαζί του. Αφορμή για τη συνομιλία που είχε μαζί του η «Χαραυγή» έδωσε το τραγούδι του που κυκλοφορεί ψηφιακά: «Η Μάνα μου». Ένα τραγούδι συγκλονιστικό στη σύλληψη, στην ερμηνεία, ένα τραγούδι που αγγίζει βαθιά και με το βίντεο κλιπ που το συνοδεύει… Και άμα το ακούσεις καταλαβαίνεις γιατί ακόμα και ο ίδιος ο ερμηνευτής δεν μπόρεσε να το τραγουδήσει χωρίς να τον πνίξει ο λυγμός.

Συνέντευξη στη Μαρία Φράγκου

• «Η επιτυχία έχει πολλά μέτρα και σταθμά και ο καθένας θέτει τα δικά του»
«Νιώθω ικανοποίηση όταν αγγίζω τις καρδιές των ανθρώπων χωρίς να κάνω καμία έκπτωση γι’ αυτό»
«Στο μυαλό μου η Μάνα αυτή είναι η ίδια η Ελλάδα• προστάτιδα ανίσχυρη πια»
• «Κάποιοι εντέχνως μας απομακρύνουν από την καλλιέργεια και την πνευματικότητα»
***********************
Με το τραγούδι «Της άρνης το νερό» δώσατε διαπιστευτήρια στο χώρο της μουσικής. Τι κερδίσατε, αλήθεια, από εκείνη τη συμμετοχή, πέραν της διάκρισης και του βραβείου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης;

Κέρδισα τη γνωριμία μου με το ευρύ κοινό και με τον καλλιτεχνικό κόσμο μέσα από μια προβολή που δε θα μπορούσα διαφορετικά να έχω, πολλούς ωραίους ανθρώπους και σημαντικούς καλλιτέχνες, με τους οποίους αργότερα συνεργάστηκα, αλλά και μια εμπειρία ζωής.

Άμα «περάσεις της λήθης το στενό το πέρασες κι εχάθης», όπως λέει το τραγούδι; Η λησμονιά υπερισχύει της μνήμης;

Στο μύθο είναι αδύνατο να επιστρέψεις από τη λήθη γιατί ήπιες ένα μαγικό νερό και πέρασες στην άλλη όχθη. Στη ζωή ξεχνάς μόνο ό,τι αρνείσαι, αυτό όμως παλεύει να επιστρέψει για να σε εκδικηθεί κι έτσι εξελίσσεται μια συνεχής μάχη ανάμεσα στη μνήμη και τη λησμονιά.

«Της Αρνης το νερό» είναι ένα μοιρολόι αποχωρισμού. Όπως και «Η Μάνα μου», ένα τραγούδι – εξομολόγηση. Η μουσική, επίσης, ραγίζει καρδιές. Θέλατε να γράψετε ένα ύμνο για τη μάνα – σύμβολο;

Το τραγούδι «Η Μάνα μου» επιχειρεί να εκφράσει και να καταγράψει ένα σύμπαν συλλογικής μνήμης και εικόνας, βαθιά ελληνικό, σχεδόν ηθογραφικό γύρω από το εμβληματικό πρόσωπο της Μάνας με αντίστοιχη γλώσσα. Θεωρώ το στίχο αυτό ένα αριστούργημα συμπαγούς γραφής και εικόνας, απέριττο, ποιητικό και άμεσο. Προσπάθησα να τον μελοποίησω χωρίς να τον επισκιάσω. Στο στούντιο δεν μπόρεσα να το τραγουδήσω χωρίς να με πνίξει ο λυγμός. Στο μυαλό μου η Μάνα αυτή είναι η ίδια η Ελλάδα• προστάτιδα ανίσχυρη πια. «Κεριά που άναψαν οι αστραπές της Μάνας μου, τα μάτια μπακίρια μαύρα και θαμπά σε κορνίζες με Σκουριές».

Συγκλονίζει η μορφή της Όλγας Δαμάνη, η συμμετοχή του Μανώλη Μητσιά στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού. Το στίγμα σας στη μουσική είναι ιδιαίτερο. Αλλά αυτό το ξέρατε πριν το γράψετε, δεν λέω κάτι καινούριο…

Βρήκα στην ηθοποιό Όλγα Δαμάνη το ιδανικό πρόσωπο για να εκφράσει αυτό που είχα στο μυαλό για την οπτικοποίηση του τραγουδιού και στον Μανώλη Μητσιά την πατρική φιγούρα, αλλά και τη φωνή εκείνη που κουβαλάει όλο το βάρος των μεγάλων τραγουδιών που έχει ερμηνεύσει και τον καθιέρωσαν, αλλά και τα ανέδειξε, σε εθνική εμβέλεια.

Τα παιδιά συνήθως κοιμούνται με τα παραμύθια… Στο τραγούδια σας, ένα παιδί ακούει μια ιστορία πριν αποκοιμηθεί, ενώ δεν είναι λίγα τα παιδιά που κοιμούνται ακούγοντας μοιρολόγια. Κοινό στοιχείο η μάνα και στη μια και στην άλλη περίπτωση που μαρτυρά είτε με την ιστορία της είτε με το μοιρολόι της τα βιώματά της. Κάτι τέτοιο θέλατε να αναδείξετε;

«Πριν κοιμηθώ η μάνα μου μου έλεγε μια ιστορία, την τραγουδούσε σαν αγέρι σιγανό… τα λόγια ξέχασα από κείνο το τραγούδι, το πώς με κοίταξε μπορώ να θυμηθώ όταν της μάρανα το πιο όμορφο λουλούδι, λες και το ήξερε πως δεν θ’ αγαπηθώ». Σκληρά λόγια που μιλούν για την αγωνία της ανιδιοτελούς αγάπης της μάνας και το φόβο αλλά και τον πόνο της απώλειας από την πλευρά του παιδιού.

«Διόδια». Ο δίσκος και το ομώνυμο τραγούδι που εκτόξευσε τις «μετοχές» στο «μουσικό χρηματιστήριο»… Γιατί ο συγκεκριμένος τίτλος;

Γιατί κατά τη γνώμη μας είναι καίριος και περιεκτικός ως προς το νόημα του τραγουδιού. Γιατί διόδια σημαίνει πέρασμα από έναν τόπο σε άλλο, από μια εποχή σε μια άλλη, από μια κατάσταση σε μια άλλη πληρώνοντας πάντα το εκάστοτε αντίτιμο που η ζωή απαιτεί.

Η συνεργασία με τον Πόλυ Κυριάκου χαρίζει πάντα προσεγμένες δουλειές. Το βλέπει κανείς και σε άλλα τραγούδια με τη σφραγίδα του. Η δική σας πώς ήταν;

Με τον Πόλυ είμαστε φίλοι από παλιά και συνεργάτες και θα συνεχίσουμε να είμαστε γιατί η σχέση μας είναι ομαλή, δημιουργική και ειλικρινής.

Ο δημιουργός έχει ανάγκη να εκφραστεί. Και το κάνει μέσα από τη δουλειά του. Πότε το πετυχαίνει; Ποιο είναι το υπέρτατο που πρέπει να κερδίσει και να κατακτήσει για να θεωρηθεί ως επιτυχία αυτό που κάνει;

Η επιτυχία έχει πολλά μέτρα και σταθμά και ο καθένας θέτει τα δικά του. Εγώ νιώθω ικανοποίηση όταν αγγίζω τις καρδιές των ανθρώπων, χωρίς να κάνω καμία έκπτωση γι’ αυτό.

Κινείστε σεμνά και «αθόρυβα» στο χώρο με δουλειές που φωτίζουν τα μουσικά δρώμενα της Ελλάδας. Οι τέχνες και ο πολιτισμός μπορούν να φωτίσουν τις μέρες μας;

Η τέχνη και ο πολιτισμός μπορούν να φωτίσουν κάθε γωνιά της ψυχής του ανθρώπου… Αλλά αυτό είναι ένα μυστικό που προσπαθούν επιμόνως να αποσιωπήσουν απομακρύνοντάς μας εντέχνως από την καλλιέργεια και την πνευματικότητα, από φόβο μην καταναλώσουμε καμιά σαχλαμάρα λιγότερη και καταρρεύσει το τραπουλόχαρτο της παγκόσμιας οικονομίας.

Η Μάνα μου

Ένα τραγούδι για το παγκόσμιο σύμβολο της ανιδιοτελούς αγάπης και αυτοθυσίας, τη Μάνα. Στίχοι από ένα σύμπαν λυρικό και σκληρό που στοιχειοθετούν το αρχετυπικό και μαρτυρικό της πρόσωπο. Μουσική που αντλεί τα χρώματά της από το διαχρονικό ελληνικό τοπίο, σύγχρονη και παλιά.

Η Όλγα Δαμάνη, φιγούρα οικεία και κινηματογραφική, δανείζει το πρόσωπο, τα μαλλιά, τα χέρια και το βαθύ της βλέμμα και ενσαρκώνει την εμβληματική εικόνα της μάνας.

Ο Σταύρος Σιόλας σαν μικρότερος γιος αφηγείται ξαπλωμένος στο χώμα σε εμβρυακή στάση τις μνήμες που ανασύρει σε ένα πλάνο που συμβολίζει την έννοια της απώλειας και του απροστάτευτου.

Ο Μανώλης Μητσιάς, φιγούρα πατρική και στωική, κουβαλά στην εικόνα και τη φωνή του το φορτίο μιας Ελλάδας με σπουδαία καλλιτεχνική άνθιση και μεγάλους δημιουργούς. Τους στίχους υπογράφει η Sunny Μπαλτζή.

Περισσότερα για τον ερμηνευτή στο Stavros Siolas Σταύρος Σιόλας Official και το τραγούδι «Η Μάνα μου».