Θα με συντροφεύσουν όσο μείνω εδώ

Πυξίδα/ Ορίζοντας

 

Aristaloe Aristata

 

Το ταξίδι σε αποξενώνει. Παρότι η περιέργεια του ταξιδιώτη στρέφεται έξωθεν στον τόπο, στους ανθρώπους, στη φύση, στην ιστορία, στη σημειολογία της ζωής… κατ’ ουσίαν το ταξίδι του αρδεύεται από το απόθεμα που φέρει μαζί του, την ουσιαστικότερη αποσκευή του: τις εμμονές, τους φόβους, τις επιθυμίες, τη γνώση και τις δεξιότητές του. Είναι αυτή η εργαλειοθήκη που κατασκευάζει εκ νέου τον ξένο τόπο. Ο ταξιδιώτης, λοιπόν, ανοίγεται στη νέα ζωή ως ξένος. Δεν είναι δυσάρεστη αυτή η αποξένωση, αυτή η αίσθηση ανεστιότητας και απόστασης. Είναι μια από τις αρετές του ταξιδιού. Ένα από τα κέρδη της αναχώρησης. Μόνο που, με τον καιρό, καθώς το ταξίδι μακραίνει, αυτή η κενότητα γίνεται σταδιακά όλο και βαρύτερη. Συνορεύει με τη δυσάρεστη επίγνωση του θανάτου. Κάνεις δεν ζητά κάτι από εσένα. Δεν χρωστάς σε κανέναν την έγνοια σου. Μπορείς άφοβα να αφιερωθείς στη ναρκισιστική σου επιθυμία: στη βόλτα που θέλεις κάνεις, στο κολύμπι, στα μουσεία όπου σου αρέσει να χάνεσαι. Μόνο που, αργά, κάτι σε στεναχωρεί και σε δυσκολεύει. Γιατρεύεται αυτή η δυσανεξία. Με την κίνηση, με την περιπλάνηση, με την αλλαγή… Τι γίνεται όμως αν οφείλεις να μείνεις για καιρό σε ένα μέρος; Πώς να απαντήσεις σε αυτή την έλλειψη; Στην απανθρώπιση; Χρειάζεσαι κάποιον…

Όταν ταξιδεύω για καιρό σε ένα μέρος αναζητώ κάποιον για να φροντίζω. Σήμερα επισκέφτηκα τον Βοτανικό Κήπο της Ζυρίχης. Υπάρχει εδώ ένα φυτώριο αφιερωμένο στα παχύφυτα. Αγαπώ πολύ τις Αγαύες, τις Αλόες, τους Αθανάτους… Πήρα μαζί μου δυο λουλούδια (έτσι τα αποκαλώ). Το ονόματά τους είναι “Aristaloe Aristata” και “Ferrocactus”. Θα με συντροφεύσουν όσο μείνω εδώ.

Χρήστος Χρυσόπουλος