Συνειδητά στις κάλπες, οργανωμένα στον αγώνα

Είναι σημαντικό εξ’ αρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές διαφωνίες, όπως προκύπτει και από τον κύριο κορμό της παρέμβασης, ο καθένας έχει το δικαίωμα στην άποψη, στην πολιτική επιλογή και επιπρόσθετα την υποχρέωση – ας μου επιτραπεί – να την εκφράσει και μέσα από την ψήφο του.

 

Από τα πολλά, ωστόσο, που κατακλύζουν τον δημόσιο διάλογο όλο αυτό το διάστημα, 3 (four*) είναι τα βασικά επιχειρήματα στα οποία «κολλά» και αντιτίθεται η δική μου λογική, ή τουλάχιστον αυτά είναι που θεωρώ ότι χρήζουν σοβαρού αντίλογου.

 

1) Ο ΔΗΣΥ είναι ένα εκ των δύο μεγάλων –και εκλογικά- κομμάτων. Επομένως πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που θα επιλέξουν να ψηφίσουν ΔΗΣΥ. Μέχρι εδώ καμιά αντίρρηση. Είτε γιατί εκεί ταυτίζονται ιδεολογικοπολιτικά (σε κάποια από τις πολλές «τάσεις»), είτε συμφωνούν στα κύρια παρά τις επιμέρους διαφωνίες, είτε επικροτούν την πολιτική πρακτική και το κυβερνητικό πεπραγμένο του κόμματος. Πολιτική διαφωνία μεν, καμιά αντίρρηση δε. Εκεί που «κλωτσά» η επιλογή ΔΗΣΥ είναι όταν αυτή περνά μέσα από την επιλογή του «εκλεκτού, τίμιου, νέου, άφθαρτου» κοκ υποψήφιου του ΔΗΣΥ που θα φέρει την αλλαγή και την ελπίδα. Χάριν συζήτησης να δεχτούμε ότι δεν είναι όλοι οι υποψήφιοι του ΔΗΣΥ (αλλά και των υπολοίπων κομμάτων) στο ίδιο πολιτικό αλλά και ηθικό επίπεδο.

 

Αυτό που θα πρέπει να απαντηθεί είναι σε ποιο βαθμό είναι διαφοροποιημένος ο οποιοσδήποτε από τις βασικές πολιτικές του κόμματος με το οποίο κατέρχεται και ποια η δυνατότητα αλλαγής της κομματικής γραμμής αλλά και ενδεχόμενα διαφοροποίησης στο μέλλον σε μια ψηφοφορία στη Βουλή. Αν ο βαθμός διαφοροποίησης είναι μεγάλος εύλογα διερωτάται κανείς γιατί επιλέγει να κατέλθει με το κυβερνών κόμμα και ποιος είναι που προσπαθεί περισσότερο να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους: Ο υποψήφιος ή το κόμμα; Αν από την άλλη, με την πιο λογική οδό, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι διαφοροποιήσεις είναι μηδαμινές μπροστά στη μεγάλη εικόνα, τότε θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο, ότι κάθε ψήφος σε οποιοδήποτε υποψήφιο του ΔΗΣΥ είναι πρώτα ψήφος στον ΔΗΣΥ, την κύρια έκφραση της αστικής τάξης, το κόμμα του εθνικισμού και του γριβισμού, το κόμμα της ΘΕΣΜΙΚΗΣ διαφθοράς, του ΘΕΣΜΙΚΟΥ ρατσισμού και όλων αυτών που βιώνουμε την τελευταία 8ετία.

 

2) Αποτελεί «τάση» και «μόδα» η πλήρης απαξίωση και ισοπέδωση των πολιτικών κομμάτων, άλλοτε των «παραδοσιακών» – όπως αρέσκεται να κατηγοριοποιούνται- και άλλοτε όλων, οριζόντια, γενικά και αόριστα. Το να καταδεικνύονται παθογένειες τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και των πολιτικών κομμάτων είναι και καλοδεχούμενο και απαραίτητο αν θέλουμε να βελτιώσουμε την πολιτική ζωή στην Κύπρο. Ωστόσο αυτή η λογική που περιγράφεται πιο πάνω «νοσεί» ιδιαίτερα. Το κύριο πρόβλημα της συλλογιστικής αυτής είναι το γεγονός ότι επί της ουσίας της στρέφεται τελικά ενάντια στη συλλογικότητα την ίδια.  Ενάντια στον όρο και τον πυρήνα της ιδέας της οργάνωσης, της συναντίληψης, της συλλογικής σοφίας και του συλλογικού αγώνα, της ενότητας και προώθησης των ταξικών –και άλλων κοινωνικών- συμφερόντων. Εν τέλει στο ίδιο το δικαίωμα της οργάνωσης των πολλών και των μη προνομιούχων σε έναν πολιτικό σχηματισμό-κόμμα, την ανώτερη δηλαδή μορφή οργάνωσης και πολιτικής εκπροσώπησης. Η πλήρης απαξίωση των κομμάτων γενικά και αόριστα, στρέφεται ενάντια στην λογική οργάνωσης, με μητρώο μελών, με λογοδοσία σε μέλη και ψηφοφόρους, στις πολιτικές επιλογές στη βάση μιας κοινής ιδεολογικής τοποθέτησης, συλλογικών αποφάσεων, επιστημονικής και εξειδικευμένης επεξεργασίας κοκ.

 

Τα κόμματα θα πρέπει να κρίνονται αν πράττουν όλα αυτά και πώς τα εφαρμόζουν, όχι όμως γιατί απλά είναι κόμματα. «Νοσεί» επιπλέον και όταν στη βάση αυτού του συλλογισμού προωθούνται «νέα, άφθαρτα» κινήματα και σχηματισμοί ή ανεξάρτητοι και/ή μονοθεματικοί υποψηφίοι. Το επόμενο κοινοβούλιο θα κληθεί να επεξεργαστεί και να ψηφίσει τεράστιο όγκο νομοθεσιών που θα αφορούν το σύνολο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Ποιο είναι λοιπόν το κριτήριο που μας διασφαλίζει τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει ένας ανεξάρτητος υποψήφιος ή ένας νεοφανής ή/και μονοθεματικός σχηματισμός. Πάνω σε ποια ιδεολογική βάση θα λειτουργήσουν, ποιος μηχανισμός θα έχει την ευθύνη για την εξειδικευμένη και ολοκληρωμένη επεξεργασία θέσεων; Αρκεί το «καλός άνθρωπος, πετυχημένος επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης, νέος και έντιμος»; Επομένως, είτε όλοι αυτοί για να λειτουργήσουν σωστά θα πρέπει να λειτουργήσουν όπως ένα κόμμα, είτε θα εξαρτάται η ερμηνεία της ψήφου που έλαβε από τους πολίτες, από την κρίση ενός και μόνο ατόμου σε ένα θέμα που δεν είχε ποτέ θέση, είτε στο εκάστοτε ξημέρωμά του. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να πούμε ότι ο τρόπος με τον οποίο κατηγορούνται και λοιδορούνται κομματικά στελέχη εμπεριέχει τουλάχιστον ασέβεια αλλά και μια ανεξήγητη υπεροψία. Μιλώντας τουλάχιστον για το ΑΚΕΛ, προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω με ποια ιδιότητα μπορεί ο καθένας να βλέπει αφ’ υψηλού, να χλευάζει και να υποτιμά άτομα τα οποία έχοντας κάνει συνειδητή επιλογή ένταξης στον πολιτικό αγώνα, με εθελοντική δουλειά, στον ελεύθερο και μη χρόνο τους, αποφασίζουν να υποτάξουν το εγώ στο εμείς για το συλλογικό καλό, τουλάχιστον όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται. Και είναι διπλά εκνευριστικό και ανεξήγητο αυτό να συμβαίνει από άτομα που το πιθανότερο είναι αυτή η απαξίωση να είναι και η μοναδική τους πολιτική πράξη.

 

3) Δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή η αποχή. Χιλιοειπωμένα και επαναλαμβανόμενα. Αλλά δυστυχώς όχι αυτονόητα. Δεν είναι επιλογή γιατί δεν αλλάζει τίποτα. Δεν έχει επαναστατικό, προοδευτικό ή θετικό πρόσημο. Είτε απέχει είτε συμμετέχει κανείς, το επόμενο κοινοβούλιο θα αποτελείται από 56 βουλευτές. Επομένως, όσο τετριμμένο και αν είναι, θα αποφασίσουν αυτοί που θα συμμετέχουν και για αυτούς που θα απέχουν. Δεν είναι επιλογή γιατί δίνει χώρο στο κυβερνητικό στρατόπεδο να την εργαλειοποιήσει, να ερμηνεύσει τα ενισχυμένα ποσοστά του ως επικρότηση των πολιτικών του. Γιατί δίνει χώρο σε φασιστικά μορφώματα να εισέλθουν και μάλιστα ενισχυμένα στο κοινοβούλιο. Δεν είναι επιλογή γιατί αποτελεί ξεκάθαρη περιφρόνηση των αγώνων που δόθηκαν για να κατακτηθεί το δικαίωμα στην οργάνωση, στην εκπροσώπηση, στην ελεύθερη ψήφο και στην δημοκρατία. Είναι περιφρόνηση της έγνοιας των πολλών να βελτιώσουν την θέση τους σε ένα άδικο και εκμεταλλευτικό σύστημα. *(four) Καμιά ψήφος σε ναζί. Χωρίς άλλο σχόλιο.

 

Όπως σε κάθε εκλογική μάχη, έτσι και την Κυριακή, ο καθένας θα πρέπει να αναμετρηθεί με τη συνείδησή του. Θεωρούμε αναγκαίο και υγιές ο καθένας να προσέλθει στην κάλπη και να καταθέσει ψήφο στη βάση ιδεολογικών αρχών και ταξικής τοποθέτησης. Στη βάση της ιστορίας, των δειγμάτων γραφής που έχει να επιδείξει ο καθένας, αλλά και των θέσεων που διατυπώνει για το σήμερα και το αύριο. Οι επερχόμενες εκλογές έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Πολλά είναι τα διακυβεύματα, ορισμένα εκ των οποίων είναι ζωτικής – δυστυχώς – σημασίας. Θεωρούμε αναγκαίο και κοινωνικά ωφέλιμο από αυτή την εκλογική μάχη να βγει ενισχυμένο το ΑΚΕΛ.

 

Το κόμμα της Αριστεράς και των πανανθρώπινων ιδανικών, το κόμμα των εργαζομένων, το κόμμα της 95χρονης -με λάθη και παραλείψεις- αλλά τιμημένης και γεμάτης αγώνες και θυσίες ιστορίας, το κόμμα της ελπίδας για επανένωση και ειρηνική συμβίωση, το κόμμα που θα είναι βραχίονας της απαραίτητης προοδευτικής αλλαγής στην διακυβέρνηση του τόπου, το κόμμα του αύριο.

 

Του ΤΩΡΑ και του ΠΑΝΤΑ. ΠΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ!

 

Χρυσόστομος Μωυσέως Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ