Τελικά, η προσευχή δεν είναι προσωπική υπόθεση;

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

Θα εκσυγχρόνιζαν το κράτος, θα έκαναν τομές, θα έδιναν άλλη πνοή στον δημόσιο βίο σε όλες του τις εκφάνσεις, ενώ οι άνθρωποι που θα τοποθετούνταν στα υπουργεία θα ήταν υπερκομματικοί, κάτι που θα προσέδιδε μια διαφορετική νότα στις μονόχνοτες, καθαρά κομματικές επιλογές. Και σιγά-σιγά βλέπουμε αποτελέσματα.

Οι νέες πρόνοιες στους προτεινόμενους Κανονισμούς Λειτουργίας Δημοσίων Δημοτικών Σχολείων, οι οποίες φαίνεται να αναγκάζουν όλες και όλους τους μαθήτριες/ες και εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτική δήλωση θρησκεύματος, σε υποχρεωτική πρωινή προσευχή και σε υποχρεωτικούς εκκλησιασμούς, δείχνει, πράγματι, τα βήματα που η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας θέλουν να κάνουν. Βήματα προοδευτικά, βήματα συμπερίληψης και αποδοχής. Ή μάλλον όχι;

Είναι κατανοητή η τύποις θρησκευτική προσέγγιση των πραγμάτων -όχι αποδεκτή- αφού προεκλογικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης κινήθηκε μεταξύ έθνους – θρησκείας – νέας πνοής, αν συνυπολογιστεί και ποιοι τον στήριξαν. Σύμφωνα με τις προεκλογικές διακηρύξεις, αρκετοί ήταν αυτοί που ανέμεναν (και δικαιώθηκαν) αλλαγές στην Παιδεία… προς τα πίσω, έστω και σε φαινομενικά μικρά πράγματα.

Η υποχρεωτική προσευχή στα Δημοτικά Σχολεία είναι κάτι εξόχως προβληματικό, προσβλητικό, μη συμπεριληπτικό, αντιδημοκρατικό, κάτι που στοχοποιεί εκ προοιμίου παιδάκια αθώα, παιδάκια που έτυχε να έρχονται από αλλού με άλλες θρησκείες. Επιπλέον, είναι άδικο και για τα παιδιά που απλώς δεν θέλουν να προσεύχονται κάθε πρωί. Κάποιος θα μπορούσε να πει, «μα δεν υποχρεώνουν τα παιδιά να σηκώνονται για προσευχή, είτε τα παιδιά που είναι μουσουλμάνοι, είτε κάτι άλλο». Αυτό είναι υποκριτικό, διότι από τη στιγμή που θα σηκώνεται η πλειοψηφία για προσευχή, αμέσως στοχοποιείται η μειοψηφία που κάθεται. Και γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι τα παιδιά μεταξύ τους γίνονται σκληρά… διότι πολύ απλά είναι παιδιά· εκτός από το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του δημοσίου σχολείου την τελευταία δεκαετία έγινε σκληρά οπισθοδρομικός.

Το Υπουργείο Παιδείας χωρίς να σκέφτεται και χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες διαχωρίζει αθώες ψυχές, σε αυτές που είναι πλειοψηφία και σε εκείνες που είναι μειοψηφία, με «ποιοτικά χαρακτηριστικά» μάλιστα. Αντί να προστατεύσει τα παιδιά και τις οικογένειές τους (έπρεπε να σκεφτούν και την αύξηση των ρατσιστικών περιστατικών) χαϊδεύει υπογείως και εντέχνως τα αυτιά των συντηρητικών με σκοπό να… διαφυλάξει αυτά που με κόπο έκτισαν στο όνομα της «καθαρότητας» και της θρησκείας.

Τα επικίνδυνα μονοπάτια στα οποία κινείται το Υπουργείο και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση έχουν καθαρά πολιτικό πρόσημο και σε καμία περίπτωση δεν επιφέρουν αλλαγές στο χαρακτήρα του δημοσίου σχολείου. Βέβαια, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι και η οπισθοδρόμηση αποτελεί αλλαγή.

Οι ευθύνες του Υπουργείου είναι βαρύτατες, καθώς βάζει από την πίσω πόρτα την «ανωτερότητα» της επικρατούσας θρησκείας, θέτοντας την ίδια στιγμή τα παιδιά σε πολλούς κινδύνους.