Η θυσία τους λάβαρο αγώνα

Της Ελένης Μαύρου

Πριν 58 χρόνια, στις 11 του Απρίλη του 1965, η ΤΜΤ σημάδεψε την Κύπρο κατευθείαν στην καρδιά και πυροβόλησε. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και ο Κώστας Μισιαούλης έπεσαν αγκαλιασμένοι περνώντας στην αιωνιότητα ως σύμβολα του κοινού αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η δολοφονία τους δεν έγινε σε ιστορικό κενό. Κάποιοι πίστεψαν ότι μπορούσαν σκοτώνοντάς τους να σκοτώσουν το όραμα του κυπριακού λαού να ζήσει αδελφωμένος. Άλλωστε, της δολοφονίας των Καβάζογλου και Μισιαούλη προηγήθηκαν και ακολούθησαν πολλές άλλες δολοφονίες που στόχο είχαν την επικράτηση του σοβινισμού και την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου.

Οι δύο σύντροφοι ήξεραν τους κινδύνους. Οι απειλές ακούγονταν σε κάθε τους βήμα. Προείχε, όμως, ο αγώνας για να μάθουν, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ότι το μέλλον τους δεν βρίσκεται στην εχθρότητα και τη δυστυχία, αλλά στην ενότητα για την υπεράσπιση της πατρίδας από τις ξένες συνωμοσίες.

Με το θάνατο του Καβάζογλου ένα μαύρο σύννεφο σκέπασε την τουρκοκυπριακή κοινότητα, που στέναζε στα γκέτο όπου την έσπρωξαν οι διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64 και οι απειλές των σοβινιστών -Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Οι προκλήσεις του Γρίβα και της τότε Εθνικής Φρουράς στην Κοφίνου το 1967 επέτρεψαν στους πιο έξαλλους σοβινιστικούς κύκλους να κυριαρχήσουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων γίνεται απόλυτος λίγο αργότερα, το 1974. Όταν χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στο βορρά, κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα και χιλιάδες Τουρκοκύπριοι υποχρεώνονται, δήθεν για την ασφάλειά τους, να μετακινηθούν από τα σπίτια τους στο νότο.

Η Κύπρος στο σύνολό της πλήρωσε ακριβά τις εθνικιστικές πλειοδοσίες του παρελθόντος. Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι τα εθνικιστικά ξεσπάσματα ουσιαστικά συμβιβάζονται με το στάτους κβο ή ακόμα και την οριστική διχοτόμηση του νησιού μας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όμως, θα είναι μια μόνιμη νάρκη στο μέλλον της Κύπρου και των επερχόμενων γενιών.

Δεν έχουμε λοιπόν περιθώριο να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά περιμένοντας μοιρολατρικά την οριστικοποίηση της διχοτόμησης. Είναι σαφές ότι το καθοριστικό εμπόδιο για την επανένωση και τη λύση του Κυπριακού είναι η διχοτομική πολιτική της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Είναι, όμως, ταυτόχρονα σαφές ότι, πέραν των προσπαθειών να υπερβούμε τα πολιτικά αδιέξοδα του Κυπριακού, είναι απαραίτητες και οι προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα που οι αντιπαραθέσεις των τελευταίων δεκαετιών άνοιξαν ανάμεσα στις δύο κοινότητες.

Το όραμα των Καβάζογλου και Μισιαούλη είναι ακόμα ζωντανό! Όπως έγραψε και ο Θοδόσης Πιερίδης στο άκουσμα της δολοφονίας τους: «Η ώρα αυτή δεν είναι μόνο ώρα πένθους. Είναι και ώρα που οι ζωντανοί ριζώνουνε πιο βαθιά στη μεγάλη τους απόφαση: να συνεχίσουνε τους νεκρούς. Οι δυο Κύπριοι αδερφοποιτοί έφυγαν. Μένουν οι ζωντανοί, για να συνεχίσουν την πορεία, στ’ όνομα των ζωντανών και νεκρών».

Υστερόγραφο:

Η δύσκολη φάση στην οποία βρίσκεται το Κυπριακό επιβάλλει να επιβεβαιώνουμε με κάθε ευκαιρία την προσήλωσή μας στη διαδικασία επίλυσής του. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να επιβεβαιώνουμε με κάθε ευκαιρία ότι η κυπριακή κυβέρνηση είναι κυβέρνηση ολόκληρης της Κύπρου και όχι μόνο των Ελληνοκυπρίων. Η φωτογραφία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ν. Χριστοδουλίδη, κάτω από το λάβαρο «Ελλάς Κύπρος Ένωσις» δεν βοηθά στην προσπάθεια επανένωσης του τόπου και του λαού μας.