Süddeutsche Zeitung: Επιτέλους η Γερμανία να αναλάβει τις ευθύνες της στην Ευρωζώνη

Άρθρο γνώμης της Süddeutsche Zeitung, με τίτλο «Η γλώσσα του χρήματος» αναφέρεται στην κρίση χρέους της Ιταλίας και στην αντιμετώπισή της από τα κράτη της Ευρωζώνης και ειδικότερα τη Γερμανία, με αναφορές και στους χειρισμούς της ελληνικής κρίσης χρέους και ζητά από τη γερμανική κυβέρνηση μια νεα πολίτικη στα θέματα της Ε.Ε.

Όπως αναφέρεται, εξ αφορμής της διαμάχης για τον δημοσιονομικό σχεδιασμό της Ρώμης, ο ομοσπονδιακός ΥΠΟΙΚ Ολαφ Σολτς παρατήρησε ότι το πρόβλημα της Ιταλίας είναι το ιταλικό χρέος. Ως προς αυτό ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός εμφανίζεται σαν καλός μαθητής της Μέρκελ. Η χριστιανοδημοκράτης Καγκελάριος το 2009 είχε αντιδράσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όταν η Αθήνα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού. Ήταν το πρώτο λάθος από άλλα που ακολούθησαν και οδήγησαν στο να μπορεί το ιταλικό χρέος να σημάνει το τέλος του Ευρώ.

Δεν μπορεί, προστίθεται, να κατανοήσει κανείς πόσο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνείται το γεγονός ότι η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Η διαμάχη για τα δημοσιονομικά δεν είναι απλώς διαμάχη για το ότι μια χώρα θέλει να ξοδέψει υπερβολικά πολλά χρήματα ή κάνει λίγες μεταρρυθμίσεις. Για το ότι μια κυβέρνηση δεν τηρεί τους κανόνες, γιατί θέλει να υλοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Το θέμα αφορά το θεμελιώδες ζήτημα αν η υπόσχεση ότι το Ευρώ θα εξομοιώσει τις συνθήκες διαβίωσης μπορεί να τηρηθεί.

Οπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, είναι αλήθεια ότι το δημοσιονομικό πρόγραμμα της Ιταλίας παραβιάζει το πνεύμα του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αλλά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό και το να αγνοεί κάθε ομοσπονδιακή κυβέρνηση από τον Χελμουτ Κολ και μετά ότι οι ισχύοντες κανόνες ενισχύουν την ανισότητα. Επειδή η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ανήκει στους επωφελούμενους, δεν θέλει να αντιληφθεί το πρόβλημα των υπολοίπων. Τα ίδια έκανε και στην ευρωπαϊκή προσφυγική κρίση. Όσο δεν πληττόταν η ίδια, δεν είχε κατανόηση για την Ιταλία, που ζητούσε αλληλέγγυα κατανομή των προσφύγων. Μόνον όταν εισήλθαν στη χώρα εκατοντάδες χιλιάδες, κατάλαβε το Βερολίνο τις ανησυχίες.

Τώρα, σημειώνεται, στην Ιταλία κυβερνά ένας συνασπισμός, που συνδέει τα δεξιά εθνικιστικά με αριστερά λαϊκιστικά όνειρα και έχει σκοπό να προβοκάρει. Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την επιμονή της Ρώμης στον προϋπολογισμό της ως εκβιασμό του τύπου: Ή θα πληρώσετε ή θα καταστραφεί το Ευρώ. ‘Η μπορεί να την ερμηνεύσει λέγοντας ότι η Ιταλία ζητά τώρα ανενδοίαστα όσα η Μέρκελ αρνείται στον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν, δηλαδή έναν αναδιανεμητικό μηχανισμό εντός του Ευρώ από τους ισχυρούς στους ασθενέστερους. Η Ιταλία μιλάει τη γλώσσα που καταλαβαίνει το Βερολίνο: τη γλώσσα του χρήματος.

Ο Μακρόν, συνηγορώντας σε φιλικούς τόνους, ξεκαθάρισε ότι η διάλυση των χωρών της Ευρωζώνης πρέπει να σταματήσει και κατέθεσε τις ιδέες του. Η Μέρκελ πρώτα τις αρνήθηκε χαμογελαστά και μετά τις έβαλε στην άκρη. Τώρα όμως, λόγω της Ιταλίας, δεν μπορεί πια να ξεφύγει από το να σοβαρευτεί. Το Βερολίνο πρέπει να πάρει θέση για το αν θέλει να λύσει το ζήτημα της διανομής στην Ευρωζώνη.

Όχι, δεν είναι η επιβράβευση της Ρώμης το ζήτημα. Δεν πρέπει όμως να αποτελέσει νέα δικαιολογία για απραξία. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να εξηγήσει επιτέλους στους πολίτες τι τους περιμένει. Το αδύναμο Ευρώ χαρίζει στους Γερμανούς τεράστια άνθηση εξαγωγών. Για τις ασθενέστερες χώρες όμως το Ευρώ είναι υπερβολικά ισχυρό και δημιουργούν χρέη. Τα κράτη διαλύονται. Αυτό δεν σταματάει με το να αναγκάζει ο ισχυρός τον αδύναμο να εφαρμόσει λιτότητα. Το ζήτημα είναι, εκείνος που κερδίζει πολλά να επιτρέψει να επωφεληθούν και οι υπόλοιποι.

Κάποτε στη Γερμανία καθιερώθηκε γι’ αυτόν τον σκοπό η δημοσιονομική εξισορρόπηση των κρατιδίων και μια εξισορρόπηση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Το αν θα οργανωθεί κάτι παρόμοιο στην Ευρωζώνη όσον αφορά έναν προϋπολογισμό ή μια ασφάλιση ανέργων είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αλλά η σχετική συζήτηση πρέπει να διεξαχθεί στη Γερμανία. Κι όποιος δεν το θέλει αυτό πρέπει να το πει – και να εγκαταλείψει το Ευρώ.