Θέλετε να βγάλετε χρήματα κολλαριστά και με το νόμο; Υπάρχει τρόπος!

Κάθετα

Θέλετε να βγάλετε χρήματα κολλαριστά και με το νόμο; Υπάρχει τρόπος!

Ωραία. Τώρα που έχω την προσοχή σας, συνεχίστε να διαβάζετε. Ευχαριστούμε το κράτος που χορηγεί τις τέχνες και τον πολιτισμό -ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει. Θα ήθελα όμως να τους ενημερώσω, σε περίπτωση που δεν το έχουν πάρει χαμπάρι (ναι, σιγά!) πως τα χρήματα που δίνουν για τη στήριξη του θεάτρου, του χορού, του κινηματογράφου κτλ, σπάνια καταλήγουν στις τρύπιες τσέπες των δημιουργών/καλλιτεχνών. Απλά στηρίζουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες αυτο-βαφτισμένων παραγωγών, θιασαρχών και ψευδο-ιθυνόντων που πουλάνε μούρη, για να διατηρούνται ιδρύματα τα οποία, ως επί το πλείστον, ποσώς ενδιαφέρονται για την ποιότητα του τελικού προϊόντος, για το οποίο έλαβαν τη χορηγία.

Ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες ημέρες, για “παραγωγούς” που προσφέρουν στους συντελεστές επιχορηγημένων παραγωγών ποσά μηδαμινά, και χωρίς ασφαλιστικές ή άλλες αυτονόητες καλύψεις. Δικαιολογία τους είναι πως, από το ποσό για το οποίο αιτήθηκαν για την εν λόγω παραγωγή, έχουν πάρει μόνο ένα ποσοστό, οπότε αναγκαστικά οι αμοιβές όλων αναπροσαρμόζονται. Καλύπτουν λοιπόν όλα τα έξοδα παραγωγής από τη χορηγία, χωρίς να επενδύσουν ούτε σεντ και χωρίς οι ίδιοι να ρισκάρουν, να επενδύουν ή να θυσιάσουν τίποτα (μπορεί κιόλας να πληρώνονται κι από πάνω για τον κόπο τους από τα χρήματα της χορηγίας) και τα έσοδα/εισπράξεις, καθαρά και ξάστερα, πάνε κι αυτά στην τσέπη τους με το νόμο. Είναι, λοιπόν, παραγωγοί, με λεφτά αλλωνών και με υποχωρήσεις όλων των υπολοίπων καλοπροαίρετων συντελεστών, που τελικά παραμένουν πάλι εκτεθειμένοι γιατί αγαπούν την τέχνη τους ή, έστω, γιατί έχουν ανάγκη!

Εάν αρνηθεί κανείς την εξευτελιστικά ασύμφορη προσφορά των “παραγωγών”, απλά θα βρούνε κάποιον άλλο που, ή έχει απελπιστικά ανάγκη τα όποια χρήματα, ή τώρα ξεκινάει και θέλει να αποκτήσει εμπειρίες, ή έχει να ικανοποιήσει μια ματαιοδοξία, ή δεν είναι καν επαγγελματίας και δεν ξέρει να βγάλει τα μάτια του. Έχει κι αλλού κοντόφθαλμες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και κοιτάνε την πάρτη τους. Δεν τους πειράζει όμως! Γιατί η παραγωγή θα γίνει κι ας είναι χάλια. Η παραγωγή θα γίνει, κι ας, τελικά, αυτοί που βάζουν το ταλέντο και τις σπουδές τους στο τραπέζι είναι οι μόνοι που, αν δεν μείνουν απ’ έξω, συμβιβάζονται οικονομικά και ωστόσο δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ως σωστοί επαγγελματίες. Η παραγωγή θα γίνει, κανείς δεν θα ρωτήσει πώς ξοδεύτηκαν τα χρήματα, κανείς δεν θα ελέγξει με σοβαρότητα τις αποδείξεις. Κι αυτό το σύστημα διαιωνίζεται όσο το κράτος χορηγεί, χωρίς να θέτει βασικούς κανόνες για το τι εστί παραγωγός, χωρίς να βεβαιώνεται ότι τηρούνται ουσιώδεις όροι εργοδότησης, χωρίς να διεξάγει ενδελεχείς ελέγχους εξόδων.

Ένα show είναι οι χορηγίες, κι ένα show στηρίζουν. Ένα επιχειρηματικό show, που ουδεμία σχέση έχει με την τέχνη (αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν άλλα κονδύλια για την επιχειρηματικότητα). And the show must go on…

Χριστίνα Γεωργίου