- Η παράσταση µε βοήθησε να δω δικά µου πράγµατα, πόσω µάλλον η Σέλµπι. Κάθε ρόλος κάτι σου δίνει και κάτι σου αφήνει, κάτι σου χαράσσει
- Μπορεί να πω κάτι από µέσα µου και κοιτάζω την Πόπη και λέω «χαµογέλασέ µου, αγκάλιασέ µε, πες µου ναι»
- Κάθε φορά κρέµοµαι από τα µάτια και τα χείλη των συναδέλφων µου, διότι εκείνοι είναι που µε βοηθούν να παίξω
- Ακόµα και στο φλερτ, τα πράγµατα είναι διαφορετικά από πριν, ωστόσο η ανάγκη είναι η ίδια, και πάντοτε η ίδια θα ’ναι
Η νεαρή διαβητική κοπέλα Σέλμπι Ίτεντον-Λάτσερι ακροβατεί μεταξύ χαράς και εσωστρέφειας, ωστόσο προσφέρει διδάγματα που αγγίζουν τα βαθύτερα μονοπάτια του ανθρώπου. Πάνω στη σκηνή η Μυρσίνη Χριστοδούλου ανακαλύπτει δικές της πτυχές, ενώ παράλληλα παίρνει πολλά από τη συνύπαρξη με άλλες πέντε γυναίκες σε μία κατάσταση γέλιου, αναγκών, κατανόησης και περισυλλογής.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά στην παράσταση «Ανθισμένες Μανόλιες» είναι η επιλογή των ηθοποιών, παλιών και νέων, αφού η εμπειρία σε συνδυασμό με τη δίψα και τον ενθουσιασμό δίνουν στον θεατή μία ποικιλία συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών. Αυτή άλλωστε δεν είναι η ζωή;
Συνέντευξη στον Κυριάκο Λοΐζου
Σήμερα θα ήταν η τελευταία παράσταση για τις «Ανθισμένες Μανόλιες» (Steel Magnolias, 1989 του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Robert Harling) σε σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χαραλαμπίδη στο Σατιρικό Θέατρο, ωστόσο η αγάπη του κόσμου «ανάγκασε» τους δημιουργούς να χαρίσουν ακόμα ένα ωραίο βράδυ στο κοινό αύριο, Δευτέρα.
Το έργο «Ανθισμένες Μανόλιες» πραγματεύεται βασικά συναισθήματα της ζωής μας, καλά κι ανάποδα, που προκαλούν γέλιο ή κλάμα. Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αννίτα Σαντοριναίου, Πόπη Αβραάμ, Σοφία Καλλή, Μυρσίνη Χριστοδούλου και Παμπίνα Γεωργίου καταθέτουν στη σκηνή έξι διαφορετικούς ρόλους, έξι διαφορετικές ζωές.
Μία από τις μικρές του, πέραν πάσης αμφιβολίας δυνατού και ξεχωριστού κάστινγκ, η Μυρσίνη Χριστοδούλου, «μπαίνει στα παπούτσια» της Σέλμπι, μα κυρίως στην ψυχή και τις ανάγκες της. Αποδοχή, ισότητα, αγκαλιά, άγγιγμα και αυθορμητισμός, συνθέτουν το μωσαϊκό ενός ξεχωριστού ρόλου και μίας ερμηνείας απαιτητικής, διδακτικής, μιας ερμηνείας που αγγίζει τα χαμηλότερα «τουβλάκια» της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και ύπαρξης.
Με μία απολαυστική συνέντευξή της στη «Χαραυγή», η ηθοποιός ανοίγει το μικρό, άγνωστο κουτί της Σέλμπι, και κατά κάποιο τρόπο το μεγάλο, δικό της κουτί. Η Μυρσίνη Χριστοδούλου καταθέτει συναισθήματα και εμπειρίες και ζωντανεύει την ηρωίδα εκτός σκηνής μέσα από τα δικά της μάτια.
Η ανάγκη του ανθρώπου για στήριξη και επαφή είναι κάτι που βγαίνει μέσα από την παράσταση. Σε τούτη την εποχή είναι πιο δυνατή η ανάγκη για επαφή, κατανόηση και στήριξη;
Πάντα ο άνθρωπος έχει ανάγκη από αληθινή επαφή και στήριξη, επικοινωνία, και σίγουρα από την αγκαλιά και το άγγιγμα. Σε οποιαδήποτε εποχή υπάρχουν αυτές οι ανάγκες, απλώς σε αυτή την εποχή είναι πιο δύσκολο να τα εκφράσουμε. Αυτή είναι η διαφορά, ίσως, γιατί είμαστε πιο κλεισμένοι στα δικά μας, ενώ το βλέπουμε γύρω μας ότι με την τεχνολογία οι σχέσεις έχουν αλλάξει κατά κάποιον τρόπο. Ακόμα και στο φλερτ, τα πράγματα είναι διαφορετικά από πριν· ωστόσο η ανάγκη είναι η ίδια, και πάντοτε η ίδια θα ’ναι, διότι ο άνθρωπος στη βάση του πάντοτε θα έχει την ανάγκη για συναισθηματική επαφή και επικοινωνία, αλλά και κοινωνική συμπερίληψη.
Όλα αυτά που περιγράφεις τα νιώθεις στη σκηνή υποδυόμενη το ρόλο σου, αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για ένα έργο το οποίο βασίζεται στο συναίσθημα;
Μπορεί να «κλείσεις» συναισθηματικά στη σκηνή, αν για παράδειγμα μπλοκάρεις σε μία σκηνή ή ένας/μία συνάδελφος σε μπλοκάρει. Ωστόσο, γενικότερα πρέπει να έχεις ανοιχτές τις αισθήσεις σου. Αυτή την ανάγκη για αγκαλιά και επαφή, πολλές φορές την αποζητώ από το άτομο που παίζουμε μαζί. Μπορεί να πω κάτι από μέσα μου και κοιτάζω την Πόπη (Αβραάμ) και λέω «χαμογέλασέ μου, αγκάλιασέ με, πες μου ναι». Βέβαια, κάθε παράσταση είναι διαφορετική, δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες, διότι γίνεται τυποποιημένο. Αυτό που λέγαμε πριν, δηλαδή, την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για επαφή, την έχουμε και εμείς στη σκηνή. Κάθε φορά κρέμομαι από τα μάτια και τα χείλη των συναδέλφων μου, διότι εκείνοι είναι που με βοηθούν να παίξω.
Έξι διαφορετικές γυναίκες στην παράσταση, ως άνθρωποι και ως ρόλοι φυσικά, σε μία εποχή την οποία ορίζει η πατριαρχία. Πώς το βιώνεις αυτό, πώς λειτουργεί;
Το βιώνω πολύ όμορφα και είναι κάτι αρκετά δυνατό ως συναίσθημα. Θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης μας, ο Αιμίλιος Χαραλαμπίδης, έκανε πολύ έξυπνες επιλογές σε ό,τι αφορά τις ηθοποιούς και κατ’ επέκταση στους χαρακτήρες. Γενικά είναι όμορφο και στη σκηνή, αλλά και εκτός, να συνυπάρχουμε τόσοι και τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Διότι μιλάμε για μεγάλες προσωπικότητες σε ό,τι αφορά το θέατρο και την τέχνη, αλλά και ως γυναίκες.
Η Σέλμπι χαρακτηρίζεται από αυθορμητισμό και μία παιδικότητα, κάτι που λειτουργεί ως αντιστάθμισμα στη λογική επεξεργασία και στα «κουτιά». Αυτός ο αυθορμητισμός σε βοηθά με το ρόλο;
Είμαι αυθόρμητη, αλλά πολλές φορές παλεύω με τη λογική. Σε αυτή την παράσταση λειτουργεί πολύ ο εγκέφαλος για να κρατηθεί ο ρυθμός, οπότε πρέπει να έχεις την οξυδέρκεια να κρατήσεις μία ισορροπία για να μη χαλάσεις το ρυθμό, τη στιγμή. Πάντως, ο αυθορμητισμός χρειάζεται όταν γίνονται ευτράπελα στη σκηνή, αυτή είναι και η φύση της δουλειάς μας.
Το Θέατρο λειτουργεί ψυχαναλυτικά πολλές φορές, σαν να ξύνει βαθιά μέσα σου. Ανακάλυψες τη Σέλμπι μέσα από την παράσταση ή ανακάλυψες άγνωστες πτυχές της Μυρσίνης μέσα από το ρόλο; Ίσως και τα δύο;
Πέραν πάσης αμφιβολίας η παράσταση με βοήθησε να δω δικά μου πράγματα, πόσω μάλλον η Σέλμπι. Κάθε ρόλος κάτι σου δίνει και κάτι σου αφήνει, κάτι σου χαράσσει. Επιπλέον, δεν θεωρώ ότι οι ρόλοι που μας δίνονται τη δεδομένη στιγμή είναι τυχαίοι. Πολλές φορές οι ρόλοι μου είχαν μια συνάφεια με τη ζωή μου, δηλαδή με κάποιον τρόπο δένουνε με τη ζωή μου. Πάντως, σε κάθε ρόλο και σε κάθε παράσταση προσπαθώ να δίνω καινούργια πράγματα, κι έτσι αναγκαστικά παίρνω και νέα στοιχεία από τον εκάστοτε ρόλο.
«Έτσι φαίνεται η έννοια της μοναξιάς στην παράσταση»
Η µοναξιά τείνει να γίνει βασικό συστατικό της καθηµερινής µας ζωής, και ας µην είµαστε µόνοι µε την αυστηρή, στενή έννοια. Πάνω σε αυτό το σχήµα και ερωτηθείσα για το πώς αυτό εντοπίζεται στις «Ανθισµένες Μανόλιες», η Μυρσίνη ήταν αφοπλιστική, πηγαίνοντας µάλιστα ένα βήµα παραπέρα:
«Το έργο πραγµατεύεται τη µοναξιά, πλαγίως αλλά και ευθέως. Κάθε χαρακτήρας στο έργο έχει άλλου είδους µοναξιά. Η καθεµία περιτριγυρίζεται από ανθρώπους, αλλά, αν πάρουµε το παράδειγµα της Σέλµπι, του χαρακτήρα που υποδύοµαι, η µοναξιά της έχει να κάνει µε την ασθένειά της, κάτι που οι υπόλοιποι δεν µπορούν να το καταλάβουν, και εκεί ακριβώς εντοπίζεται η µοναξιά της. Έχει ανθρώπους γύρω της, αλλά είναι µοναχικός ο δρόµος της ασθένειας.
Αυτά που βιώνει συναισθηµατικά, ότι δηλαδή θέλει να είναι σαν όλους τους υπόλοιπους και να είναι αποδεκτή, τη δυσκολεύει, γιατί συνειδητά και ασυνείδητα την αντιµετωπίζουν διαφορετικά. Αυτό από µόνο του έχει µοναξιά µέσα του, του τύπου “δεν µε καταλαβαίνουν, είµαι, όµως, φυσιολογική, είµαι εντάξει”. Και οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν τη µοναξιά τους, µε τον δικό του τρόπο ο κάθε ένας.
Μπορεί να λείπει ο σύντροφος, η παρέα, αλλά κυρίως λείπει η επικοινωνία. Είναι αυτή η έλλειψη που, κάπως, καλύπτεται από τη συνύπαρξή τους στο κοµµωτήριο, και νοµίζω ότι αυτό είναι το ωραίο αυτής της γυναικείας σχέσης, καθώς µέσα από τα δύσκολα βρίσκεται ο τρόπος για γέλιο και διασκέδαση».
Aκολουθήστε μας στο Google News
