Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Οδυσσέα για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στην εφηβική του ηλικία

  • «Κανένας δεν επιλέγει τον θύτη του»
  •  Η εξομολόγηση ενός άνδρα για τα όσα ανατριχιαστικά  βίωσε στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας

Αναμφίβολα, κανένα ελαφρυντικό δεν μπορεί να αναγνωριστεί για τους δράστες στις υποθέσεις βιασμών και άλλων σεξουαλικών κακοποιήσεων, που έστω και με καθυστέρηση αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό. Και φαίνεται ότι αυτές οι αποκαλύψεις όσο περνά ο καιρός όλο και θα πληθαίνουν, αφού τα θύματα άρχισαν πλέον να βρίσκουν τη δύναμη και να λύνουν τη σιωπή τους.

Αν όμως οι γυναίκες – θύματα βρήκαν και βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν δημόσια, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους άντρες (και είναι πολλοί) που σε κάποιο στάδιο της ζωής τους, και ιδιαίτερα στην παιδική τους ηλικία, βίωσαν τη σεξουαλική κακοποίηση σε όλες τις μορφές της. Κι αυτό έχει προφανώς την αιτία του στο γεγονός ότι αισθάνονται ότι η κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη να αποδεχτεί και να κατανοήσει έναν άντρα που έχει βιαστεί από κάποιον άλλον άντρα. Δυστυχώς, στη συνείδηση των ανθρώπων η σεξουαλική κακοποίηση είναι ταυτισμένη με τη γυναίκα – θύμα και τον άντρα – θύτη.

Είναι, όμως, πραγματικά συγκλονιστικός ο σπαραγμός ενός άντρα την ώρα που εξομολογείται τέτοιου είδους βιώματά του. Σ’ αυτήν την κατηγορία των θυμάτων ανήκει και ο Οδυσσέας (το όνομα, για ευνόητους λόγους, είναι εικονικό). Ένας 46χρονος σήμερα άντρας που περιλαμβάνεται στον μακρύ κατάλογο θυμάτων που κατέφυγαν στη Ράνια Ευριπίδου (το πρώτο θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στην Κύπρο που όχι μόνο κατήγγειλε τον θύτη της και κατάφερε, μετά από πολύχρονο αγώνα, να τον κλείσει στη φυλακή, αλλά μίλησε και δημόσια για το προσωπικό της βίωμα) ζητώντας να περιληφθεί στις εκατοντάδες κούκλες/κούκλους που φτιάχνονται αυτή την περίοδο στα πλαίσια της πρωτοβουλίας που είχε η κα Ευριπίδου για τη διοργάνωση της εκδήλωσης «Φιλοξένησε και ΕΣΥ μια ψυχή» που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Μάιο.

«Δεν είναι εύκολο να γυρίζεις τη μνήμη 20-30 χρόνια πίσω και να ξαναφέρνεις στο νου κάτι πολύ δυσάρεστο που στιγμάτισε όλη σου τη ζωή και ανέτρεψε όλα σου τα όνειρα. Θέλω όμως να καταλάβει ο κόσμος ότι ποτέ το θύμα, γυναίκα ή άντρας, δεν επιλέγει τον θύτη του, αλλά ο πάντα θύτης βρίσκει το θύμα του…» μας λέει ο Οδυσσέας και μέσα από την αφήγησή του αφήνει να αποπνέεται όλος ο πόνος και η φρίκη που κουβαλά όλα αυτά τα χρόνια. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι βίωσε με το χειρότερο τρόπο τη σεξουαλική κακοποίηση σε μια στιγμή δύσκολη της ζωής του, τότε δεν μπορεί παρά να νιώσει σε όλη του την έκταση τον σημερινό ψυχικό του κόσμο.

Η αθωότητα της εφηβείας οδήγησε σε ομαδικό βιασμό

Τα βάσανα αυτού του ανθρώπου ξεκίνησαν στα τρυφερά χρόνια της εφηβείας, όταν ενώ βρισκόταν σε διακοπές με τη θεία του στη Λάρνακα, η μητέρα του τού ανακοίνωσε ότι ο πατέρας του είχε διαγνωστεί με καρκίνο κι ότι οι γιατροί τού έδιναν 6 μήνες ζωής. Αυτό τον έκανε να χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Έμεινε όμως στη Λάρνακα, γιατί ήδη ο πατέρας του υποβαλλόταν σε θεραπείες.

«Ήταν η ημέρα των γενεθλίων μου, έκλεινα τα 17… Ημέρα Πέμπτη… Ώρα μη με ρωτήσεις, είναι το μόνο που κατάφερα να ξεχάσω, γιατί εκείνη την ημέρα σταμάτησε ο χρόνος, ήταν σαν να είχα πεθάνει… Εκείνο το βράδυ βγήκα με τα ξαδέλφια μου και πήγαμε σε ένα παραλιακό κλαμπ. Ήμουν στην εφηβεία, αλλά τότε επέτρεπαν εύκολα την είσοδο στους ανήλικους. Σε κάποια στιγμή τα ξαδέλφια μου έφυγαν, αλλά εγώ έμεινα επειδή μου άρεσε το περιβάλλον. Δεν έπινα, όπως και τώρα δεν πίνω, αλλά εκείνη τη νύχτα ήπια ένα ποτό. Όπως ήμουν μόνος μου με πλησίασαν τρεις νεαροί και με έπιασαν κουβέντα… από πού ήμουν και τέτοιες ερωτήσεις. Όταν είπα καληνύχτα και ξεκίνησα να φύγω, προθυμοποιήθηκαν να με πάρουν με το αυτοκίνητό τους για να μην πληρώσω ταξί μέχρι το ξενοδοχείο που μέναμε. Κι έτσι, χωρίς να υποψιαστώ τι θα ακολουθούσε, άρχισε το μαρτύριό μου».

Τον οδήγησαν πίσω από ένα ερημωμένο παραλιακό ξενοδοχείο «κι όταν ρώτησα γιατί σταματήσαμε εδώ, χωρίς πολλές κουβέντες με άρπαξαν και οι τρεις και μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκα χωρίς ρούχα… Μου έκλεισαν το στόμα και άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να με βιάζουν και σταμάτησαν μόνο όταν, χωρίς να το καταλάβω, μου προκάλεσαν φυσική ανάγκη… κάτι που με γλίτωσε από τη μανία τους, γιατί, αν δεν συνέβαινε αυτό, είμαι σίγουρος ότι θα συνέχιζαν να με κακοποιούν… Μπορεί και να με σκότωναν… Δεν είχα τη μυϊκή δύναμη να αντισταθώ σε αυτά τα κτήνη που ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία και γεροδεμένοι».

Όση ώρα ξεδίπλωνε τη μνήμη και μοιραζόταν μαζί μας τα όσα βίωσε στα χέρια των θυτών του, ο Οδυσσέας δεν σταμάτησε να κλαίει και να ζητά συγγνώμη που δεν μπορούσε να παραμείνει ήρεμος, αφού ένιωθε ότι ξαναζούσε εκείνες τις φρικτές στιγμές που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή του.

Οι θύτες του τον εγκατέλειψαν εκεί στην ερημιά ολόγυμνο και φεύγοντας του έκλεψαν το πορτοφόλι και ό,τι άλλο είχε. «Φώναζα για βοήθεια, αλλά ποιος να με ακούσει μέσα στην ερημιά… Δεν ήξερα τι να κάνω, πού να πάω, χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτε. Βρήκα τη δύναμη και σύρθηκα λίγο, ώσπου βρήκα ένα παλιό χαλάκι της θάλασσας. Το πήρα και το τύλιξα γύρω μου και περπάτησα μέχρι που βγήκα στον κύριο δρόμο και βρήκα ταξί. Ήμουν σε κακό χάλι, αλλά επειδή ντρεπόμουν να πω τι ακριβώς μου είχε συμβεί, του είπα ότι με λήστεψαν».

Η μάνα του τού ζήτησε να μείνει στη σιωπή του

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, διαλυμένος σωματικά και ψυχικά, βρήκε το θάρρος και ανέφερε στη θεία του ό,τι του είχε συμβεί. Πήγαν για καταγγελία στην Αστυνομία, αλλά εκεί του είπαν ότι επειδή ήταν ανήλικος, θα έπρεπε να ενημερωθούν οι γονείς του κι αυτοί να κάνουν καταγγελία.

«Όμως δεν ήθελα, γιατί σκεφτόμουν το πολύ αυστηρό περιβάλλον που χαρακτήριζε την οικογένειά μου και κυρίως τον πατέρα μου που ήταν στα τελευταία του κι αν άκουγε κάτι τέτοιο, δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν».

Έξι μήνες αργότερα πέθανε ο πατέρας του κι αυτό, σε συνδυασμό με το δικό του φρικτό βίωμα που τον έκανε να σιχαίνεται τον εαυτό του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, συνέβαλαν στο να παραμείνει στη σιωπή του.

«Χρόνια παλεύω να καθαρίσω αυτόν το λεκέ από το σώμα και την ψυχή μου, αλλά δεν τα κατάφερα… Ακούω συχνά να μιλούν για βιασμούς γυναικών και παιδιών, αλλά ποτέ ανδρών κι αυτό είναι άδικο, γιατί συμβαίνει και κανένας δεν νοιάζεται να το ακούσει. Ξέρω όμως ότι με καταλαβαίνουν μόνο όσοι έζησαν παρόμοιες καταστάσεις».

Το μυστικό του ο Οδυσσέας το αποκάλυψε στη μητέρα του λίγο καιρό πριν φύγει κι αυτή από τη ζωή και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με κλάμα. «Μου ζήτησε να μην ξαναμιλήσω ποτέ γι’ αυτό το πράγμα…» μας είπε.

Και βέβαια δεν μίλησε ποτέ, ούτε στην οικογένεια που δημιούργησε κάποια χρόνια μετά, για να μην προκαλέσει προβλήματα, κυρίως στο παιδί του.

Χρήστος Χαραλάμπους

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy