Συνεχίζουμε τον αγώνα για την Ειδική Εκπαίδευση

Της
Λίζας Καννάουρου*

 

Ειδική εκπαίδευση: ο φτωχός συγγενής της εκπαίδευσης; O τελευταίος τροχός της αμάξης; Λειτούργημα; Επάγγελμα;

Αν πρέπει εγώ να δώσω απάντηση, η απάντησή μου είναι: λειτούργημα, αγάπη, σεβασμός. Συναισθήματα που σαν ειδικός εκπαιδευτικός τα προσφέρω άφθονα στους μαθητές και μαθήτριές μου και τα εισπράττω, παρόλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Τα προβλήματα και οι δυσκολίες στον κλάδο μας πολλά, το πάθος μας όμως μεγαλύτερο για να συνεχίσουμε να διεκδικούμε και να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των παιδιών που είναι ενταγμένα στην ειδική εκπαίδευση αλλά και των ειδικών εκπαιδευτικών τους.

Αν το Υπουργείο Παιδείας αποφάσιζε να επενδύσει στην Ειδική Εκπαίδευση, σίγουρα το «κέρδος» θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την επένδυση. Αντί αυτού όμως, βλέπουμε ένα υπουργείο τα τελευταία χρόνια να προσπαθεί απεγνωσμένα να συγκρατήσει τα «έξοδα» στον κλάδο, μέσα από τη μείωση είτε των συνοδών των παιδιών, είτε των κονδυλίων της Ειδικής, είτε των εκπαιδευτικών των παιδιών. Προτίμησαν, στο ΥΠΠΑΝ, να μην ακούνε και να τοποθετήσουν την Ειδική Εκπαίδευση στο περιθώριο.

Εθελοτυφλούν ακόμα και στις νομοθεσίες. Παραθέτω ένα μέρος από τη νομοθεσία της Ειδικής Εκπαίδευσης:

(2) Το Υπουργικό Συμβούλιο μεριμνά:

(α) Για την πρόσληψη του αναγκαίου επιστημονικού και άλλου προσωπικού,

(β) για την εξασφάλιση κάθε άλλης αναγκαίας επιστημονικής ή/και άλλης υπηρεσίας,

(γ) για τον εφοδιασμό των χώρων στους οποίους παρέχεται η ειδική αγωγή και εκπαίδευση με όλα τα απαραίτητα σύγχρονα εκπαιδευτικά ή/και άλλα μέσα και εξοπλισμό, γενικό ή ατομικό, για να καλυφθούν οι ειδικές ανάγκες κάθε παιδιού,

(δ) για την ύπαρξη στους χώρους στους οποίους παρέχεται η ειδική αγωγή και εκπαίδευση όλων των απαραίτητων διευκολύνσεων για απρόσκοπτη διακίνηση, δραστηριοποίηση, εξάσκηση, ψυχαγωγία και γενικά για την ικανοποίηση των ατομικών αναγκών κάθε παιδιού, στα πλαίσια της έννοιας της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης.

Παραθέτω κάποιες από τις πάγιες θέσεις που διεκδικούμε για την Ειδική Εκπαίδευση:

– Αύξηση των οργανικών θέσεων (μονιμοποιήσεις) σε όλες τις ειδικότητες της Ειδικής Εκπαίδευσης

– Αύξηση των ωρών Ειδικής Εκπαίδευσης και Λογοθεραπείας σε τουλάχιστον δύο διδακτικές περιόδους για κάθε εγκεκριμένο/η μαθητή/ρια

– Οι ώρες διακίνησης των ειδικών εκπαιδευτικών να θεσμοθετηθούν και όχι να αφαιρούνται από το χρόνο των θεραπειών των παιδιών

– Ρύθμιση του ανώτατου και κατώτατου αριθμού παιδιών στις εκπαιδευτικές μονάδες και αύξηση του αριθμού των σχολικών συνοδών, τόσο στις ειδικές μονάδες όσο και στις σχολικές μονάδες

– ∆ιασφάλιση των κτιριακών εγκαταστάσεων για τις ανάγκες της Ειδικής Εκπαίδευσης σε όλες τις σχολικές μονάδες. Περαιτέρω βελτίωση της υφιστάμενης υλικοτεχνικής υποδομής για την παροχή ποιοτικής Ε.Ε. και λογοθεραπείας.

∆ιαβάζω τη νομοθεσία ξανά και ξανά, το φτωχό μου μυαλό δεν μπορεί να το συλλάβει. Τα πράγματα είναι απλά, αλλά για κάποιους αδιάφορα. Αν εφαρμόζονταν οι νομοθεσίες, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα ειδικά για τους μαθητές και μαθήτριές μας. Οι αρμόδιοι φορείς όμως έχουν αποτύχει. Έχουν αποτύχει στο να εφαρμόσουν τις νομοθεσίες που έχουν ψηφίσει ή αρνούνται να τις εφαρμόσουν για καθαρά οικονομικούς λόγους.

Αυτό που δεν τους πέρασε από το μυαλό είναι ότι εμείς της Ειδικής Εκπαίδευσης, έστω και στο περιθώριο που μας έχουν αφήσει, σημειώνουμε τα σημαντικά στοιχεία. Στοιχεία με αξιοπρέπεια και ήθος για τον κλάδο μας. Σαν γίγαντας, λοιπόν, σηκωνόμαστε και διεκδικούμε. Πλάι μας, όλα αυτά τα χρόνια, η Προοδευτική Κίνηση ∆ασκάλων και Νηπιαγωγών. Ενωμένοι δυναμώνουμε τη φωνή μας, συνεχίζουμε στο δρόμο της διεκδίκησης.

∆ύναμή μας οι εκπαιδευτικοί!

* Λογοπαθολόγος – Λογοθεραπεύτρια, μέλος Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λεμεσού