Τα άνθη… του κακού

Της Ανθής Ερμογένους

«Μπράβο, γράφεις αλλιώς, δεν είναι σαν γυναικεία λογοτεχνία», στέλνει ο άλλος. Τι στο καλό είναι γυναικεία λογοτεχνία; Όταν γράφουν γυναίκες; Όταν γυναίκες γράφουν για γυναίκες; Αν το κείμενο είναι γλυκανάλατο, φλύαρο, μελό; Αν μυρίζει μουσακά και μπιμπερό; Αν διαβάζεται πολύ στην παραλία; Αυτά που αναπληρώνουν σίριαλ και Μενεγάκη; Όταν έχουν ευκολία στη σύλληψη; Αυτά που καταφέρνουν να κάνουν τις γυναίκες να διαβάσουν; Έχει η αναγνωστική συμπεριφορά φύλο; Έχει το φύλο διαφορετικά γλωσσικά αισθητήρια; Και τέλος πάντων, υπάρχει δηλαδή λογοτεχνία και «γυναικεία λογοτεχνία»;

Γιατί ακούγεται σαν το πρώτο να κοιτά με υπεροψία το δεύτερο όταν μου τα λέτε έτσι; Δεν διαβάζουν εύκολα οι γυναίκες, άρα πρέπει να γράψεις λάιτ για να τις προσελκύσεις; Δεν γράφουν εύκολα οι γυναίκες, άρα για να γράψουν πρέπει να είναι για τα εύκολα; Γυναικεία λογοτεχνία(!) Είχα ύφος εικόνας από ταινία όταν πατάς pause στο dvd. Μέχρι να επεξεργαστώ. Γυναικεία γραφή ή γυναικεία ανάγνωση. Ό,τι στο καλό εννοούσε είναι μπλαζέ και αντρική ξιπασιά.

Ακαταδεξία σε εκείνο που αποκαλεί[ται] γυναικείο. Άκου εδώ αγαπημένε, που μέσα από μια φιλοφρόνηση αποκάλυψες σεξισμό μέσα στη διανόηση. Εκεί που υποτίθεται δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν σαν υποψία και τα μυαλά είναι χωρίς περιγράμματα και στενόκοπους όρους.

Δεν είναι πόλεμος των φύλων. Αλλά, αγαπημένε, να τα πούμε εδώ: Δύο αιώνες τώρα, από τότε δηλαδή που μειώθηκε ο αναλφαβητισμός στις γυναίκες, χειραφετήθηκαν, συναναστράφηκαν, συμμετείχαν, τους απευθύνονταν, μπόρεσαν να απαντήσουν αν δεν τους απευθύνονταν, που διεκδίκησαν έκφραση, που εμφανίστηκε το φεμινιστικό κίνημα -από αυτό το καθυστερημένο σημείο έναρξηςτο κορίτσι διαβάζει και γράφει. Το κάνει έντεχνα, εμπεριέχεται στα δύσκολα. Και πώς στο καλό ονομάζεις όσα έγραφε η Morrison, η Maya Angelou, η Lahiri, η Woolf, η Beauvoir, η Κάραλη, η Wharton, η Αγγελάκη Ρουκ, η Walker, η Oates «γυναικεία λογοτεχνία»;

Αν προκύπτει κάτι «γυναικείο» σε αυτή τη λογοτεχνία, είναι μόνο από το όνομά τους και κάτι Νόμπελ και ΠούλιτζερΠροσμετράς, αγαπημένε, όπου ονομάζεις γυναικείο κοινό αυτές που διαβάζουν ποίηση, φιλοσοφία, θέατρο, επιστήμες και δοκίμια; Αν υπάρχει έμφυλη διάσταση στη συγγραφή, αγαπημένε; Υπάρχει (και πρέπει να υπάρχει όσο η οντολογική διαφορά είναι διακριτή).

Και αφού υπάρχει, να μορφοποιήσουμε και κατηγορία αντρικής λογοτεχνίας. Να δημιουργήσουμε τον ορισμό, για να ξεσκεπάσει καθαρότερα την αλαζονεία της ανδρικής έναντι της γυναικείας αφηγηματικότητας και αναγνώσματος. Δεν γράφεις γυναικεία, μου έστειλες αγαπημένε. Και ήθελες να μου κάνεις κομπλιμέντο και δεν κατάλαβες την παραγωγή της υπεροχής του φαλλού που ξεστόμισες. *****

[… «Και ποια είν’ η γνώμη σας για τη γυναικεία λογοτεχνία;» με ρωτάει στο τηλέφωνο ο δημοσιογραφίσκος. Να, ένας άνθρωπος που δεν θα τον καλούσα ποτέ για φράουλες και σαμπάνια σπίτι μου. Τον καταριέμαι να τρώει πάντα πίτσα ντελίβερι. «Μην ανησυχείς ακόμα», του λέω, «αν οι γυναίκες, διαβάζοντας την Κυρία Κούλα, την Καρδιά της μάνας και τη Μητέρα του σκύλου, εξακολουθούν να βάζουν πλυντήριο και τσουκάλι στην κουζίνα τους, τότε ο κίνδυνος που προέρχεται από την εξάπλωση της γυναικείας λογοτεχνίας ελαχιστοποιείται»…

Εννοείται πως έχω διαβάσει αμέτρητες «γυναικείες λογοτεχνίες», γραμμένες από γυναίκες και ιδίως από άντρες με ψυχοσύνθεση πικραμένης κομμώτριας που ονειρεύεται να μπει σε BMW…] Μαλβίνα Κάραλη – ΒΑΒΑΙ, ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΛΑ ΜΟΥ…