Στόχος να είναι η λύση και όχι τα συνθήματα

Του Μιχάλη Μιχαήλ

Για άλλη μια φορά, μετά το πισωγύρισμα που σημειώθηκε στις διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, βγήκαν στην επιφάνεια τα συνθήματα.

Είναι γεγονός ότι κάποιοι ένιωσαν ανακούφιση από το (μη) αποτέλεσμα, κάποιοι άλλοι απογοητεύτηκαν, ενώ άλλοι ανησύχησαν.

Από εκείνη την ώρα άρχισαν να αναπτύσσονται και πάλι διάφορες ρητορικές για την πορεία και τη γραμμή που θα πρέπει να ακολουθηθεί, προκειμένου να επέλθει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Εχουμε την άποψη ότι τα πλείστα των όσων ακούγονται είναι απλά συνθήματα που δεν έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, συν το ότι είναι και ανεφάρμοστα.

Κατ’ αρχήν είναι σχήμα οξύμωρο, κόμματα που απορρίπτουν τη λύση της Δ.Δ.Ο. ως απαράδεκτη, να εισηγούνται τρόπους επιτυχούς κατάληξης στις συνομιλίες, στη βάση της Δ.Δ.Ο.

Επιπλέον ενώ αυτά τα κόμματα εξέφραζαν χίλιες δυο επιφυλάξεις και στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή έφτασαν στο σημείο κάποιοι εκ των πολιτικών να προσπαθούν να εκφοβίσουν τον κόσμο, το να έρχονται σήμερα και να προτείνουν τρόπους ξεπεράσματος του αδιεξόδου, βάζει σε προβληματισμούς ως προς τις πραγματικές προθέσεις ορισμένων.

Παρόλα ταύτα δεν έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα καμία απολύτως πρόταση που να εξηγεί κατά συγκεκριμένο τρόπο ποια πολιτική θα πρέπει να εφαρμοστεί αλλά κυρίως πώς θα εφαρμοστεί, με ποιο τρόπο, ώστε να φέρει τα ποθητά αποτελέσματα.

Ακούμε για παράδειγμα για αλλαγή στρατηγικής. Αλλαγή στρατηγικής σημαίνει να αφήσουμε το στόχο για ομοσπονδιακή λύση και να πάμε σε κάτι άλλο. Ποιο είναι αυτό το άλλο; Εδώ και 42 χρόνια περιμένουμε να ακούσουμε ποιο είναι αυτό το άλλο.

Να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία, ώστε να νιώσει επιπτώσεις για την πολιτική της στην Κύπρο, λέει μια άλλη πρόταση.

Ωραία, συμφωνούμε. Ποτέ δεν ακούσαμε με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, πώς θα το πετύχουμε. Και ιδιαίτερα τώρα που η Τουρκία του Ερντογάν νιώθει πανίσχυρη και δείχνει να μην της καίγεται καρφί από τις απειλές που δέχεται κυρίως από την Ε.Ε.

Επειδή το Κυπριακό δεν είναι σημερινό πρόβλημα, θέλουμε να θυμίσουμε ότι δοκιμάστηκαν όλες οι μέθοδοι. Από τις πιο μαλακές (που είναι οι συνομιλίες) μέχρι και τις πιο σκληρές.

Θυμίζουμε την περιβόητη ”πρόταξη” επί Σπύρου Κυπριανού, που λέγαμε ότι αν δεν γίνει το α, το β, και το γ, δεν πάμε σε συνομιλίες.

Και πέρασε σχεδόν μια δεκαετία για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες έχοντας και τον κίνδυνο να καταλογιστούν ευθύνες στην πλευρά μας για την ακινησία στο Κυπριακό.

Δοκιμάσαμε και τη μέθοδο με το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα και την πυραυλολογία (S-300) που εκτός από την ένταση που δημιούργησε, οδήγησε τότε και στην έκδοση του χειρότερου ψηφίσματος που εισέπραξε ποτέ η Κύπρος από τα Ηνωμένα Εθνη.

Μία λοιπόν είναι η επιλογή. Η με κάθε τρόπο επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για εξεύρεση λύσης πάνω στις συμφωνημένες αρχές.