Τα παιδιά μας δείχνουν το δρόμο…

Αν λέγαμε απλώς «μπράβο» και «συγχαρητήρια», θα ήταν σαν να εκφράζαμε την τυπική ευαρέσκεια και το θαυμασμό μας για κάποια επιτυχία τους, ενδεχομένως γιατί είναι καλοί και επιμελείς στα μαθήματά τους ή κάποιες άλλες δραστηριότητες που ταιριάζουν στην ηλικία τους.

Σ’ αυτό όμως που έκαναν τα παιδιά του ΙΑ Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού (ΚΒ), τα «μπράβο» και τα «συγχαρητήρια» είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε. Στην περίπτωσή αυτή το μόνο που μπορεί να εκφράσει κάποιος είναι σεβασμός απέναντι στη σκέψη και την πράξη τους, που εκτός όλων των άλλων τροφοδοτεί την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, με μια κοινωνία όπου το «εγώ» θα έχει αντικατασταθεί από το «εμείς».

Τα παιδιά αυτά έκαναν αυτό ακριβώς και μας καλούν όλους να κάνουμε το ίδιο. Αυτά τα παιδιά της έκτης δημοτικού, που θα ανέμενε κανείς ότι ιδιαίτερα αυτές τις μέρες των γιορτών και των διακοπτών το μυαλό και η έγνοια τους (γιατί έτσι μάθαμε τα παιδιά μας) θα ήταν στα δώρα και τα παιχνίδια, στα κάθε λογής ευχάριστα και ωραία που θα μπορούσαν να αποκτήσουν, προσθέτοντάς τα σε εκείνα τα πολλά που ήδη έχουν στη διάθεσή τους.

Όμως, κόντρα στο «πρέπον» και το «σύνηθες» των ημερών, αυτά τα 12χρονα παιδιά, έχοντας σίγουρα την ενθάρρυνση και τη συμπαράσταση της δασκάλας τους και προφανώς και των οικογενειών τους, επικέντρωσαν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους σε όλα εκείνα τα άλλα παιδιά που θα περάσουν τα Χριστούγεννα, όπως και πολλές άλλες μέρες, μήνες ίσως και χρόνια, στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου γιατί, κακή τη μοίρα, βρέθηκαν στην ανάγκη να δίνουν μια σκληρή μάχη ενάντια στον καρκίνο. Μια θέση που ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλετικών, οικονομικών ή άλλων χαρακτηριστικών, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί ο καθένας από εμάς.

Η κίνηση, λοιπόν, αυτών των μικρών μαθητών να γράψουν ένα παραμύθι, ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι για να συμπαρασταθούν στους μικρούς ήρωες του Παιδο-ογκολογικου, θα πρέπει να ενισχυθεί από τον καθένα μας κι ακόμα θα πρέπει να λειτουργήσει σαν πυξίδα για την παραπέρα πορεία  και συμπεριφορά μας σαν κοινωνία ανθρώπων και όχι σαν μονάδων και ατόμων που μέσα από την απληστία και τη ματαιοδοξία τους, μέσα από τον εγωκεντρισμό το συνεχές κυνήγι της προσωπικής ικανοποίησης, χάνουν το πραγματικό νόημα και την αξία της ζωής.

Χρήστος Χαραλάμπους

Μικροί συγγραφείς με μεγάλη καρδιά

Μαθητές δημοτικού σχολείου της Λεμεσού έγραψαν βιβλίο για να συμπαρασταθούν στα παιδιά του δίνουν μάχη με τον καρκίνο

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι τα παραμύθια γράφονται και αφηγούνται από τους μεγάλους με αποδέκτες τα παιδιά, τα οποία σίγουρα χαίρονται ακούγοντας μια όμορφη ιστορία που πηγάζει μέσα από την ανθρώπινη φαντασία ή ανάλογα λυπούνται και προβληματίζονται όταν το παραμύθι έχει να κάνει με τη αδικία και τον ανθρώπινο πόνο. Αυτά τα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο έντονα όταν το παραμύθι είναι γραμμένο από παιδιά και πολύ περισσότερο όταν βασίζεται όχι στον κόσμο της φαντασίας, αλλά στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν κάποια άλλα παιδιά.

Ένα τέτοιο παραμύθι έγραψαν και οι μαθητές που φοιτούν στη  Στ’2 τάξη του ΙΑ Δημοτικού Σχολείου (ΚΒ) Τσιρείου και που, βέβαια, η αξία του δεν περιορίζεται μόνο στο ότι ξεπήδησε μέσα από τη σκέψη και τα συναισθήματα μικρών παιδιών, αλλά κυρίως γιατί έχει στο επίκεντρό του βρίσκονται κάποια άλλα παιδιά, που βιώνουν πολύ σκληρές εμπειρίες παλεύοντας να βγουν νικητές μέσα από τη μάχη που δίνουν ενάντια στον καρκίνο.

Είναι ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι στο οποίο οι μικροί συγγραφείς έδωσαν τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ένα όνειρο, μια ευχή», αφιερωμένο στις δεκάδες των συνομήλικών τους και των άλλων μικρών ηρώων που νοσηλεύονται στο Παιδο-ογκολογικό Τμήμα του Μακάρειου Νοσοκομείου. Μια κίνηση που αποτελεί μια ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και συμπαράστασης στον αγώνα που δίνουν τα παιδιά με καρκίνο.

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί αύριο Δευτέρα στις 7 το βράδυ στην Αίθουσα Πολλαπλής Χρήσης του ΙΑ (ΚΒ) Δημοτικού Σχολείου (Τσίρειο) και όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις θα δοθούν στο Σύνδεσμο «Ένα όνειρο, μια ευχή» που είναι πολύ γνωστό ότι εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους οικονομικούς και όχι μόνο συμπαραστάτες στα παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις. Όνειρο των μικρών συγγραφέων είναι να φτάσει το βιβλίο τους και στα χέρια των παιδιών που νοσηλεύονται στο Παιδο-ογκολογικό, κάτι σαν ένα διαφορετικό χριστουγεννιάτικο δώρο που θα ενισχύσει τα αποθέματα δύναμης αυτών των παιδιών που υποφέρουν.

«Τα βιβλίο μας απευθύνεται σε ενήλικες και παιδιά, οι οποίοι, διαβάζοντάς το, θα συνειδητοποιήσουν ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο να παίρνεις, αλλά και να δίνεις. Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο τα δώρα, τα γιορτινά τραπέζια, τα ταξίδια και τα στολισμένα σπίτια, είναι οι στιγμές που περνάς με χαρούμενους ανθρώπους, η αγάπη και τα χαμόγελα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Φειδίας Λεμονιάτης, μιλώντας εκ μέρους και των υπόλοιπων συμμαθητών του που μαζί έγραψαν αυτό το βιβλίο, εκφράζοντας την ευχή «όλα τα παιδιά να βλέπουν τη ζωή με χαμόγελο και αισιοδοξία, ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και, κυρίως, τα Χριστούγεννα, τα χαμόγελα που θα τους χαρίσουμε, να τους αναπτερώσουν περισσότερο το ηθικό».

Από την πλευρά της η δασκάλα των 23 μαθητών-συγγραφέων, Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως, αναφερόμενη στην ιδέα για τη συγγραφή του βιβλίου, επισημαίνει ότι στα πλαίσια της ενότητας του μαθήματος της Γλώσσας με τίτλο «Διαφημίσεις – Κριτικά σκεπτόμενοι καταναλωτές», «προσεγγίσαμε αρκετές διαφημίσεις με κοινωνικό μήνυμα, είδαμε και κάποιες που αφορούσαν παιδιά που πάλευαν με λευχαιμία, που συγκίνησαν τους μαθητές μας και προέκυψαν από αυτό ειλικρινείς και αυθόρμητες συζητήσεις για τα βιώματα των παιδιών, όταν συγγενικά και οικεία τους πρόσωπα μπήκαν στη μάχη με τον καρκίνο».

Σχεδόν όλα τα παιδιά είχαν να μοιραστούν μια ιστορία και ένιωσαν την ανάγκη να προσφέρουν και τη δική τους στήριξή. Αποφασίστηκε η ομαδική συγγραφή ενός παραμυθιού, «χωρίς να γνωρίζουμε πού θα καταλήξουμε, ούτε καν καλά καλά ποιο θα ήταν το θέμα κι έτσι άρχισε να πλάθεται μια μικρή ιστορία, για το πώς ένα κορίτσι βιώνει τα πρώτα του Χριστούγεννα στο Νοσοκομείο, αφού διαγνώσθηκε με καρκίνο».

Αυτό το παραμύθι ξεχωρίζει από τα άλλα, τονίζει η δασκάλα, «όχι μόνο γιατί το έγραψαν παιδιά, αλλά γιατί είναι ένα παραμύθι γεμάτο ειλικρίνεια, που αν μη τι άλλο μάς διδάσκει, μικρούς και μεγάλους, πως αν και η ζωή δεν είναι παραμύθι, η επιλογή να έχουμε παραμυθένιες στιγμές, ακόμη και στη μεγαλύτερη δυσκολία, είναι δυνατή».

Με το «μπράβο» της προς τους μαθητές της, που «όσα τους μαθαίνω εγώ, άλλα τόσα με διδάσκουν αυτοί», η δασκάλα εκφράζει το σεβασμό της ίδιας και των παιδιών σε κάθε έναν που δίνει τη μάχη του και, όπως λέει «το παραμυθάκι μας είναι ένα χριστουγεννιάτικο δώρο από την καρδιά μας».

Χρήστος Χαραλάμπους