Τα λάβαρα των ολοζώντανων οραμάτων

Της
Μαρίας Φράγκου

 

Είτε με κορονοϊό είτε χωρίς, η ουσία των εργασιακών σχέσεων σε μια ταξική κοινωνία δεν αλλάζει. Αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία αυτών που τα δουλεύουν. Διοτι, όπως πολύ σοφά υπέδειξε ο Μαρξ στο μνημειώδες έργο του «Το Κεφάλαιο», η υπεραξία της εργασίας είναι που δημιουργεί τα κέρδη. Τώρα, σε περίοδο πανδημίας κορονοϊού, αυτά τα κέρδη υπόκεινται σε πιέσεις, σε συρρίκνωση. Κι αυτή τη δυσχέρεια, αντί να την επωμισθούν αυτοί που έχουν την οικονομική επιφάνεια να την αντέξουν, μεθοδεύουν την εξ ολοκλήρου μετακύλισή της στους ώμους των εργαζομένων.

Για αυτόν και μόνο το λόγο, το νόημα της Πρωτομαγιάς, ειδικά φέτος, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, ακόμα μεγαλύτερη αξία στα μυαλά και στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Διότι Πρωτομαγιά σημαίνει συλλογική δράση, συλλογική διεκδίκηση και συλλογική αντίσταση. Ας μην επιτρέψουμε να γίνει η πανδημία ακόμη μια ευκαιρία για περαιτέρω συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων, για ακόμα πιο μεγάλη οπισθοχώρηση του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Ήδη, από την έναρξη της οικονομικής κρίσης του 2013 οδεύουμε προς τον εργασιακό μεσαίωνα. Η φετινή Πρωτομαγιά ας σταθεί η αφορμή για να μπει τροχοπέδη σε αυτή την οπισθοδρομική πορεία.

Η Εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί διαχρονικά ημέρα-ορόσημο για τους αγώνες εκείνων των πρωτοπόρων, που σήκωσαν το ανάστημα για τους καταπιεσμένους όλης της γης.

Η Πρωτομαγιά του 1886 δεν ήταν απλώς μια απεργία ή ακόμα μια απεργία. Η διεκδίκηση οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες ύπνο, από τις χιλιάδες των εργαζομένων του Σικάγο, άλλαξε την ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Για μας στην Κύπρο, και τούτη η Πρωτομαγιά συνειρμικά, σημειολογικά, φέρνει στο μυαλό τους κοινούς αγώνες του λαού μας, τις διώξεις και τις κατακτήσεις που κερδήθηκαν και όλα όσα είναι ακόμα μπροστά του… Η 1η του Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία. Την 1η του Μάη παλεύει η εργατιά. Παλεύουμε όλοι.

Υ.Γ.: Η εικόνα ήταν συγκλονιστική. Μια στρατιά ανθρώπων από τη μια και την άλλη πλευρά του μοιρασμένου μας νησιού, με τραγούδια και συνθήματα, με το πάθος και τον πόθο της επανενωμένης πατρίδας ανταμώνουν παρά το Λήδρα Πάλας κι έτσι ενωμένοι κατηφορίζουν προς το γήπεδο της Τσεντίνκαγια. Δοξάζουν την 1η του Μάη και τους αγώνες του διεθνούς εργατικού κινήματος, υμνούν την Ημέρα της Εργατιάς και μνημονεύουν τους απόντες, αλλά πάντα παρόντες, αυτούς που χάραξαν δρόμους και ζύμωσαν το πηλό με το αίμα και τον ιδρώτα τους για να παραδώσουν σε μας έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που έζησαν οι ίδιοι. Πάλεψαν για τα κοινωνικά δίκαια, την κοινωνική δικαιοσύνη και ζωντάνεψαν την ελπίδα για συναδέλφωση, συνεργασία και κοινή συμβίωση. Αυτό το συγκλονιστικό συναπάντημα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ενωμένοι κάτω από τα ίδια λάβαρα -τα λάβαρα των ολοζώντανων οραμάτων και ιδανικών της εργατιάς και της κοινής πατρίδας- μας έλειψε φέτος.