Αν πίστευα σε θαύματα, θα έγραφα ότι ήταν θέλημα Θεού να πέσουν οι σουβάδες στο σχολείο της Φανερωμένης στη Λάρνακα το τριήμερο της Πρωτομαγιάς που δεν υπήρχαν παιδιά στο σχολείο. Θα αρκεστώ στο ότι από καθαρή τύχη την γλίτωσαν τα παιδιά. Γιατί, τέλος πάντων, αν υπήρχε Θεός, δεν νομίζω να ασχολείτο με τους σουβάδες των σχολείων.
Διαβάζω στις ειδήσεις ότι η διεύθυνση και οι γονείς του σχολείου εδώ και τρία χρόνια έστελναν επιστολές για την κτιριακή κατάσταση του συγκεκριμένου σχολείου (φαντάζομαι δεν είναι το μόνο) με αναπάντητες κλήσεις παντού στο Υπουργείο Παιδείας. Βλέπετε, η έγνοια του τότε υπουργού της κυβέρνησης Αναστασιάδη δεν ήταν τα σχολεία ως σχολεία, αλλά ως εξεταστικά κέντρα. Ίσως να φταίει και το λεκτικό που χρησιμοποίησαν στις επιστολές. Αν του έγραφαν «το εξεταστικό σου κέντρο πάει να καταρρεύσει», ίσως να γίνονταν και οι ανάλογες ενέργειες.
Από τον Δεκέμβριο του 2020 συγκεκριμένα, οι γονείς και η διεύθυνση του σχολείου είχαν απευθύνει επιστολές προς τη Σχολική Εφορεία Λάρνακας και το Υπουργείο Παιδείας, αναφέροντας την επικίνδυνη κατάσταση των κολονών και των σουβάδων του κτιρίου.
Δεν φτάνουν αυτά, το Υπουργείο Παιδείας φαίνεται ότι θέλει να γίνει… Δημοσίας Τάξεως. Με τον κακό, όμως, τρόπο, τον ορθόδοξο ή, μάλλον, τον χουντικό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η «λύση» που βρήκε για να ενισχύσει την «ασφάλεια» των σχολείων από τους βανδαλισμούς: κάμερες και φρούρηση.
Ένα μέτρο που φέρνει τα σχολεία πιο κοντά σε Κεντρικές Φυλακές αντί σε κέντρο προώθησης της γνώσης και της κριτικής σκέψης. Αν και αυτό έπρεπε ήδη να μας είχε περάσει από το μυαλό τη δεκαετία Αναστασιάδη, που δεν έβλεπε το σχολείο ως χώρο προώθησης της κριτικής σκέψης και της διάδοσης ιδεών, αλλά ως αντάλλαγμα αρχιεπισκοπικών «θέλω» και θελημάτων.
Τα σχολεία μας ήδη μοιάζουν με φρούρια. Όταν πριν κάποια χρόνια έγινε η απαγωγή των δύο μαθητών στη Λάρνακα, είχαν τοποθετήσει τότε, με τη σοφία που διακατέχει το Υπουργείο, τεράστια κάγκελα ακόμα και φρουρούς σε κάποια σχολεία.
Θυμάμαι, ως παιδί, τα σχολεία να ήταν ανοιχτά μετά τις σχολικές ώρες με εμάς ως παιδιά να τα χρησιμοποιούμε ως χώρο παιχνιδιού και κοινωνικοποίησης. Αυτό άλλαξε τα επόμενα χρόνια. Αντί λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας να θεωρεί ότι μπορεί να ρυθμίσει και αυτό το θέμα με όρους καταστολής και πνεύμα φυλακών, καλό θα ήταν μιας και το έχει στην ονομασία του, να επικεντρωθεί στην Παιδεία που μπορεί να προσφέρει, έτσι ώστε οι μαθητές και οι απόφοιτοι των σχολείων να τα θυμούνται ως το μέρος που έχουν ζήσει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους και όχι κάποια από τα μεγαλύτερα άγχη της ζωής τους. Χρειάζεται το υπουργείο να ξεκινήσει από τους ίδιους τους «ενοίκους» των σχολείων αν θέλει να λύσει τα προβλήματα.
Ίσως να χρειάζεται και η εμπλοκή ψυχολόγων. Κάποιοι, τέλος πάντων, να μας εξηγήσουν γιατί υπάρχει τόσο μένος για τα σχολεία, στα οποία βγάζει ο κάθε υπουργός και αρμόδιος το άχτι του.
Αν όντως επιμένει να βάλει κάμερες, ίσως είναι ευκαιρία να δει και την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων, γιατί οι κάμερες θα καταγράφουν καταρρεύσεις κτιρίων σε live μετάδοση.
Παναγιώτης Πενταλιώτης
Aκολουθήστε μας στο Google News
