Στιγμές ερασιτεχνικής δημιουργίας μέσα από τους Μορφωτικούς συλλόγους

Με αφορμή/ Ορίζοντας/ Φωτογραφία: Από την παράσταση του “Φον Δημητράκη” που ανέβασε η θεατρική ομάδα του Ηρακλή Βουνού

Στιγμές ερασιτεχνικής δημιουργίας μέσα από τους Μορφωτικούς συλλόγους

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του συνδικαλιστή Χαράλαμπου Κωνσταντίνου, Η ζωή μου όλη παρουσιάζουμε ένα απόσπασμα που αφορά την δράση του Μορφωτικού Συλλόγου του χωριού του που είναι το Βουνό Κερύνειας:

“Η ίδρυση του Συλλόγου Ηρακλής Βουνού [1958] ήταν σημαντικός σταθμός για την αθλητική και πολιτιστική ενασχόληση της νεολαίας του χωριού μας.

[…] Το πρώτο θεατρικό έργο που ανέβασε ο Ηρακλής ήταν η Γκόλφω. Οι κοπέλες της εποχής δεν τόλμησαν να μετέχουν, γι’ αυτό τους γυναικείους ρόλους υποδύθηκαν άντρες: στον ρόλο της Γκόλφως, αν θυμάμαι καλά, έπαιξε ο Γιώρκος Χριστοδούλου και της Σταυρούλας ο Χρυσής του Ανδρέα Μηλιώτη. Τον ρόλο του Τάσου έπαιξε ο Γιώρκος του Κωσταντή Καρακολιού. Το έργο ανέβηκε γύρω στο 1960 και είχε αρκετή επιτυχία, αφού μαζεύτηκε όλο το χωριό για να το δει και τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν, αφού πολλοί ηλικιωμένοι πρώτη φορά έβλεπαν θεατρική παράσταση. Δεν είχαν την πολυτέλεια να έρθουν στη Λευκωσία να δουν θέατρο. Επίσης παρά το ότι η τηλεόραση στην Κύπρο ήρθε το 1957, στο χωριό δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα.

Το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων είχε συνέχεια και τόσο σε μένα όσο και άλλους νεαρούς της ηλικίας μου –αφού ήμασταν πλέον 16-17 χρονών– άρχισαν οι μεγαλύτεροι να μας εμπιστεύονται ρόλους. Ανέβηκαν τα έργα Φον Δημητράκης του Δημήτρη Ψαθά, ένα έργο Κύπριου συγγραφέα που ήταν κωμωδία με βρακοφόρους, μονόπρακτα όπως ο Νευρικός κύριος και Οι τρελοί της εποχής του Ψαθά κ.ά. Σε αυτά τα έργα έπαιξαν και γυναίκες. Θυμάμαι κάποιες: τη Γιαννούλα του Λεοντή, τη Γιωρκούλλα, γυναίκα του Χριστόδουλου Πέτσα, τη Σωτήρα του Γιαννακού, τη Μυροφόρα Α. Μηλιώτη. Στο χωριό μας οι θεατρικές παραστάσεις γίνονταν νύχτα, αλλά με το φως του λουξ.

Θυμάμαι τον ρόλο μου στο Ο νευρικός κύριος, στην αρχή της δεκαετίας του 1960, με το γνωστό «Ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, βγάζει τα λεφτά» κ.ο.κ. Αυτό το μονόπρακτο (που στο τέλος ο δικαστής αθωώνει τον «νευρικό κύριο», γιατί βαρέθηκε να ακούει τη φλύαρη ιστορία) το παίξαμε και στο Περιφερειακό Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ στο Δίκωμο. Δεν θα ξεχάσω που βρεθήκαμε οι ερασιτέχνες ηθοποιοί στη σκηνή με εκατοντάδες θεατές να παρακολουθούν την ξεκαρδιστική κωμωδία. Με αυτό το κωμικό έργο γίναμε τόσο εγώ όσο και οι άλλοι νέοι του Συλλόγου μας γνωστοί στους θεατές των γύρω χωριών που συμμετείχαν στο φεστιβάλ. Αξίζει να αναφέρω πως για να τολμήσουμε να λάβουμε μέρος στο φεστιβάλ μάς έπεισαν αντιπροσωπεία από νεαρούς Δικωμίτες, με επικεφαλής τον Δημήτρη Χριστόφια.

Οι δραστηριότητες του Συλλόγου Ηρακλής επεκτάθηκαν και σε άλλους τομείς, όπως στη δημιουργία χορωδίας. Τα μέλη της είχαν και στολές, για να υπάρχει ομοιομορφία. Συμμετείχαμε με τη χορωδία σε διάφορες εκδηλώσεις και επετειακές γιορτές, όπως χριστουγεννιάτικες, ενδοσωματειακές, 25ης Μαρτίου, 28ης Οκτωβρίου, Πρωτομαγιάς κ.ά. Συμμετείχαμε σε επαρχιακές εκδηλώσεις, όπως η πρωτομαγιάτικη παρέλαση στη Λευκωσία, τραγουδώντας σχετικά τραγούδια στη διαδρομή από την ΠΕΟ στην οδό Στασίνου και την οδό Λήδρας.

Δημιουργήσαμε επίσης χορευτικό συγκρότημα με τη βοήθεια του χοροδιδασκάλου Χαράλαμπου Ππίριλλου από την Άσσια. Μεταξύ άλλων εκδηλώσεων και εμφανίσεων του χορευτικού μας συγκροτήματος, θυμάμαι τη συμμετοχή μας σε εκδήλωση της ΕΔΟΝ στο γήπεδο Γκόουλ, εκεί όπου είναι σήμερα το Δημοτικό Κολυμβητήριο Λευκωσίας.”