Συνέντευξη-Κυριάκος Σωτηρίου: Ο αγωνιστής, ο άνθρωπος – «Είχαμε χαρτί με μια κόκκινη βούλα…»

• Μακάρι να γίνουν οι συµµαχίες που χρειάζονται, ώστε η Αριστερά να καταλάβει τη θέση που της ανήκει, διότι βλέπουµε καθηµερινά πού οδηγούµαστε µε την παρούσα κυβέρνηση
• ∆ιαβάζω τη «Χαραυγή» καθηµερινά από την πρώτη µέρα της κυκλοφορίας της. Κάθε πρωί ξυπνώ γύρω στις 5, πηγαίνω για περπάτηµα και επιστρέφω για να πάρω το πρωινό µου και να διαβάσω την εφηµερίδα
• Είχαµε χαρτί µε µία κόκκινη βούλα, που έδειχνε ότι ήµαστε αριστεροί. Ήµασταν σταµπαρισµένοι, ενώ η ταυτότητα έγραφε πάνω «Communist» (κοµµουνιστής)
• Οι νέοι σήµερα έχουν πολλές επιλογές. Εµείς τότε είχαµε ένα σινεµά, µία ταβέρνα και µέχρι εκεί, αλλά ο κόσµος πάλευε για κάτι καλύτερο.

Του Κυριάκου Λοΐζου

Καθισµένος µε σοβαρότητα και ανυποµονησία, έχοντας δίπλα του το καλαθάκι µε τα φύλλα της αγαπηµένης του «Χαραυγής», ο Κυριάκος Σωτηρίου ξεκίνησε τη συζήτηση από µία αγαπηµένη του συνήθεια, την ανάγνωση.

«∆ιαβάζω τη “Χαραυγή” καθηµερινά από την πρώτη µέρα της κυκλοφορίας της, πριν από πολλά πολλά χρόνια. Κάθε πρωί ξυπνώ γύρω στις 5, πηγαίνω για περπάτηµα και επιστρέφω για να πάρω το πρωινό µου και να διαβάσω την εφηµερίδα», είπε ο Κυριάκος Σωτηρίου, δείχνοντας µε καµάρι τις ήδη διαβασµένες σελίδες.

Ο ίδιος, ενεργό µέλος του κινήµατος της Αριστεράς από το τέλος του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου και ύστερα, εντάχθηκε σε µορφωτικό σύλλογο του Κινήµατος και το 1949 έγινε δόκιµο µέλος του ΑΚΕΛ και στη συνέχεια τακτικό µέλος. «Τότε η Αριστερά, γενικά, αλλά και το κόµµα ειδικά, είχε µεγάλη επιρροή στον κόσµο, καθώς µιλάµε για την περίοδο αµέσως µετά τον Β’ Π.Π. Η δική µου δράση ξεκίνησε µπαίνοντας στην ΑΟΝ (Ανορθωτική Οργάνωση Νεολαίας), µέχρι τον ∆εκέµβριο του 1955 όταν το ΑΚΕΛ κηρύχθηκε παράνοµο».

Η σύλληψή του από τους αποικιοκράτες και η «κόκκινη βούλα»

Στο «πνεύµα» της εποχής, ο κ. Σωτηρίου συνελήφθη εκείνη τη χρονιά µαζί µε τα υπόλοιπα 135 µέλη του κόµµατος και οδηγήθηκε αρχικά στα κρατητήρια της ∆εκέλειας και στη συνέχεια, λόγω της απόδρασης δύο στελεχών του κόµµατος, µεταφέρθηκε µε τους υπόλοιπους στις Κεντρικές Φυλακές στη Λευκωσία την Πρωτοχρονιά του 1956.

«Τον Απρίλη του ίδιου χρόνου µάς πήγαν στην Πύλα, ενώ είχε προηγηθεί και η απόδραση του Εζεκία Παπαϊωάννου. Μείναµε εκεί µέχρι την απόλυσή µας, περί τα τέλη Ιουλίου, αρχές Αυγούστου».

Όταν βγήκε από τις φυλακές, ο Κυριάκος Σωτηρίου, όπως και χιλιάδες άλλοι, κουβαλούσε τη «ρετσινιά» του αριστερού, ενώ η κόκκινη βούλα µόνο σχήµα λόγου δεν ήταν. «Είχαµε χαρτί µε µία κόκκινη βούλα, που έδειχνε ότι ήµασταν αριστεροί. Ήµασταν σταµπαρισµένοι, ενώ η ταυτότητα έγραφε πάνω “Communist” (κοµµουνιστής)», πρόσθεσε, σαν η ιστορία να ζωντανεύει ξανά µέσα από τα χείλη ενός κυνηγηµένου.

«Κρυφά τα βράδια οργάνωνα συνεδρίες στο σπίτι µου»

Μετά την περιπέτεια της φυλάκισής του, ο άγρυπνος αγωνιστής είχε ως πρώτο µέληµα να επανασυνδεθεί µε την οµάδα του. Όπερ και εγένετο.

«Έγινα γραµµατέας της οµάδας, ωστόσο για µεγάλο διάστηµα ήταν πολύ δύσκολο να οργανώσω συνεδρίες και συναντήσεις λόγω της απαγόρευσης. Όµως κρυφά τα βράδια οργάνωνα συνεδρίες στο σπίτι µου, καθώς ήταν επικίνδυνα τα πράγµατα. Παίρναµε τα έγγραφα µε τα ποδήλατα, τα κρύβαµε, και έτσι οργανωνόταν το Κίνηµα».

Τα επόµενα χρόνια έγινε γραµµατέας της τοπικής οµάδας του Αγίου ∆οµετίου, µέλος της Επαρχιακής Επιτροπής και συνάµα αναπληρωµατικό µέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΑΟΝ, ενώ διετέλεσε και καθοδηγητής της χορωδίας της Οργάνωσης.

Σκάλισε την καρέκλα του Μακαρίου στο Προεδρικό

Εν µέσω της πλούσιας και οµολογουµένως επικίνδυνης δράσης του, ο Κυριάκος Σωτηρίου ασκούσε και το επάγγελµά του, αυτό του σκαλιστή. Με εµφανή τα «σηµάδια» της υψηλής τεχνικής, σκαλιστά έπιπλα κοσµούν το ζεστό δωµάτιό του. «Όλα αυτά είναι δικά µου, ήταν η δουλειά µου, είναι η τέχνη µου. Σκάλισα πολλά έπιπλα στο Προεδρικό Μέγαρο, ενώ έφτιαξα και την καρέκλα όπου καθόταν ο Μακάριος στο γραφείο του στο Προεδρικό», είπε ο κ. Σωτηρίου, µε την ταπεινότητα να συνοδεύει την κάθε του έκφραση.

Η ζωή του ένας συνεχής αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη

Ο Κυριάκος Σωτηρίου πάντοτε ήταν ενεργό µέλος του κόµµατος και του Κινήµατος, ενώ, όπως είπε, ήρθε η οικογένεια µετά και δεν µπορούσε να έχει τη δράση που είχε παλιότερα, χωρίς φυσικά να έχει χάσει ποτέ το ενδιαφέρον του, τόσο για το ΑΚΕΛ όσο και για την Αριστερά στο σύνολό της. ∆ε θα µπορούσε άλλωστε, καθώς η ζωή του ήταν ένας συνεχής αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Μέσα από την περιδιάβαση στις συναρπαστικές ιστορίες του, η συζήτηση µεταφέρθηκε στο σήµερα, σε µία εποχή όπου τα πράγµατα είναι εντελώς διαφορετικά.

Ερωτηθείς για το πώς βλέπει τα πράγµατα σήµερα, ως βετεράνος του αριστερού Κινήµατος, ο Κυριάκος Σωτηρίου ανέφερε ότι στη σηµερινή νεολαία λείπει η φλόγα. «Βέβαια, είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες. Τότε, ναι µεν υπήρχαν άλλες πολιτικές καταστάσεις, ωστόσο οι νέοι ήταν πιο ενεργοί. Σήµερα έχουν πάρα πολλά πράγµατα να ασχολούνται, έχουν πολλές επιλογές. Εµείς τότε είχαµε ένα σινεµά, µία ταβέρνα και µέχρι εκεί, χώρια το ότι είχαµε και το Κίνηµα και ο κόσµος πάλευε για κάτι», υπογράµµισε, κάνοντας παράλληλα και µία πολιτική ευχή, τρόπον τινά:

«Μακάρι να γίνουν αυτές οι ζυµώσεις και οι συµµαχίες, ώστε η Αριστερά να καταλάβει τη θέση που της ανήκει, διότι βλέπουµε καθηµερινά πού οδηγούµαστε µε την παρούσα κυβέρνηση».

Σήµερα, µπαίνοντας η ζωή του σε νέο αιώνα, ο Κυριάκος Σωτηρίου ζει στον Άγιο ∆οµέτιο παρακολουθώντας καθηµερινά τις εξελίξεις και δεν παύει να ανησυχεί για το µέλλον του τόπου. Του αρέσει το διάβασµα, ενώ δίνει ανελλιπώς το «παρών» του σε συνεδρίες και εκδηλώσεις των οργανώσεων. Έχει τιµηθεί µε διάφορους τρόπους, ωστόσο η σεµνότητά του δεν του «επέτρεψε» να µιλήσει πολύ για αυτά.

«Ήµουν αγωνιστής, ήθελα και θέλω έναν κόσµο δίκαιο. Σε αυτά αφιέρωσα τη ζωή µου».

Εκατό χρόνια ζωής συμπλήρωσε ο βετεράνος του ΑΚΕΛ Κυριάκος Σωτηρίου

Ο Κυριάκος Σωτηρίου γιόρτασε τα 100χρονα του µε τις τρεις κόρες του, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του.

Μαζί τους µοιράστηκε και το µυστικό της µακροζωιας του: «Πάντα στη ζωή µου, παρά την πείνα, την ορφάνια, από τα δέκα µου χρόνια στο µεροκάµατο, προσπαθούσα να διαχειρίζοµαι το άγχος και δεν τα έβαζα κάτω. Το αστείο και το γέλιο πάντα στα χείλη µου». Τα γενέθλιά του όµως τα γιόρτασε και µε την ευρύτερη οικογένεια του, το Λαϊκό Κίνηµα.

Τον επισκέφθηκαν µε την ευκαιρία των γενεθλίων του ο Γενικός Γραµµατέας του ΑΚΕΛ, Στέφανος Στέφανου, συνοδευόµενος από τον Επαρχιακό Γραµµατέα ΑΚΕΛ Λευκωσίας-Κερύνειας, Χρίστο Χριστοφίδη, και τη Συµπλεγµατική Γραµµατέα ΑΚΕΛ Αγίου ∆οµετίου, ∆ήµητρα Σκουρουπάθη, και του µετέφεραν την αγάπη, την εκτίµηση και την ευγνωµοσύνη του Κινήµατος για ό,τι πρόσφερε.

Και πρόσφερε πολλά, χωρίς να διεκδικεί για τον εαυτό του, αλλά για το Κίνηµα, τον λαό και την Κύπρο.

Η δράση και η προσφορά του είναι παράδειγµα για τις επόµενες γενιές.

Η πλακέτα των 90χρονων του κόµµατος και τα λουλούδια που του πρόσφεραν συνοδεύονταν από λίγα λόγια αγάπης και εκτίµησης: «Σε ευχαριστούµε που είσαι µαζί µας, υπόδειγµα ήρεµης δύναµης και ανιδιοτελούς προσφοράς».

Μαζί τους και ο πρόεδρος του ΕΑΣ Αγίου ∆οµετίου, Ανδρέας Βασιλείου.

Άλλωστε ο τιµώµενος διετέλεσε για χρόνια ενεργό στέλεχος του ιστορικού σωµατείου.