Η τελευταία πράξη

Της Ελένης Μαύρου

Η είδηση για την πώληση τριών ξενοδοχείων στο Βαρώσι από τον Ε/κ ιδιοκτήτη τους προκάλεσε σοκ σε πολλούς. Αδικαιολόγητα ίσως, αφού οι τουρκικές προειδοποιήσεις για άνοιγμα του Βαρωσίου ήδη χρονολογούνται.

Από το 2019 είχαμε την ανακοίνωση του Κουντρέτ Όζερσαϊ, λίγο μετά το μυστικό δείπνο με τον Νίκο Αναστασιάδη, πως θα αρχίσει η αξιοποίηση της περίκλειστης πόλης του Βαρωσιού. Ακολούθησαν πολλές τουρκικές δηλώσεις και, κυρίως, πολλές αποφάσεις που εφαρμόζονται ήδη επί του εδάφους.

Μπορεί κάποιοι τότε να προσπάθησαν να υποτιμήσουν τις εξελίξεις μιλώντας για «πυροτεχνήματα», μπορεί κάποιοι άλλοι να καταφεύγουν ακόμα σε παλληκαρισμούς, αλλά η πραγματικότητα είναι οδυνηρή.

Την ώρα που τα αρμόδια υπουργεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, που πιάστηκαν εξαπίνης, περιορίζονται στη δήλωση ότι «διερευνούν τους ισχυρισμούς», ο «πρόεδρος» της τουρκοκυπριακής «βουλής», Ζορλού Τορέ, απαντά κυνικά: «Αν ένας πολίτης της “τδβκ” μπορεί να προβεί σε πώληση, μπορεί να προβεί σε πώληση και ένας Ελληνοκύπριος, ο οποίος απέδειξε ότι η περιουσία τού ανήκει. Υπήρχαν και από εμάς κάμποσοι Τουρκοκύπριοι που πούλησαν τις περιουσίες τους που βρίσκονται στο νότο… Και να φωνάζει και να διαμαρτύρεται η ελληνοκυπριακή πλευρά, το Βαρώσι δεν είναι δικό της».

Στη δημόσια συζήτηση επικρατεί η ανάγκη εξεύρεσης τρόπων να στηριχθούν οικονομικά οι εκτοπισμένοι, ώστε να µην αναγκάζονται να πωλούν τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα. Μια συζήτηση που, σίγουρα, δεν είναι απλή. Υπάρχουν και πολιτικές και οικονομικές πτυχές στα διάφορα μέτρα που ακούγονται που πρέπει να προβληματίσουν όλους.

Το θέμα, όμως, είναι μόνο οικονομικό; Μας προβλημάτισε το ενδεχόμενο, μισό σχεδόν αιώνα μετά και βιώνοντας την πιο μακρά και επικίνδυνη στασιμότητα στις προσπάθειες λύσης του Κυπριακού, να μη γίνεται πλέον πιστευτό πως διεξάγεται αγώνας επανένωσης του νησιού; Ιδιαίτερα από τους πρόσφυγες, που αντιλαμβάνονται ότι το «πάλι με χρόνια με καιρούς» δεν αφήνει προοπτική επιβίωσης.

Αποδεικνύεται για µια ακόμα φορά ότι η άγονη παρέλευση του χρόνου στο Κυπριακό αφήνει πολλές αρνητικές συνέπειες επί του εδάφους και όχι µόνο. Μια τέτοια είναι αυτή που βλέπουμε να εξελίσσεται στην Αµµόχωστο.

Μπροστά στην κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, τους κινδύνους για το Βαρώσι, τη συνεχιζόμενη κατοχή και διαίρεση της πατρίδας μας, η πλευρά μας -ιδιαίτερα ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση- πρέπει να στέλνουν σαφές και πειστικό μήνυμα ότι είμαστε έτοιμοι για συνέχιση των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά, στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες και, ασφαλώς, διαφυλάσσοντας τις συγκλίσεις που έχουν επιτευχθεί, χωρίς ουρές και προϋποθέσεις.

Τα επικοινωνιακά παιχνίδια και οι λεονταρισμοί δεν προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας. Αν οι εξελίξεις θα είναι θετικές, θα εξαρτηθεί βέβαια και από τις προθέσεις της Τουρκίας, αλλά και από το πόσο θα καταφέρει να πείσει για τη δέσμευσή της για διάλογο και επίτευξη λύσης η ελληνοκυπριακή πλευρά.

Και σίγουρα, το τελευταίο που χρειάζεται είναι πατριωτικές κορόνες και κατηγορίες περί «προδοσίας έναντι της πατρίδας» στους πρόσφυγες που αφέθηκαν να σηκώνουν µόνοι τους το βάρος της κατοχής, παλεύοντας ταυτόχρονα πολλοί απ’ αυτούς για επιβίωση. Την ώρα μάλιστα που νιώθουν ότι μέρος της πολιτικής ηγεσίας τούς έχει ξεγράψει από καιρό.