«Λουλούδια και σφαίρες», η ταινία των Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και Πανίκκου Χρυσάνθου, σε πρώτη προβολή
Tης
Μαρίας Φράγκου
«Βάζω την πίκρα στην άκρη. Συμπαρίσταμαι στο πόνο»… Και ποιος το λέει αυτό; Ένας άνθρωπος που τα τρυφερά παιδικά του χρόνια τα στιγμάτισε ο πόλεμος και η βία. Ένας άνθρωπος που είδε μπροστά του να ξεκληρίζεται η οικογένεια η δική του και η οικογένεια των φίλων και γειτόνων του…
Ο Γιώργος Λιασής κάνει τον πόνο του αγάπη, τη φρίκη του πολέμου την μετατρέπει σε μία αγωνιώδη προσπάθεια για να επικρατήσει η ειρήνη, να γίνει η Κύπρος κανονικό κράτος και να δεχθεί στις αγκάλες της όλα τα παιδιά της.
Αυτά τα ζητήματα πραγματεύεται η ταινία «Λουλούδια και σφαίρες» που ο θεατής μπορεί να δει σε πρώτη προβολή τη Δευτέρα 13 Ιανουαρίου στις 19:30 στην Καστελιώτισσα.
Ο θεατής θα περπατήσει μαζί με τους συντελεστές της ταινίας στο Παλαίκυθρο, στο σπίτι της οικογένειας Σουππουρή, όπου συντελέστηκε ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Η σφαγή 17 ανθρώπων, ηλικίας από έξι μηνών μέχρι 77 χρόνων από τους Τούρκους…
Ο Γιώργος Λιασής, από τους επιζήσαντες εκείνης της καταστροφής, με πυροβολισμούς που κράτησαν 35 περίπου λεπτά στο κορμί του, αφηγείται στην ταινία την καταστροφή και τις συνέπειες του πολέμου. Συνέπειες που τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν Ε/κ και Τ/κ δεκαετίες τώρα.
Ο θεατής στο οδοιπορικό αυτό θα πάει μέχρι τη Μαράθα. Εκεί, που ένα κενοτάφιο θυμίζει ένα άλλο μεγάλο έγκλημα που έγινε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι, από τους Ε/κ αυτή τη φορά.
Χρόνια τώρα, ο λαός μας μνημονεύει τα θύματα της μισαλλοδοξίας και του σοβινισμού, αποτίει φόρο τιμής στη μνήμη αυτών που έγραψαν με το αίμα τους την ιστορία του τόπου μας. Εκεί, στη Μαράθα, ο Γιώργος Λιασής θα καταθέσει τα λουλούδια της αγάπης, αλλά και του πόνου του, στα θύματα των αθώων Τ/κ αμάχων, που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη θηριωδία των ΕΟΚΑβητατζήδων, σε μια δήθεν πράξη αντεκδίκησης.
Μια μεγάλη στάση στο Παλαίκυθρο
Με τον Γιώργο Λιασή, ο θεατής θα κάνει μια μεγάλη στάση στο σπίτι του Σουππουρή στο Παλαίκυθρο. Και θα ακούσει την ιστορία της εκτέλεσης από τον αφηγητή: «… Οι πυροβολισμοί έπεφταν συνεχώς. Ένιωσα μια σφαίρα στην πλάτη, τις άλλες σφαίρες δεν τις ένιωσα. Κτυπήθηκα συνολικά από 11 σφαίρες: Μία σφαίρα πάνω στο κεφάλι, μία στο λαιμό, μία σε κάθε πλευρά, τρεις κάτω από τη δεξιά ωμοπλάτη και τέσσερις πίσω στην πλάτη. Οι πυροβολισμοί κράτησαν 35’ περίπου.
Οι Τούρκοι μετά τους πυροβολισμούς έφυγαν, αφού εμείς που ήμασταν τραυματισμένοι κάναμε τους νεκρούς. Με πολλές προφυλάξεις σηκώθηκα. Οι αδελφές μου, Χριστίνα και Γιαννούλα, είχαν αιμορραγία. Η αδελφή μου Λένια, η οποία τραυματίστηκε στο δεξιό χέρι, στις φλέβες, επίσης είχε αιμορραγία και ακουμπούσε πάνω στον τροχό του αυτοκινήτου και μετά από πέντε λεπτά έκλεισε τα μάτια της και απέθανε. Τη σκηνή αυτή την θυμάμαι κανονικά και πάντα θα την θυμούμαι.
Οι Τούρκοι όταν έφυγαν πήγαν σε σπίτια τα οποία ήσαν κοντά στο σπίτι του Σουππουρή και έπαιρναν ό,τι νόμιζαν χρήσιμο για αυτούς. Η αδελφή μου Γιαννούλα ήθελε συνέχεια νερό, καθώς και η αδελφή μου Χριστίνα. Με πάρα πολλές προφυλάξεις μπήκα μέσα στο σπίτι και πήρα λίγο νερό για να προσφέρω στις τραυματισμένες μου αδελφές… Πήγα και ξάπλωσα κι εγώ κοντά στις αδελφές μου. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή το θάνατό μου…»
Ο Γιώργος, στην ίδια αφήγηση, που αποτελεί απόσπασμα από αντίγραφο επιστολής τότε, στον ΓΓ του ΟΗΕ, θυμάται το κακό και μνημονεύει τους νεκρούς του: Ιωάννης Μιχαήλ, παππούς μου, 77 χρόνων. Χριστίνα Ιωάννου, γιαγιά μου, 68 χρόνων. Μιχαήλ Ιωάννου, θείος μου, 42 χρόνων. Μαργαρίτα Λιασή, μητέρα μου, 48 χρόνων. Χριστίνα Λιασή, αδελφή μου, 21 χρόνων. Λένια Λιασή, αδελφή μου, 23 χρόνων, αρραβωνιασμένη. Ιλιάδα Λιασή, αδελφή μου, 16 χρόνων. Σωτήρα Γεωργίου, θεία μου, 31 χρόνων. Μαίρη Γεωργίου, ξαδέλφη μου, 7 χρόνων. Γιαννάκης Γεωργίου, ξάδελφός μου, έξι μηνών. Λουκής Νικολάου, αδελφότεκνός μου, 2 χρόνων. Ανδρεάς Σουππουρής, γείτονας, 54 χρόνων. Αρετή Σουππουρή, γυναίκα του Α. Σουππουρή, 38 χρόνων. Γιαννάκης Σουππουρής, υιός, 9 χρόνων. Δημητράκης Σουππουρής, υιός, 4 χρόνων. Ιουλία Σουππουρή, κόρη, 3 χρόνων. Θέκλα Σουππουρή, αδελφή, 60 χρόνων.
Στην Κερύνεια
Ακολούθως θα φτάσουν στην Κερύνεια με τον Χουσεΐν Ακανσόι. Τον Τ/κ συμπατριώτη μας με τα τόσα πολλά θύματα στην οικογένειά του. Τριάντα συγγενείς του έχασαν τη ζωή τους στις σφαγές που έγιναν στην Αλόα, τον Σανταλάρη και τη Μαράθα.
Ο Γιώργος Λιασής θα πατήσει το πόδι του ξανά στο τότε νοσοκομείο και στο θάλαμο που νοσηλεύτηκε για περίπου τρεις μήνες.
Η ταινία πάει στη Λάρνακα και συναντά την αδελφή του Γιώργου, η οποία, επίσης, παιδί, έζησε τη βαρβαρότητα.
Γιατί «Λουλούδια και σφαίρες»; Κάποτε πήγαν στο Παλαίκυθρο Ε/κ και Τ/κ για να καταθέσουν λουλούδια στο σπίτι που έγινε το έγκλημα. Αντιδραστικοί Τ/κ δεν τους άφησαν, λέγοντάς τους πως κανένα έγκλημα δεν έγινε… Κι αυτοί άφησαν τα λουλούδια στο δρόμο…
Ποια ανάγκη προέκυψε για να γίνει τούτη η ταινία; «Μα γιατί θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα πως δεν πρέπει να συμβούν ξανά τέτοια γεγονότα
Τέτοια εγκλήματα να μην επαναληφθούν. Δεν θα αφήσουμε το μίσος να κυριαρχήσει, πρέπει να αγωνιστούμε για την ειρήνη και την κοινή συμβίωση», μας λέει ο Γιώργος Λιασής.
Μήνυμα ειρηνικής συνύπαρξης, λοιπόν. Μήνυμα για ειρήνη από ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο στο πετσί τους και ξέρουν τις συνέπειες. Και δεν θέλουν να τις ζήσει ποτέ ξανά κανένας.
Aκολουθήστε μας στο Google News
