Τα αυτονόητα ζητούν οι Αρχές και ο κόσμος της υπαίθρου

Του Χρήστου Χαραλάμπους

 

Η ύπαιθρος αποτελεί έναν ισχυρό θεματοφύλακα της ταυτότητας, του πολιτισμού και της κουλτούρας μας. Αυτό επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία οι πάντες, με πρώτους και καλύτερους τους αρμόδιους κυβερνητικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Προέδρου Αναστασιάδη, ο οποίος σε όλες τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του δεν έμεινε υπόσχεση και «θα» που δεν μοίρασε στις τοπικές Αρχές και τους κατοίκους της υπαίθρου.

Ωστόσο, παρά τη βαρύτητα που πράγματι έχει για τον τόπο ο κόσμος της υπαίθρου, δεν καταγράφεται κανένα ευνοϊκό πλαίσιο ή υποστηρικτικές πολιτικές που να δημιουργούν τις προϋποθέσεις ουσιαστικής βελτίωσης της ζωής του κόσμου της υπαίθρου. Αυτών των ανθρώπων που παλεύουν με νύχια και με δόντια για να κρατηθούν στα χωριά τους και να αναδείξουν την αξία του τόπου τους σε διάφορα επίπεδα. Αντίθετα, βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με τα διαχρονικά προβλήματά τους, τα οποία έχουν επιδεινωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Προβλήματα που ταλανίζουν ιδιαίτερα τις μικρές ορεινές κοινότητες που περιλαμβάνονται στο σύμπλεγμα της περιοχής του Τροόδους. Μια αρνητική εξέλιξη που η βασική αιτία της εντοπίζεται στην κρατική κοροϊδία, η οποία εκφράζεται μέσα από τις χωρίς αντίκρισμα εξαγγελίες και δεσμεύσεις των κυβερνώντων, μέσα από την ακύρωση σχεδιασμών και προγραμμάτων και τη μη υλοποίηση αναπτυξιακών έργων που θα αναζωογονούσαν την ύπαιθρο, με διάφορα προσχήματα τα οποία δεν μπορεί πλέον να γίνουν ανεχτά από τον κόσμο.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την επαρχία Λεμεσού, ο πληθυσμός της υπαίθρου παρουσιάζει συνεχώς μια σημαντική μείωση, όχι μόνο λόγω της φυγής των νέων και της υπογεννητικότητας που προκαλείται από την ανισορροπία στην πληθυσμιακή σύνθεση, αλλά και της μείωσης των υπηρεσιών που προσφέρονται σήμερα στην ύπαιθρο.

Υποτυπώδεις υπηρεσίες στους βασικούς τομείς της Υγείας και της Παιδείας, οδικά δίκτυα που καταταλαιπωρούν και απειλούν καθημερινά την ασφαλή διακίνηση από και προς την πόλη αλλά και μεταξύ των ίδιων των κοινοτήτων και μια σειρά από άλλα σημαντικά ζητήματα, στα οποία βέβαια περιλαμβάνεται και η προκλητική ετσιθελική συμπεριφορά των τραπεζών που, μετά τα ξεπούλημα του Συνεργατισμού, δεν άφησαν σε λειτουργία ούτε ένα υποκατάστημα εξυπηρέτησης του κόσμου της υπαίθρου.

Μια συνεχώς φθίνουσα πορεία για την ύπαιθρο που δεν μπορεί να ανακοπεί με αποσπασματικές και μονοδιάστατες λύσεις, ούτε με λογιστικές και αριθμητικές πράξεις, αλλά με μια γενικότερη στρατηγική που να αφορά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και της οικονομίας.

Κατ’ επέκταση το βασικό ζητούμενο είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για βελτίωση της ζωής των κατοίκων της υπαίθρου μέσα από την κατασκευή σύγχρονων οδικών δικτύων, ικανοποιητικών υποδομών, αποτελεσματικών κοινωνικών υπηρεσιών, ενισχυμένων ιατροφαρμακευτικών υπηρεσιών, στεγαστικών σχεδίων αλλά και υποδομών στον τομέα της Εκπαίδευσης. Αυτά τα αυτονόητα δικαιώματά τους διεκδικούν οι τοπικές Αρχές και οι κάτοικοι της υπαίθρου.